Kill Hannah

Σύμφωνα με το κλασικό ανέκδοτο, ο μυστικός δείπνος του Ιησού με τους μαθητές του έληξε όταν το γκαρσόνι έφερε το λογαριασμό. Ο Ιησούς είδε πρώτος τη λυπητερή και τότε θυμήθηκε πως είχε ραντεβού με την ιστορία και την έκανε αφήνοντας το λογαριασμό στον Πέτρο. Ο Πέτρος προσποιήθηκε πως δε πήρε χαμπάρι τι έγινε και διακριτικά, ενώ σηκωνόταν να φύγει γιατί είχε περάσει η ώρα και θα λαλούσε κανένας κόκορας, έσπρωξε το λογαριασμό προς το Θωμά. Ο Θωμάς δεν πίστεψε πως όντως αυτός έπρεπε να πληρώσει το λογαριασμό γιατί κανείς δε του το είπε και έφυγε αφήνοντας τον Ιούδα μόνο και έρημο μέσα στη νύχτα, να ψάχνει να βρει τα 30 αργύρια που κόστισε το γεύμα τους.

Κάπως έτσι άλλαζε χέρια και το CD των Kill Hannah ανάμεσα στους συντάκτες του rocking.gr τους τελευταίους μήνες. Όπως και με το λογαριασμό, όλοι έριχναν μια ματιά(a.k.a. ακρόαση), ένιπταν τας χείρας τους και το πάσαραν σε κάποιον άλλο συντάκτη. Δυστυχώς εγώ ήμουν ο τελευταίος στα χέρια του οποίου δεν είχε φτάσει το παρόν δισκίο και ήταν αναπόφευκτο το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκα και εξαιτίας του οποίου διαβάζετε την κριτική μου.

Το "Until There Is Nothing Left Of Us" το κυκλοφόρησαν οι “Σκοτώστε τη Χάνα” το 2006, αλλά μόλις φέτος κατάφεραν να βρουν διανομή στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στην Ελλαδίτσα μας. Μουσικά πρόκειται για ένα Αμερικάνικο συγκρότημα με σαφέστατες ποπ διαθέσεις που επιχειρεί να ανακατεύσει ήχους και στοιχεία από πολλά διαφορετικά παρακλάδια του μοντέρνου ροκ. Indie, dream pop, emo, post, shoegaze, punk, electronica και πολλά ακόμα στοιχεία εμφανίζονται στις συνθέσεις τους. Ανακατεύοντας όλα αυτά τα είδη καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα δίσκο με “πρωτότυπο” ήχο (όσο πρωτότυπη μπορεί να είναι η μίξη ήδη διαμορφωμένων ήχων από τρίτους) και επίσης καταφέρνουν να έχουν ένα στέρεο και ενιαίο ύφος, παρά το ότι το κάθε κομμάτι τους είναι και ένας διαφορετικός συνδυασμός μουσικών στυλ. Καταλυτικό ρόλο στην επίτευξη αυτού του ενιαίο ήχου τους παίζει η διάθεση τους να είναι ατμοσφαιρικοί, να γεμίσουν το χώρο του δωματίου μας με μουσική και να μας συμπαρασύρουν σε ένα διαστημικό ταξίδι στα όνειρα τους, τις σκέψεις και τις αγωνίες τους.

Προσοχή όμως. Όταν λέω “διάθεση”, κυριολεκτικά εννοώ διάθεση, γιατί πολύ απλά οι Kill Hannah δεν καταφέρνουν σε καμία στιγμή να “κερδίσουν” τον ακροατή και να τον συμπαρασύρουν στο μουσικό τους ταξίδι ή έστω να του κινήσουν το ενδιαφέρον για τους μουσικούς τους πειραματισμούς. Τις περισσότερες φορές οι συνθέσεις τους ήταν πολύ περισσότερο υποτονικές από ότι θα ήθελα, με αποτέλεσμα να αποσπώμαι πανεύκολα από τη μουσική τους και να αναγκάζομαι να επιστρέψω πολλά κομμάτια πίσω το playlist ώστε να ακούσω ξανά ότι “έχασα”. Η φωνή του τραγουδιστή τους, μου έφερνε συχνά στο μυαλό την αδιάφορη ερμαφρόδιτη φωνή του τραγουδιστή των Tokio Hotel ενώ οι λίγες ενδιαφέρουσες στιγμές τους περιορίζονται στην κλίμακα της στιγμής και ουδέποτε φτάνουν στο επίπεδο του κομματιού. Η εκνευριστικά σταθερή ένταση της μουσικής τους και ο παραφουσκωμένος ήχος τους, που κάθε χρονική στιγμή καλύπτεται από τουλάχιστον δύο μουσικά όργανα που επαναλαμβάνουν κάποιο μονότονο μοτίβο, τους καταδικάζει σε ένα αδιάφορο και συνάμα μέτριο τελικό αποτέλεσμα που δε μπορεί να αποσοβηθεί ούτε από την πολυσυλλεκτικότητα της μουσικής τους, ούτε από την άρτια (για το είδος) τεχνική τους κατάρτιση.

Παρά το ότι δεν είναι κακόηχοι, αδυνατώ να σκεφτώ σε ποιους πιθανόν να άρεσαν. Είναι τόσο βαρετό το τελικό αποτέλεσμα, που νομίζω πως ακόμα και όσοι έχουν επικεντρωθεί μουσικά σχεδόν αποκλειστικά σε κάποιο από τα είδη που προανέφερα, δύσκολα θα πετούσαν τη σκούφια τους για την αγορά του συγκεκριμένου δίσκου. Αλλά από την άλλη είναι τόσα πολλά τα ετερόκλητα στοιχεία τους που δε σου επιτρέπουν να είσαι και απόλυτος. Το σίγουρο είναι πως αν στη μουσική που ακούτε θέλετε έστω και λίγη ένταση και ζωντάνια, τότε μάλλον θα πρέπει να ξεχάσετε άμεσα την ύπαρξη του συγκεκριμένου δίσκου.