The Dead Weather

Άργησε, αλλά ήρθε! Ο νέος δίσκος του supergroup από το Nashville είναι εδώ. Οι Jack Lawrence, Alison Mosshart, Jack White και Dean Fertita ξορκίζουν την τριετή νηνεμία και ξανασπέρνουν rock θύελλες, με έναν εμπρηστικό rock δίσκο που «ξεχνιέται» στην βαριά σκιά του Lazaretto. Και εξηγούμαι:

Ο Jack White διαθέτει κάποιο –καλό, αλλά όχι φρέσκο- υλικό και θέλει να του δώσει μια ευκαιρία. Fertita και White μοιράζονται τις συνθέσεις, ενώ η Allison Mosshart, που υπογράφει τους στίχους, αποφασίζει να είναι περισσότερο rock παρά indie. Σε πολλά σημεία, δε, τραγουδάει ως το θηλυκό alter-ego του Jack. Αυτό κάπου γίνεται γοητευτικό, κάπου απλώς spooky, αλλά είναι κι αυτό μέρος του ιστού που υφαίνει ο κυρίαρχος White σε συντελεστές και ακροατή και σ’ αυτόν σε παγιδεύει και σε κάνει να ακούς τον δίσκο απνευστί πολλές φορές. 

Ιλιγγιώδες το "I Feel Love (Every Million Miles)", που υπήρξε και ο προπομπός του δίσκου, μας δείχνει πώς θα ήταν το κεραυνοβόλο "High Ball Stepper" αν δεν ήταν ορχηστρικό και με ολίγη από Led Zep (βλπ. "How Many More Times"). Το "Buzzkill(er)" μας δημιουργεί βάσιμες υποψίες ότι «συνομιλεί» ή, σωστότερα απαντάει, με τον σκονισμένο, ωμό ήχο του σε συντοπίτες μεσσίες του rock, που τελευταία αρκούνται σε ό,τι βγαίνει από το γκαράζ της πολυεθνικής που λέγεται mainstream. Εξ ου και η επιθετική παρένθεση του τίτλου, που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για την τελική έκβαση της μάχης με το buzz, μιας και «No mercy shall be given / Down in Tennessee».

Ο ίδιος ο Jack κάνει την εμφάνισή του στα φωνητικά του "Three Dollar Hat" ως άλλος «λευκός ράπερ», συνοδεία κιθάρας-πίπιζας, μέχρι ν' ανάψουν τα αίματα, εχμ, τα τύμπανα, ήθελα να πω, και ν' αρχίσουμε να θυμόμαστε τι ακούμε, σ' ένα παράξενο τραγούδι που η αξιολόγησή του υπόκειται στα εντελώς υποκειμενικά κριτήρια του εκάστοτε ακροατή.

"Open Up" και "Be Still" με αυτήν ακριβώς τη σειρά, για την συνέχεια. Η στομωμένα απειλητική a la Glenn Danzig πλευρά του "Be Still" το κάνει υποψήφιο για μελλοντική χρήση σε σκηνές από ταινίες ελαφρού και ποικίλου ύφους. Αλλά απευθύνεται μόνο σε γιάνκηδες, καθ' όσον του λείπει λίγη από την φινέτσα που θα χρειαζόταν για να αντίστοιχα ευρωπαϊκά θεάματα. Το "Cop And Go" είναι ο παράδεισος του distortion και μία από τις σπάνιες φορές που ο Mr.III Man δέχεται να χρησιμοποιήσει the s* word σε δουλειά του, έτσι, γιατί ροκάρει...

Το "Lose The Right" αποδίδει κεκαλυμμένα φόρο τιμής στην σπουδή του Jack στο παρελθόν της αμερικανικής μουσικής, αποκαλύπτοντας όμως έτσι την πολύπλευρη μουσική ταυτότητα του δημιουργού του. Για κάποιον -μη εμφανή- λόγο μας πάει πολύ πίσω, στην εξαιρετική διασκευή του Dylanικού "One More Cup Of Coffee". Η φωνή της Mosshart σε αφήνει με ένα αίσθημα πληρότητας, στην πρώτη blues σύνθεση του δίσκου και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες / μαγευτικές στιγμές του συνολικά.

Η εναλλαγή Mosshart-White στα φωνητικά του "Rough Detective" δεν λέγεται ντουέτο: είναι σαν να ακούς ένα θεατρικό παιχνίδι μεταξύ ενός ηθοποιού και της σκιάς του, καθόλου ασυνήθιστη τελετουργία των Dead Weather.

Κι αυτή δεν είναι η μοναδική φορά που η ερμηνεία της Al μπλέκεται στα αναπόδραστα δίχτυα του Mr.Third Man. Η μόνη ίσως στιγμή που καταφέρνει να του ξεφύγει ολοκληρωτικά και να υψώσει το προσωπικό της ανάστημα κόντρα σε κάποια σύνθεση του δίσκου βρίσκεται στο τελευταίο τραγούδι, το σπάνιο "Impossible Winner".

Πρόκειται για μια rock μπαλάντα που φέρει αποκλειστικά την υπογραφή της κυρίας του group και λάμπει μέσα στην εκθαμβωτική της απλότητα. Μια Bowie επιρροή, με τα καθαρά φωνητικά της, την επανάληψη της λέξης beginner (αναφορά στο "Absolute Beginners", όπως ίσως και η παρήχηση του -inner, βλπ."Impossible Winner"), την jazzy κρυμμένη αρρυθμία στο 2:03 και τα κρυστάλλινα πλήκτρα που παραπέμπουν αντανακλαστικά προς ένα σύγχρονο μα και πάλι άχρονο και κλασικό "Lady Grinning Soul". Το βιολί παίρνει τη θέση του πιάνου και γίνεται η φυσική του συνέχεια σε μια -επιφανειακά κλισέ- μουσική σύνθεση με βαθιά κρυμμένα τα προοδευτικά της στοιχεία και όλους τους καρπούς της καλλιτεχνικής ωριμότητας.

"Impossible Winner": Κυρίες και κύριοι, ιδού η εξαίσια αιχμηρή τομή της ελπίδας του αμερικάνικου ονείρου με την continental κομψότητα της παραίτησης και κόβει σαν ξυράφι! Ο White παραδέχεται ότι συνομιλεί πλέον μόνο με τα ιερά τέρατα της μουσικής και ίσως κάνει καλά. Αναμφίβολα, το σημαντικότερο σημείο του δίσκου, που, είτε αφεθεί στη λήθη, είτε αναγνωριστεί, θα γεννήσει το μέλλον των δημιουργών του.