The Silent Rage

Έχω γράψει και στο παρελθόν το πόσο μου αρέσει να βλέπω ελληνικά συγκροτήματα να προδεύουν, θέλοντας να λάβουν άξια κομμάτι της πίτας αλλά και να εκπροσωπούν τη χώρα μας όσο το δυνατόν καλύτερα στο εξωτερικό. Οι The Silent Rage ανήκουν σίγουρα σε αυτή την κατηγορία, αφού είναι από αυτούς που κάνουν συνεχώς σταθερά μουσικά βήματα, με γνώμονα τις καλές δουλειές.

Δυο χρόνια μετά το demo cd με τίτλο το όνομα τους μάς χαρίζουν μια καινούργια δουλειά, που αν μη τι άλλο ξεφεύγει από την ατάκα «ε, καλό είναι». Ο λόγος απλός. Παρόλο που το άλμπουμ αποτελείται μόνο από πέντε τραγούδια, θα δώσει στον ακροατή ό,τι του χρειάζεται, σε μια πολύ καλή ηχητική προσπάθεια μουσικών. Όλα τα κομμάτια κινούνται σε γρήγορους ρυθμούς, με ξεσπάσματα ανά στιγμές που ποικίλουν, δημιουργώντας ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Στη νέα κυκλοφορία τους υπάρχουν δύο συνθέσεις που δεν ήταν παρούσες στην προηγούμενη δουλειά της μπάντας. Οι υπόλοιπες τρεις είδαν το φως της δημοσιότητας δυο χρόνια πριν, αλλά τώρα πια τις συναντούμε σε άλλη μορφή. Καταρχήν η παράγωγη που τις συνοδεύει είναι πλήρως αλλαγμένη, πιο καθαρή και πιο άμεση προς τον ακροατή. Οι συνθέσεις, για όποιον δεν έχει ασχοληθεί με τη μπάντα, ακροβατούν μουσικά ανάμεσα στο μελωδικό ευρωπαϊκό power αλλά και αυτό της Αμερικής των '80s. Τα τραγούδια πια έχουν πάρει μια πιο «in your face» μορφή, κάτι που σίγουρα θα χαροποιήσει τον ακροατή. Όπως συμβαίνει και με όλους τους ομοίους του είδους, και τα πέντε κομμάτια είναι γεμάτα από μελωδίες που θα σου μείνουν στο μυαλό, αφού η «ηχητική επιθετικότητα» που αναβλύζει απο αυτές δε θα σε αφήσει επουδενί αδιάφορο. Δεν πρωτοτυπούν, αλλά βροντοφωνάζουν την metal οντότητα τους ευθαρσώς.

Στο τελικό αποτέλεσμα συμβάλλουν σίγουρα όλα τα μέλη της μπάντας, με πρωτεργάτη τον ιθύνοντα νου και κιθαρίστα / backing vocalist Νίκο Σιγλίδη, που πήρε την πρωτοβουλία να συνεχίσει το group με τέσσερα νέα μέλη, διαφοροποιώντας πλήρως όλο το line-up. Αντί να του βγει σε κακό, αντιθέτως έχει φέρει έναν άλλον αέρα στο group. Ακούγοντας το άλμπουμ θαρρείς ότι παίζουν μαζί πολλά χρόνια, αφού αυτό που βγαίνει από τα ηχεία δείχνει μια πολύ καλά δουλεμένη μπάντα που ξέρει τι θέλει και τι μπορεί να δώσει στον οπαδό. Σίγουρα μόνο metal. Το πολύ θετικό των κομματιών είναι ότι έχουν όλα στακάτο ήχο και, παρόλο που δεν υπάρχουν πολλές μουσικές εναλλαγές ανάμεσα στα κομμάτια, όποιος τα ακούσει δε θα βαρεθεί. Άλλωστε, σκεφτείτε πόσοι καλλιτέχνες έχουν κάνει καριέρα με δυο-τρία riff. Ίσως και οι The Silent Rage να θέλησαν να μεταφέρουν στον ακροατή αυτό το κλασικίζον στυλ έκφρασης. Το αν το καταφέρνουν θα φανεί από την απήχηση που θα έχει η κυκλοφορία.  

Δώστε σίγουρα προσοχή στην εν λόγω κυκλοφορία, αφού αποτελεί ένα από τα ωραιότερα δείγματα ηχητικής γραφής ελληνικού group αυτού του ήχου, παρότι η μπάντα δυστυχώς δεν έχει ακόμα δισκογραφικό συμβόλαιο. Το συγκρότημα θέλει σίγουρα δουλειά, κυρίως στην παραγωγή των κομματιών, ώστε να αναδειχτεί ακόμα περισσότερο, αλλά ό,τι έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογο. Όσοι τους είδαν τον προηγούμενο Απρίλιο να παίζουν support στους Grave Digger λογικά θα έχουν την ίδια άποψη. Τυχαίο δεν είναι...