The Decemberists

The King Is Dead

Capitol (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 18/01/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Λαμπρά μας μπήκε το νέο έτος λοιπόν, καθώς μας κάνουν ποδαρικό οι Decemberists με τον έκτο τους δίσκο. Το "Hazards Of Love" του 2009 μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση, αλλά και την καρδιά περιβόλι, τόσο με την πολυδιάστατη μουσική τους, την μονότονη μεν, χαλαρωτική δε, φωνή του Colin Meloy, το εμπνευσμένο concept τους, αλλά και τις εκατό καινούργιες λέξεις που έμαθα διαβάζοντας τους ψιλοβικτωριανούς τους στίχους. Φέτος όμως βάλανε τα καρό, πιάσαν τ' άχυρα και τις φυσαρμόνικες, έστησαν όλο τους τον εξοπλισμό σ' έναν αχυρώνα (true story) και άλλαξαν τελείως σελίδα.

"The King Is Dead", όπως και η ιδέα του concept album. Αρχικά, με απογοήτευσε αρκετά αυτή τους η απόφαση, γιατί οι αφηγηματικές τους τεχνικές, όσο παράξενες κι αν φαίνονταν, ήταν πράγματι μοναδικές, αλλά το τρεχούμενο νερό ποτέ δε βαλτώνει, και ποιός ξέρει τι θα έλεγα αν είχαμε ένα αναμάσημα της προηγούμενης τους δουλειάς, οπότε το βουλώνω και περνάμε στα του δίσκου.

Βαριά και βλάχικα, λοιπόν, μπαίνουμε με το "Don't Carry It All", με τη φυσαρμόνικα, το ντέφι και τα τύμπανα να μας δείχνουν απροκάλυπτα το νέο, φαινομενικά πιο ανάλαφρο, πρόσωπο της μπάντας. Μιλάω ανοιχτά και δηλώνω πως ο ήχος της φυσαρμόνικας δε μου κάθεται καθόλου καλά. Είναι παιδικά τραύματα από άστοχα δώρα θείων σε μικρότερα αδέρφια; Είναι η γραφική εικόνα του μοναχικού σκληρού ήρωα να παίζει μόνος του με φόντο το δειλινό; Δεν ξέρω. Δε μ' αρέσει, φίλε αναγνώστη. Ποτέ δε μ' άρεσε, και ούτε εδώ μ' αρέσει, όμως καταφέρνει και μου περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Μεγάλο πράμα. Παρά λοιπόν την countrική διάθεση, ο δίσκος μοσχομυρίζει R.E.M. από παντού, δείχνοντας και έτσι τα νέα τους χρώματα, αλλά φαντάζομαι βοηθάει και το ότι ο Peter Buck, κιθαρίστας των R.E.M., συμμετέχει σε κάμποσα κομμάτια του δίσκου.

Τα τρία πρώτα κομμάτια περνάνε δίχως να «λένε» πολλά, ίσως υποσυνείδητα στήνουν κάποιο κατάλληλο mood, αλλά προχωρώντας στο "Rox In The Box" έρχονται τα καλά. Το τραγούδι μιλάει για κάποια αδιάφορα ορυχεία χαλκού στις Αμερικές, αλλά δε μας νοιάζει αυτό. Οι πανέμορφες αλληλουχίες ακορντεόν και βιολιού που γεμίζουν το κομμάτι είναι που παίζουν ρόλο, στήνοντας το χορό για ένα Flogging Mollίκο «breakdown», άκρως απολαυστικό. Πανέμορφο και το πρώτο single, "Down By The Water", όπως και το βλαχογκρούβι "All Arise!".

Την αλληλουχία του αξιαγάπητου συναντάμε στο ρομαντικό και γλυκόπικρο "June Hymn", ενώ στο αγαπημένο μου "This Is Why We Fight" δίνεται πιστεύω η μεγαλύτερη ευκαιρία στη μπάντα να αγαπηθεί από περισσότερο κόσμο. Υπερπιασάρικο refrain, με ένα όργιο εγχόρδων, κομμάτι που φημολογείται πως ηχογραφήθηκε με την πρώτη, ζωντανά, με όλη τη μπάντα να παίζει μπροστά από ένα μικρόφωνο 360 μοιρών, εκπληκτικό rhythm section και γέφυρα. Χιτάκι με τα όλα του, διάβολε.

Ναι, ο δίσκος είναι από 'κείνους που τις θέλουν τις ακροάσεις του. Ίσως περισσότερες για αυτόν που είναι ήδη αρκετά εξοικειωμένος με τον παλαιότερο ήχο της μπάντας. Τις πρώτες φορές ζορίστηκα αρκετά να τον αφομοιώσω. Δεν είχα από τι να πιαστώ. Ο χρόνος όμως μου 'δείξε ότι αυτό που έψαχνα ήταν η ίδια η μπάντα και απλά έπρεπε να αφεθώ στην ιδιαίτερη ιδιοφυΐα της, είτε αυτή φορά φράκο και ημίψηλο, είτε σαλοπέτα και αρβύλες. Το "The King Is Dead" είναι το νέο κεφάλαιο στην ιστορία των Decemberists και, ενώ αυτή τη φορά δεν ανακάλυψαν τον τροχό, αξίζουν πάλι την αγάπη σας, έστω και με φυσαρμόνικες.

  • SHARE
  • TWEET