The Weather Station

Η μουσική των The Weather Station είναι ελκυστική, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Είναι μία καλαίσθητη μείξη τζαζ dumming, με λακωνικά πιάνα, σαξόφωνο και φλάουτο, ενώ τα έγχορδα έχουν μία δευτερεύουσα θέση που δεν διεκδικεί δάφνες. Η φωνή της Καναδής Tamara Lindeman που βρίσκεται πίσω απ’ το σχήμα είναι εκφραστική και απαλή, βγαλμένη από κάποιο αρχετυπικό καλούπι singer/songwriter, κι η στιχουργική προσέγγιση είναι ποιοτικότατη, περιγράφοντας με αρκετά καθημερινό τρόπο (κι εκεί έγκειται η μαεστρία τους) εσωτερικούς διαλόγους, συνειρμούς, και εσωτερικευμένη δράση. Αυτά τα υλικά καθιστούν τους The Weather Station απ’ τα ενδιαφέροντα σχήματα στην σύγχρονη folk / art folk σκηνή, μία προσδοκία που ικανοποίησαν αρκετά με το “Ignorance” του 2021.

Εκεί που το “Ignorance” όμως ξεπρόβαλε ως ένα δυναμικό και τολμηρό συνθετικό και ενορχηστρωτικό άλμπουμ με jazzy ηχοχρώματα διασκορπισμένα σ’ όλη την folk νοοτροπία, το “Humanhood”, όχι πολύ διαφορετικα απ’ το “What Is It That I Should Look At the Stars” του 2022, ρίχνει ξανά τους τόνους και ποντάρει πολύ στην ατμόσφαιρα – τόσο, που αναρωτιέσαι ακόμη και μετά από πολλές ακροάσεις ποια είναι η μουσική ιδέα που κρατά όρθια τα κομμάτια.

Γέννημα κάποιων sessions και αυτοσχεδιασμών που οργάνωσαν τα πρώτα σκαριφήματα, το “Humanhood” ομολογουμένως ακούγεται σαν συνδυασμός των δύο προηγούμενων άλμπουμ, με την επιθυμία να μην διαταράξει μία λεπτή ισορροπία από αχρείαστα οργανικά ξεσπάσματα και φλυαρίες, χωρίς να ξεγυμνώνεται εντελώς, ακόμη κι απ’ το ίδιο το δέρμα και τους μύες, αφήνοντας όρθια κόκκαλα. Η Lindeman δεν χρειάζεται να βασιστεί στην τύχη για να γράψει ένα ευκολομνημόνευτο ρεφραίν, κι αυτό φαίνεται απ’ τα πρώτα κομμάτια που οι φωνητικές μελωδίες είναι εκείνες που πρακτικά ξεχωρίζουν το πότε παίζει τι, ενώ όσο προχωρά ο δίσκος ολοένα και περισσότερο διαφοροποιούνται τα κομμάτια σε στυλ και δομή, οπότε και γίνονται πιο ανάγλυφα στο νου.

Παραμένει, όμως, μία αίσθηση ανολοκλήρωτου. Αν με ρωτήσεις πώς πάει ένα κομμάτι μπορώ να το περιγράψω πιο εύκολα επαναλαμβάνοντας την εκφορά των στίχων (το “Neon Signs” ας πούμε, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά εκεί, όπως και το προσωπικό αγαπημένο “Windows”), ή χρησιμοποιώντας λέξεις, όμως θα δυσκολευτώ πολύ να σφυρίξω ή να σιγοτραγουδήσω μια μουσική φράση. Αυτό κάνει τις κατά τ’ άλλα προσιτές και γλυκές στο αυτί συνθέσεις να ακούγονται πολύ συμπαγείς και πυκνές στη συνολική διάρκεια ενός δίσκου, κι αυτό νομίζω δεν είναι στις στοχεύσεις της τραγουδοποιού και των συνεργατών της.

Εκεί που αναμφίβολα το “Humanhood” μπορεί να αυξήσει τον βαθμό σύζευξης με το ακροατήριο, είναι οι στίχοι, που για άλλη μία φορά η Lindeman διαπρέπει, εκφράζοντας μία σύγχυση για όλη εκείνη την αποπροσανατολιστική πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Η ασφυξία και το μούδιασμα αποδίδονται εμφατικά, με την διακριτικότητα και την υπαινικτικότητα των λέξεων εδώ να μην είναι αποτρεπτική, όπως συμβαίνει με τη μουσική. Πιστεύω η ταύτιση που μπορεί να προσφέρουν κάπως κοντράρει με την ψυχράδα της μουσικής, και προσωπικά μου δημιουργεί λίγο θυμό, να σκέφτομαι ότι το “Humanhood” θα μπορούσε να είναι απ’ τις πιο δυνατές κυκλοφορίες της χρονιάς αν είχε πέσει αφιερωθεί περισσότερη ενέργεια να θραφούν οι συνθέσεις και να υποστασιοποιηθούν πλήρως. Αντ’ αυτού, έχουμε υπέροχη μουσική, που δημιουργεί μία φαγούρα που αδυνατεί να ανακουφίσει.

Bandcamp | Spotify