The XX

Yπάρχουν φορές που μικρά συγκροτήματα, με ανάλογη ιστορία, μπορούν και βγάζουν δουλειές με αρκετό ενδιαφέρον. Το περίεργο, όπως συμβαίνει και με την περίπτωση των The XX, είναι να έχουν απλοϊκές παραγωγές, χωρίς «θανάσιμα» riff, χωρίς φυσικά drums, χωρίς μοναδικές ερμηνείες και εκτελέσεις, αλλά τελικά το αποτέλεσμα να  ανταμείβει τον ακροατή με το παραπάνω. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά μαζί;

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή κάνοντας τις απαραίτητες συστάσεις, μιας και μιλάμε για ένα πολύ φρέσκο όνομα. Οι The XX  αποτελούνται από την Baria Quereshi, τον Jamie Smith, την Romy  Madley Croft και τον Oliver Sim, τέσσερις εικοσάρηδες από το Λονδίνο που συναντήθηκαν στην αρχή των πανεπιστημιακών τους σπουδών. Το μουσικό αποτέλεσμα αυτής τους συνάντησης ήταν το ντεμπούτο άλμπουμ τους και η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί, θα λέγαμε ότι δεν οδεύει στις περπατημένες δυναμικές έκφρασης που διαλέγουν τα νέα ονόματα για να εδραιωθούν στον χώρο. Για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι, με το μουσικό είδος και τον τρόπο που διάλεξαν να το εκπροσωπήσουν, έδειξαν ότι δεν είχαν ιδιαίτερη πρόθεση ούτε τεράστια εμπορική επιτυχία να κάνουν, ούτε να γίνουν τα «νέα "HOT" πρόσωπα της Βρετανικής Σκηνής»… έκφραση που χρησιμοποιείται από «ειδήμονες» που προβάλλουν και επιμένουν να προβάλλουν σε εκνευριστικό βαθμό πολύ συγκεκριμένες μουσικές φόρμες (ή μήπως νόρμες?). Αντίθετα με αυτό, αφήνουν την όλη ατμόσφαιρα του άλμπουμ να «διαφημίσει»  το ίδιο το άλμπουμ και να προσπαθήσει να βάλει τα δικά της πρότυπα, υψώνοντας το παράστημα του σε διάφορες «συνταγές επιτυχίας» των λοιπών Βρετανικών συγκροτημάτων, που πολλές φορές πέφτουν στην φαυλότητα , την επανάληψη και τελικά στην λήθη.

Η πρώτη αίσθηση που δημιουργούν τα πρώτα κομμάτια του άλμπουμ είναι μια ασυνήθιστη ψυχρότητα. Ίσως είναι ένας τρόπος δήλωσης ύπαρξης από τους ΧΧ, αντίθετα με τις εκρηκτικές συνθέσεις που θα περίμενε κανείς ως άνοιγμα της πρώτης δισκογραφικής τους  δουλειάς. Σαν μερικούς ανθρώπους που ζουν στην μοναξιά κι όταν πάει κάποιος να τους προσεγγίσει, με τον τρόπο τούς τους διώχνουν, αλλά βαθιά μέσα του ξέρει ότι κι αυτός είναι ένας τρόπος επικοινωνίας γι' αυτούς. Οι νεαροί Άγγλοι όμως, αντί να μας διώξουν, μας παίρνουν από το χέρι και μας βουτάνε σε μια μισο-μεθυσμένη εσωστρέφεια, λουσμένη με δάκρυα μοναξιάς. Τα ήπια διπλά φωνητικά της Romy και του Oliver δημιουργούν μία αίσθηση ότι το άλμπουμ γράφτηκε από τους διαλόγους  που είχαν μεταξύ τους. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι διάλογοι «δένουν» σε επικίνδυνο βαθμό και αναδεικνύουν τόσο την λυρικότητα στις ερμηνείες της Romy όσο και  στο μουρμούρισμα του Oliver. Από το "Crystalised" και το "Islands" μέχρι τα "Shelter" και "Basic Space" το άλμπουμ είναι γραμμένο απευθυνόμενο σε ένα αδιευκρίνιστο «Εσύ», που με την όλη διαλογική μορφή των ερμηνειών και την συναισθηματική φόρτιση που χαρακτηρίζει τους στίχους, σκιαγραφεί κατά κάποιον τρόπο το νέο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων.

Όσο αφορά τα μουσικά μέρη, τα πράγματα γίνονται πιο προκλητικά για τον ακροατή. Οι κιθάρες που ακούγονται σχεδόν καθ' όλη την διάρκεια του άλμπουμ χαρακτηρίζονται από ένα έντονο reverb, που θυμίζουν μεν Mazzy Star, αλλά από την άλλη δεν έχουμε να τους επιρρίψουμε τίποτα γιατί επικυρώνουν το όλο ονειρικό concept που προφανώς θέλουν να επιτύχουν.

Τελικά ο δρόμος που διάλεξαν οι XX μπορεί να μην είναι ο ευκολότερος, αλλά σίγουρα είναι εξυπνότερος από αυτόν που επιλέγουν τα περισσότερα νέα συγκροτήματα: μελωδίες απλές, χωρίς επιδιώξεις εντυπωσιασμού, αλλά πανέξυπνες ιδέες που κάνουν το άλμπουμ ένα από τα καλύτερα της φετινής χρονιάς στο είδος τους. Για πολλούς θα είναι αρκετά "light" αλλά σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.