Trivium

The Sin And The Sentence

Roadrunner (2017)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 25/10/2017
Οι Trivium επιχειρούν μια σύνοψη των πολλών εκφάνσεών τους και το μίγμα προκύπτει για μια ακόμα φορά εξαιρετικό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Matthew Heafy στα τριάντα του χρόνια έχει κυκλοφορήσει επτά στούντιο άλμπουμ με τους Trivium, το πρώτο εκ των οποίων στα δεκαεπτά του και το πιο επιτυχημένο στα δεκαεννιά του. Έχοντας συνθέσει πάνω από εκατό τραγούδια και έχοντας παρουσιάσει διάφορες ηχητικές εκφάνσεις, από το metalcore στο μελωδικό metal κι από το κλασσικό στο ακραίο metal νομίζω πως μάλλον έχει καταφέρει να μπερδέψει αρκετό κόσμο.

Κι αυτό διότι η πλειοψηφία θέλει λίγα και απλά πράγματα από τους καλλιτέχνες κι αν είναι δυνατόν να κάνουν τικ μόνο σε μια από τις προεπιλογές αναφορικά με του που κινούνται ηχητικά. Όμως, ο Heafy είναι τόσο ταλαντούχος σε τόσα πολλά, που έχει καταφέρει να κάνει τους Trivium μια από τις πιο επιτυχημένες σύγχρονες μπάντες χωρίς να μένει στάσιμος, ούτε να περιοριστεί σε ένα συγκεκριμένο ύφος. Βέβαια, την ίδια στιγμή έχει καταφέρει να «απογοητεύσει» αρκετούς, οι οποίοι βλέποντας την εκκωφαντική εκκίνηση τους, βιάστηκαν να τους ανακηρύξουν «νέους Metallica».

Όλα αυτά αποτελούν περισσότερο τροφή για κουβέντα μεταξύ των οπαδών και φαντάζομαι πως διόλου απασχολούν τα μέλη της μπάντας που στο όγδοο άλμπουμ τους συνεχίζουν ακάθεκτοι και παίρνουν άλλη μια ηχητική στροφή, αυτή τη φορά παρουσιάζοντας κάτι που μοιάζει με σύνοψη των διάφορων κατευθύνσεων που έχουν ακολουθήσει στις προηγούμενες δουλειές τους.

Τα ακραία στοιχεία που είχαν εξαλειφθεί στις δυο προηγούμενες δουλειές της μπάντας έχουν επιστρέψει, κάτι που έχω την αίσθηση ότι οφείλεται σε ένα βαθμό και στο καταιγιστικό drumming του «νεοαποκτηθέντα» Alex Bent. Το παίξιμό του είναι τόσο εντυπωσιακό (και μπροστά στη μίξη) που απευθείας κάνει αίσθηση και  τον ξεχωρίζει από τους προκατόχους του, προσθέτοντας ένα ακόμα δυνατό χαρτί στη φαρέτρα της μπάντας.

Παράλληλα, τα κλασσικά metal στοιχεία είναι εκεί ανακατεμένα με τα ακραία ("The Sin And The Sentence"), όπως επίσης και τα μοντέρνα ("The Heart From Your Hate"), ενώ σε στιγμές νιώθεις πως ισορροπούν τα πάντα σεμιναριακά ("Beyond Oblivion", "Endless Night"). Υπάρχει επιθετικό στοιχείο ("Betrayer"), υπάρχει μελωδία ("Other Worlds"), υπάρχει groove ("The Wretchedness Inside") και υπάρχει επικό στοιχείο ("The Revanchist"). Ε, υπάρχουν και filler, "Beauty In The Sorrow", "Thrown Into The Fire") που κι αυτά πάντως κάτι το ενδιαφέρον το έχουν (αλλά δεν παύουν να είναι fillers).

Στα δικά μου αυτιά ο Heafy είναι αρκετά καλός τόσο στα καθαρά, όσο και στα brutal του, το κιθαριστικό δίδυμο που συντάσσει με τον Corey Beaulieu παραμένει ένα από τα καλύτερα στη metal μουσική και ο Gregoletto με τον Bent αν μη τι άλλο αποτελούν εντυπωσιακό rhythm section, όπως προκύπτει ακούγοντας το "The Sin And The Sentence".

Πιθανότατα αυτοί που προτιμούν κάποια συγκεκριμένη πλευρά της μουσικής των Trivium θα τους ήθελαν εστιασμένους σε αυτή και ίσως χαλαστούν λίγο από το γεγονός ότι όλες εκπροσωπούνται σχεδόν ισόποσα στο νέο άλμπουμ, αλλά εγώ βρίσκω το μίγμα εξαιρετικό για μια ακόμα φορά.

Και πέραν από ταμπέλες και κατευθύνσεις, πως αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις ένα τραγούδι σαν το "Beyond Oblivion" πέραν από «γαμάτο» δηλαδή;

  • SHARE
  • TWEET