The Sword

Τα έλεγε ο Δημοσθένης Ιωάννου, πριν περίπου έναν χρόνο, τα περί αλλαγής συνθετικής πλεύσης των The Sword και διαφοροποιημένης οπτικής, σε σχέση με το παρελθόν, για χάρη της αποδοχής τους σε ένα ευρύτερο κοινό, αλλά, μάλλον, δεν το είχαμε εμπεδώσει για τα καλά. Έτσι, η άλλη όψη του "High Country", απαλλαγμένη από την ένταση του distortion και τον ηλεκτρικό όγκο, μας παρουσιάζει ένα πρόσωπο των Αμερικανών heavy rockers που είχαμε βάσιμες υποψίες πως υφίσταται, αλλά ποτέ δεν μας είχε αποκαλυφθεί σε τέτοια ευρύτητα.

Κι εγένετο, λοιπόν, "Low Country". Μια κυκλοφορία απόλυτα συνδεδεμένη με τον περσινό προκάτοχό της, παρουσιάζει τα δύο τρίτα των κομματιών του πέμπτου άλμπουμ των Τεξανών παραλλαγμένα και προσαρμοσμένα σε ένα ακουστικό περιβάλλον, απογυμνωμένο από λοιπά ηχητικά εφέ. Η κίνηση αυτή σαφώς δείχνει τη διάθεση της μπάντας να διευρύνει τους ηχητικούς ορίζοντές της, κάτι που ξεκίνησε από το περσινό "High Country" άλμπουμ, σε μια λογική παρόμοια με εκείνη των "Last Patrol"/"Milking The Stars..." ζεύγους δίσκων των Monster Magnet.

Το αποτέλεσμα, αν και όχι τόσο ανατρεπτικό όσο το αντίστοιχο των Monster Magnet, καθοδηγείται από το όραμα των παραδοσιακών αμερικάνικων μουσικών ηχοτοπίων, με το αμάγαλμα των country και blues προεκτάσεων του να μπορεί να περιγραφεί ως ένα είδος Americana που φλερτάρει έντονα με τις παραδοσιακές rock φόρμες. Η σχεδόν unplugged φύση του δίσκου υπόσχεται την προσβασιμότητα του υλικού σε κοινό πιο εύπεπτων ακουσμάτων, ενώ το γεγονός της ύπαρξης πρότυπων συνθέσεων, πάνω στις οποίες πάτησαν αυτές του "Low Country", ευεργετεί το σχήμα με τη δυνατότητα να επανεξετάσει το κάθε κομμάτι, αναδομώντας το υπό το πρίσμα του πιο άμεσου αποτελέσματος.

Αν κάτι αναδεικνύεται σε αυτήν την κυκλοφορία περισσότερο, είναι ένα χαρακτηριστικό που ανέκαθεν αποτελούσε την αχίλλειο πτέρνα της μπάντας, αλλά είχε εμφανίσει αισθητή βελτίωση στο "High Country". Φυσικά, αναφέρομαι στις μελωδικές γραμμές του J.D. Cronise, οι οποίες παραδοσιακά στερούσαν πόντους από το υλικό λόγω της μονόπλευρης, στεγανοποιημένης ερμηνείας του κατά τα άλλα συμπαθούς τραγουδιστή/κιθαρίστα. Τόσο στο "High Country", όμως, όσο κυρίως εδώ, τα φωνητικά θέματα και η ερμηνευτική προσέγγιση έχουν αναβαθμιστεί εμφανώς, σε σημείο ορισμένα hooks να μένουν στο μυαλό ακόμη και με ελάχιστες ακροάσεις.

Τελικά, το "Low Country" μοιάζει ό,τι πιο κοντινό σε hard & heavy ακούσματα θα μπορούσε να συναντήσει κανείς γύρω από μια φωτιά στην αμερικάνικη ύπαιθρο κι αυτό είναι το ξεκάθαρο ατού του. Με την κατάλληλη χαλαρή διάθεση, η ακρόαση του κρίνεται απολαυστική, αποκαλύπτοντας ένα πρόσωπο των Τεξανών heavy rockers μακριά από την έντονη παραμόρφωση και τις up tempo προοπτικές που, απρόσμενα, τους πάει πολύ.