The Gaslight Anthem

American Slang

SideOneDummy (2010)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 02/09/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Με έναν υπερεπιτυχημένο δίσκο στις πλάτες τους, με την υπέρβαρη σφραγίδα έγκρισης του «Αφεντικού» στα μέτωπά τους και το υπέρμετρο τσαγανό και πείσμα στα μάτια τους, οι Gaslight Anthem επέστρεψαν φέτος με τον τρίτο τους δίσκο, βάζοντας στόχο να καθιερωθούν για τα καλά στο χώρο του μοντέρνου rock, χρησιμοποιώντας όμως κόλπα παλιά και ξεχασμένα.

Ήταν λέει αγχωμένοι. Ακολουθώντας τα λόγια του Tom Waits, ένιωθαν πως «εάν μέχρι τον τρίτο δίσκο σου, δεν έχεις βρει ποιος είσαι, καλύτερα να τα παρατήσεις». Ήταν λοιπόν το προσωπικό τους στοίχημα αυτό, να βάλουν τα πράγματα κάτω και να μπορέσουν να ταυτοποιηθούν με έναν συγκεκριμένο ήχο. Το έκαναν, και πιο νωρίς μάλιστα, με το "'59 Sound". Το φετινό τους πόνημα είναι η λογική συνέχεια. Αργά, αλλά σταθερά βήματα πρόοδου, με τον σήμα κατατεθέν ήχο τους πάντα παρών.

Ο δίσκος ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι, και πρώτο single, "American Slang". Κάθε κομμάτι του δίσκου έχει εμπνευστεί από προσωπικά βιώματα του μπροστάρη, και βασικού στιχουργού, της μπάντας, Brian Fallon. Αυτό το «προσωπικό» όμως είναι αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα σε όλο το δίσκο. Μία οικειότητα. Ίσως είναι εκείνο το προσιτό του απλού, που συναντάς σε διάφορες μορφές στη ζωή σου, φιλίες, σχέσεις, καταστάσεις, αλλά εξαρχής καταλαβαίνεις πως είναι κάτι «δικό σου».  Το "Stay Lucky" που ακολουθεί είναι ένα γρήγορο και ανεβαστικό τραγούδι, το οποίο ακολουθεί την παραδοσιακή δομή που τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται η μπάντα. Απλά ακόρντα, συνοδευόμενα από «ύπουλα» leadάκια και καλοκουρδισμένο rhythm section, με τη κομψή βραχνάδα του μοντέρνου, blue collar hero, Fallon στα φωνητικά να σε στοιχειώνει στα slow κομμάτια και να σε ανεβάζει στα πιο γρήγορα.

Το "Bring It On", το τρίτο κομμάτι του "American Slang", είναι μάλλον το highlight του δίσκου. Όχι επειδή υπερτερεί για κάποιο λόγο μπροστά στα υπόλοιπα διαμαντάκια του -"Οld Haunts" και "Τhe Diamond Church Street Choir" για παράδειγμα-, αλλά γιατί στα τριάμιση λεπτά που διαρκεί καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε μία κατάσταση δύσκολη, ένα παραμύθι σχέσεων, εγκατάλειψης και παράνοιας, κρατώντας όμως μία απαράμιλλη μελωδικότητα, και φτάνοντας σε μία γέφυρα, που σε συνδυασμό με τα backing vocals του κιθαρίστα, Alex Rosamilia, βαράει ύψιστο συντελεστή ανατριχίλας, αναρωτώμενος «whose gonna keep my baby warm when everybody goes». Εξαίσια στιγμή.

Tα βιώματα του Fallon, όπως προέιπα, πολλά. To κομμάτι "Orphans" αναφέρεται στην πολυτάραχη παιδική του ηλικία, καθώς μεγάλωσε σε μία οικογένεια εγκαταλελειμένη από πατέρα, ενώ το "Βοxer" σε ένα δύσκολο διαζύγιο φίλου, που του κόστισε πολύ πιο πολλά από μία αποτυχημένη σχέση. Γενικολογώντας, ο τίτλος και το περιοχόμενο του "American Slang" λειτουργούν κάπως σαν εξίσωση του αμερικανικού ονείρου στο σήμερα. Μία απεικόνιση της πραγματικότητας, που λίγο πολύ φαντάζει μουντή και λίγοτερο ιδανική από το «χθές». Σκέψη που απεικονίζεται άριστα στο "We Did It When We Were Young".

Όπως και να 'χει, το μόνο σίγουρο είναι πως η μπάντα ήρθε για να μείνει, με έναν δίσκο που αξίζει της προσοχής πολλών. Τα blue collar blues που αντιπροσωπεύουν δε μπορούσαν να ζητήσουν καλύτερους πρεσβευτές, τόσο χάρη στο ήθος τους να συνεχίσουν κάτω από τη φτερούγα μίας εκ των ελαχίστων εναπομείναντων ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιρειών, όσο και από τον έντονο συναισθηματισμό που διακατέχει τις δουλειές τους, είτε αυτός είναι αντιδραστικός, πονεμένος ή χαρούμενος.
  • SHARE
  • TWEET