The Tea Party

Black River EP

Coalition Music (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 10/12/2019
Οι θρυλικοί Καναδοί είναι ακόμα ανίκανοι στο να παραδώσουν κάτι μη-ποιοτικό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δηλώνω με θράσος ότι οι The Tea Party συγκαταλέγονται στις πάρα πολύ αγαπημένες μου μπάντες, παρόλα αυτά το ''The Ocean At The End'' comeback τους το 2014 με άφησε με πολύ ανάμεικτα συναισθήματα και θεωρώ ότι ήταν ελαφρώς κατώτερο των - όχι και τεράστιων - προσδοκιών. Παραμένει όμως αναμφισβήτητο ότι αυτή η μπάντα έχει κάποια standards από τα οποία δεν μπορεί να πέσει. Το ολοκαίνουργιο τους EP αποτελεί μια καλή υπενθύμιση αυτού.

Τα έξι τραγούδια που εμπεριέχονται στο "Black River" φυσικά δεν αναθεωρούν ή επαναδιατυπώνουν τίποτα σχετικά με το ύφος ή τις προσδοκίες γύρω από την μπάντα, γίνεται όμως φανερό ότι παίζουν με μεγάλη όρεξη και, κάποιες φορές, αυτό είναι και το σημαντικό. Όσοι ονειρευόμαστε μια επιστροφή στις "Moroccan roll" μέρες τους και στο έντονο fusion με τα ηχοχρώματα της Μέσης Ανατολής, καλό είναι να το ξεχάσουμε. Οι The Tea Party του παρόντος αρέσκονται σε πολύ ευθύ, heavy σε στιγμές, rock που βουτάει βαθιά στις blues επιρροές τους.

Μιλώντας για blues, το "Way Way Down" με την εντυπωσιακή slide κιθάρα του Jeff Martin είναι απροκάλυπτο στις προθέσεις του. Εξαιρετικό τραγούδι που μαζί με το "So Careless" είναι μάλλον οι καλύτερες στιγμές μιας κυκλοφορίας που κυλάει χωρίς κάποια μέτρια στιγμή. Ακόμα και το σχετικά ματζόρε και cheesy "Shelter" - που αντιπροσωπεύει την εμπορική πλευρά των post-2000 The Tea Party που δεν απολαμβάνω ιδιαιτέρως - σώζει τα προσχήματα με την πλούσια του ενορχήστρωση και το όμορφο του ρεφρέν. Το ήδη γνωστό μας ομώνυμο και το "Blood Moon Rising" συμπληρώνουν την κυκλοφορία ιδανικά, με το τελευταίο να είναι ένας αποχαιρετισμός/φόρος τιμής της μπάντας προς τον στενό τους φίλο Wattsy.

Το "Black River EP" διαθέτει εξαιρετικό, ζωντανό ήχο και η τριάδα των Jeff Burrows, Stuart Chatwood και Jeff Martin ακούγεται σε δυνατή παικτική φόρμα, αν και, όπως είναι εύλογο, η ανατριχιαστική φωνάρα του Martin αρχίζει να φθίνει λίγο. Σαν κυκλοφορία δεν προσφέρει πολλά πέραν του να κρατήσει το όνομα της μπάντας ενεργό στην πιάτσα. Ακόμα όμως κι αν κυκλοφορήσουν σύντομα νέο δίσκο, το EP αυτό δεν δίνει κάποιο στοιχείο γι' αυτόν. Η μόνη σημασία αυτής της κυκλοφορίας τελικά, εκτός από το να παραμείνουν ζεστοί οι οπαδοί, είναι να υπενθυμίσει ότι μέσα στον κυκεώνα καινούριων heavy rock συγκροτημάτων, στέκονται ακόμα μερικοί παλιοί που ξέρουν να παραδίδουν ποιοτική rock μουσική με την ίδια ευκολία που αναπνέουν.

Για το κάτι παραπάνω που κάποιοι από εμάς ευχόμαστε ακόμα, θα πρέπει να περιμένουμε. Ακόμα κι αν οι The Tea Party όμως έχουν φάει τα καλλιτεχνικά τους ψωμιά, ακούγονται ακόμα δυνατοί, ποιοτικοί κι έτοιμοι να σε κουνήσουν.

  • SHARE
  • TWEET