The Fallen Divine

Είναι γνωστό ότι η καινοτομία στη μουσική είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί στις μέρες μας. Ο δρόμος για όσους ψάχνουν τη διαφοροποίηση περνάει πλέον μόνο μέσα από το μπλέξιμο διαφόρων ειδών και οι άξιοι κρίνονται κυρίως από την ικανότητά τους να αφομοιώνουν τις επιρροές τους, σμιλεύοντας έτσι την προσωπικότητά τους. Αυτή η -τρόπον τινά- μεθοδολογία βρίσκει απόλυτη εφαρμογή και στην παρθενική δουλειά των Νορβηγών The Fallen Divine.

Progressive extreme metal είναι ο όρος με τον οποίο συστήνονται οι ίδιοι και θεωρώ ότι αποτελεί την πληρέστερη περιγραφή που θα μπορούσε να γίνει σε μία πρόταση. Ισάξια κατανεμημένες σε black και (μελωδικό) death, οι δύο κυριότερες πτυχές της μπάντας γίνονται εύκολα ορατές ήδη από το οκτάλεπτο εναρκτήριο "Dissension". Στα όρια του κραυγαλέου, θα έλεγε κανείς, βρίσκεται το μέγεθος της επιρροής των Enslaved στο πεδίο του ατμοσφαιρικού black, ενώ πολλά κοινά σημεία παρατηρούνται τόσο με την επική προσέγγιση του melodeath των Wintersun, όσο και με έναν διακριτικό folk χαρακτήρα. Εντούτοις, τα πάντα καλύπτονται από μία προοδευτική λογική, κατά την οποία οι συσχετισμοί με τους Opeth των τριών πρώτων δίσκων γίνονται αρκετά εμφανείς. Δύσκολα riff ενώνονται με όμορφες μελωδίες σε κατά βάση υποβλητικές ατμόσφαιρες, όλα συνοδευόμενα από brutal φωνητικά παραπλήσια με αυτά του Mikael Stanne των Dark Tranquillity, ενώ άπαντα τα όργανα συνδέονται από μία τονωτική ελευθερία που δίνει έμφαση στην αυξημένη δημιουργική αντίληψη της μπάντας. Σε ανάλογη κατεύθυνση κινούνται και τα υπόλοιπα κομμάτια, με το "Shades Of Oppression" και το πιο up-tempo "Patterns Through Eternity" να υπερέχουν μέσω των όμορφα δεμένων ιδεών τους.

Ωστόσο, είναι στο δεύτερο μισό του δίσκου που όλες οι αδυναμίες του εμφανίζονται μαζεμένες. Οι μεγάλες διάρκειες των συνθέσεων αρχίζουν να γίνονται κουραστικές, οι όποιες καλές ιδέες αδυνατούν να μείνουν στην επιφάνεια όντας πολύ συγκεχυμένες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις δεν λείπει και η αίσθηση της επανάληψης. Το, δε, δυνατότερο στοιχείο των The Fallen Divine, η τεχνική κατάρτιση των μελών τους, πολλές φορές καταλήγει να ζημιώνει την ίδια τη μπάντα αντί να λειτουργεί προς όφελός της, καθώς η πληθώρα των αλλαγών σε ρυθμούς και διαθέσεις πλησιάζει επικίνδυνα προς την επιδειξιμανία.

Παρά τις όποιες ατέλειές του, το "The Binding Cycle" παραμένει ένα πολύ αξιόλογο ντεμπούτο για τους Νορβηγούς, ειδικά αν συνυπολογιστεί και ο DIY παράγοντας. Εκτός του πολύ καλού επιπέδου τεχνικής σε ατομικό επίπεδο, η μπάντα παρουσιάζει ουκ ολίγα ενθαρρυντικά δείγματα συνθετικής δεινότητας, παρόλο που τα περισσότερα δεν αξιοποιούνται σε ικανοποιητικό βαθμό. Σ’ αυτό ενδεχομένως να ευθύνεται και η ουδέτερη παραγωγή του Andy LaRocque, αφού δεν ευνοεί ιδιαίτερα το αποτέλεσμα, με το μπάσο να είναι το πιο αδικημένο στη μίξη.

Υ.Γ.: Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να ακούσει ολόκληρο το άλμπουμ στη σελίδα των The Fallen Divine στο Bandcamp.