The Parlor Mob

Έντεκα στα δώδεκα χρόνια ως ενεργός μέλος της συντακτικής ομάδας του Rocking και μερικά ακόμα σαν αναγνώστης ή στενός φίλος, δύο είναι τα μεγαλύτερα "what if" που μπορώ να θυμηθώ. Περιπτώσεις σχημάτων που έτυχαν σε ένα βαθμό και μέχρι ενός σημείου εμπορικής αναγνώρισης στον αδυσώπητο κόσμο της μουσικής βιομηχανίας, σε καλλιτεχνικούς όρους απλά έσκιζαν, και ενώ φαίνονταν έτοιμα να κάνουν το μπαμ, αυτό απλά δεν έγινε ποτέ, για αδιευκρίνιστους εν πολλοίς λόγους.

Η μία περίπτωση είναι οι Βρετανοί hard rockers Heaven's Basement. Έχτισαν φήμη με δύο EP, αρκετά live και παρουσίες σε φεστιβάλ, κυκλοφόρησαν το καταπληκτικό full-length ντεμπούτο τους "Filthy Empire" το 2013 με τις πλάτες τις Red Bull Records και ενώ περιμέναμε την εκτόξευση, πρώτα αποχώρησε ο χαρισματικός frontman Aaron Buchanan και έπειτα διέλυσε η μπάντα. Τα project στα οποία ενεπλέκησαν τα μέλη στη συνέχεια δεν είχαν την σπίθα των Heaven's Basement και δεν κατάφεραν να μας συγκινήσουν.

Η έτερη και κάπως πιο σύνθεση περίπτωση είναι οι Parlor Mob από το New Jersey. Είκοσι χρόνια πίσω κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ ως What About Frank. Το 2008 συστήθηκαν με το "And You Were A Crow", δείχνοντάς μας ότι μπορούν να φέρουν στο παρόν τα καλύτερα των '60s και '70s, περασμένα μέσα από το δικό τους, μαγικό φίλτρο. Το 2011, και πάλι υπό την ετικέτα της κορυφαίας τότε Roadrunner Records, κυκλοφορούν το γεμάτο μόνο τραγουδάρες "Dogs", ένα από τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς, ένα από τα καλύτερα rock άλμπουμ ολόκληρης της προηγούμενης δεκαετίας. Και μετά έπεσαν τα φώτα, τους ψάχναμε και δεν τους βρίσκαμε.

Επανήλθαν το 2015 με το αξιολογότατο μισάωρο EP πέντε κομματιών "Cry Wolf", όχι από την Roadrunner, κοιτώντας υφολογικά προς το ντεμπούτο τους, με ψυχολογία βαρέως χωρισμένου. Το 2019 μας απογοήτευσαν οικτρά με το άνευρο, ανούσιο και άνιωθο "Dark Hour". Και όλο αυτό το διάστημα τα μέλη τους απασχολήθηκαν και σε άλλα project, με καλύτερο ίσως παράδειγμα το ομότιτλο άλμπουμ των Back Jesuses το 2014.

Σήμερα, σχεδόν από το πουθενά, κυκλοφορούν το EP "Back In '06", με περιεχόμενο τέσσερα τραγούδια και συνολική διάρκεια που δεν υπερβαίνει τα 16 λεπτά. Όπως προκύπτει και από τον τίτλο, πρόκειται για ηχογρφήσεις που χρονολογούνται στο 2006, ήταν διαθέσιμες εκείνο το διάστημα στο MySpace θεόσχωρέστο και πραγματοποιήθηκαν στο Los Angeles και την Capitol Records. Τα εν λόγω τέσσερα τραγούδια τα συνταντάμε και στο ντεμπούτο δύο χρόνια αργότερα, τολμώ όμως να πω ότι οι εν λόγω εκτελέσεις είναι ανώτερες, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τις εκτελεστικές και συνθετικές αρετές της ομάδας.

Ο ντραμιστικός καταιγισμός του εναρκτήριου "Carnival Of Crows" προδιαθέτει για το καλύτερο, η φωνητική γραμμή σε αρπάζει μονομιάς, τα gang vocals σε χτυπούν στα βράχια, τα σολίδια σε μεταφέρουν πάνω στο κύμα, το όργανο περιέργως δεν είναι καθόλου παράταιρο, ο Mark ο Melicia σε ξαναπιάνει στο στόμα του με μεγαλειώδη yeah και κάπου εκεί τελειώνεις. Δυναμίτης μεγάλος. Με stonerάδικο riff, απαράμιλλο groove, συνεχείς αυξομειώσεις και έντονη την αύρα των Wolfmother, το "The Kids" επίσης σε κερδίζει πολύ εύκολα, με τον Melicia να λάμπει ξανά στην πρώτη γραμμή. 

Παρόμοια δομή διαθέτει και το επόμενο "Real Hard Headed", σε ελαφρώς διαφορετικό όμως ύφος, με το πνεύμα του Hendrix να οδηγεί και το νευρώδες coolness των '70s να κυριαρχεί, ενώ προοδευτικά πλήκτρα εποχής, φυσαρμόνικα και φωνητικά χρωματίζουν κατά σειρά πολύ όμορφα την ατμόσφαιρα. Στο "Bullet" που δυστυχώς ολοκληρώνει πολύ νωρίς το EP, μεταξύ άλλων κυριαρχούν οι Zeppelin ωσάν να έχουν πάρει αναβολικά, για να έρθει μια ακολουθία στο στυλ των Nektar και να μας χαζέψει τελείως. Τέτοιοι ήταν οι Parlor Mob, τέτοια αδιανόηταν πράγματα ήταν ικανοί να κάνουν. 

Αυτό το EP επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τον καλύτερο δυνατό ήχο όλα όσα ήταν δυνατόν να πετύχουν και δεν πέτυχαν εν τέλει οι Parlor Mob, αλλά και πόσο τους πάνε τα vintage πλήκτρα. Έφερναν στο παρόν τα καλύτερα της χρυσής εποχής. Όταν συντονιζόντουσαν, μπορούσαν να πιάσουν την απαράμιλλη γκρούβα των Rage Against The Machine ή των Clutch. Ήταν παιχταράδες με απίστευτες εμπνεύσεις, χωρίς να περισσεύει νότα. Διέθεταν έναν τραγουδισταρά στα όρια του love it or hate it, από εκείνους που διαθέτουν οι τεράστιες μπάντες. Κατάφερναν όσο λίγοι την χωροχρονική ενοποίηση του σκληρού ήχου, όντας ταυτόχρονα παλιακοί και εναλλακτικοί, σύγχρονοι και διαχρονικοί, περίτεχνοι και ευθείς. Άξιζαν να γίνουν τεράστιοι, θα έχουν για πάντα με τεράστια θέση στις καρδιές μας και τις αναμνήσεις μας.

Σε μια βδομάδα, οι Parlor Mob θα ξαναπαίξουν ζωντανά στα μέρη τους. Το χειρότερο το είδαμε ελπίζω το 2019, όσο ζούμε θα ελπίζουμε στο καλύτερο. Κατά τα άλλα, επιτρέψτε μου να αφιερώσω προσωπικά αυτό το κείμενο στους αδελφούς μου Κώστα Πολύζο και Χρήστο Καραδημήτρη, που μου έμαθαν κάποτε τους Heaven's Basement και τους Parlor Mob, που θα μας λείπουν πάντοτε οι εκπομπές τους στον Wave FM της Πάτρας τις Δευτέρες, που μοιραζόμαστε τόσες όμορφες αναμνήσεις και συνεχίζουμε να δημιουργούμε νέες. Άντε μπαγάσηδες!

Spotify | Pre-save