The Breeders

All Nerve

4AD (2018)
Από την Βάσω Καραντζάβελου, 16/04/2018
Η alternative rock δεν θα αναστηθεί ούτε και σήμερα - αλλά τι σημασία έχει;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάποτε έπαιζαν στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου και εγκαινίασαν τη στροφή της alternative rock που στην πορεία πέρασε ως κανόνας. Σήμερα οι Breeders ξυπνούν από τη δεκαετή νάρκη τους -μία από τις πολλές στις οποίες έχουν υποπέσει κατά καιρούς- για να μας μπουκώσουν με λασπουριά, μαυρίλα και νεύρο.

Δεν υπάρχει λόγος να δουλευόμαστε και μεταξύ μας, το “Pod” ήταν μία δισκάρα της οποίας την επιτυχία δύσκολα θα ξαναβρούν οι δημιουργοί του. Με ένα peak τόσο νωρίς, η υπόλοιπη διαδρομή ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα πτωτική, όχι όμως σε σημείο να κυκλοφορούν ένα άλμπουμ κάθε εφτά-οχτώ χρόνια, αφού πρώτα γίνουν μύλος κι αλλάξουν σύνθεση.

Η ιστορία των Breeders σημαδεύτηκε από κάποια δυνατά singles, στα οποία προσφεύγουμε τακτικά ακόμα και σήμερα, τις ελεγείες του ανεξάρτητου μουσικού τύπου των '90s για το next big thing και τις ειδήσεις σχετικά με τους καυγάδες και τις εντάσεις ανάμεσα στα μέλη. Αυτές οι ειδήσεις από εκεί που λειτουργούσαν ως κράχτης σε ιλλουστρασιόν εξώφυλλα με τον καιρό πέρασαν στις τριτο-τέταρτες σελίδες, για να καταλήξουν στα κλασικά εικονογραφημένα της τελευταίας σελίδας.

Έτοιμες να αποτινάξουν τις ιδιότητες καρικατούρας που τις συνοδεύει, οι -αναγεννημένες- Breeders (μαζί τους κι ο Jim) κυκλοφορούν το "All Nerve" μετά από δέκα χρόνια απραξίας, ανασυσταίνοντας την αρτιότερη σύνθεση της καριέρας τους. Το αποτέλεσμα; Μία συλλογή έντεκα -εξαιρετικών, ως επί τω πλείστον- τρίλεπτων κομματιών. Τριάντα λεπτά πίεσης και μυϊκής διέγερσης που φουσκώνουν τις φλέβες των κροτάφων και μελανιάζουν τη μούρη σου. Τώρα αν για το μελάνιασμα φταίει το κιθαριστικό σφυροκόπημα ή ο κόμπος στο λαιμό που σε κάνει να ασφυκτιάς, θα κρίνει ο καθένας ξεχωριστά.

Όταν υπάρχουν στην ίδια πρόταση οι λέξεις «χρόνος», «τρέμω», «μελαγχολία», «σπαράζω», «αγαπώ», «κάτουρο», «πεθαίνω», ξέρεις ήδη ότι παρακάτω επιφυλάσσεται ο κακός χαμός. Η κλίση των Breeders προς το δράμα είναι λίγο πολύ έκδηλη και στα παλιότερα άλμπουμ αν μη τι άλλο επιτηδευμένη. Στο "All Nerve" η θλίψη για το χαμένο χρόνο και τις ανώφελες διενέξεις βγαίνει στην επιφάνεια πιο αυθεντικά από ποτέ, κατακλύζοντας το με δηλώσεις μετάνοιας. Δεν είναι φλύαρο και πομπώδες, ούτε εκβιάζει τη συγκίνηση που κουβαλάν οι αναμνήσεις και το vintage στοιχείο- η στιχουργία παραμένει διαυγής, οι νευρικές μελωδίες δίνουν και παίρνουν, η λεκτική επικοινωνία των αδερφών Deal συγκινεί και το εκτελεστικό δέσιμο είναι καλύτερο από ποτέ και μας μεταφέρει στη μέση του '90, χωρίς πολλά πολλά.

Με τα πόδια στυλωμένα στο 2018 αρνούνται τη χρονική μετατόπιση που άλλοι θα πλήρωναν (γιατί όχι, και με αντάλλαγμα την ψυχή τους) για να αποκτήσουν. Κι εδώ βρίσκεται η δύναμη και η ωριμότητα ενός δίσκου που πέρασε από σαράντα -και βάλε- κύματα μέχρι να ηχογραφηθεί και να φτάσει στα αυτιά μας.

Μιλάει ανοιχτά με το παρελθόν και παραδέχεται όσες γελοιότητες μεσολάβησαν, κρατάει τον κλασικό πυρήνα που κοχλάζει και τριγύρω γονιμοποιεί ένα πιο δεκτικό και πιο προσοδοφόρο έδαφος. Χαμηλώνει το θόρυβο και την παραμόρφωση περνώντας τη σκυτάλη από βαρύ post-punk και ψυχεδέλεια σε folk και γλυκερούτσικες μπαλάντες- και τούμπαλιν, πολύ απλά, επειδή μπορεί να αναδείξει, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, νέες όψεις από το ταπεραμέντο μιας παλιοπαρέας πενηντάρηδων.

Ο καιρός περνά, οι άνθρωποι αλλάζουν, μαζί και τα έργα τους, παίρνουν μία απρόβλεπτη τροπή. Το "All Nerve" συνθετικά δεν το λες και επιτομή του απρόβλεπτου. Κομμάτια όπως τα "Nervous Mary" και "Wait In The Car" ακούγονται λες και ξεπήδησαν από το χρονοντούλαπο του '93, το "All Nerve" σου ξεριζώνει τα σπλάχνα με shoegaze υπόκρουση μέχρι να σε πάρει από το χέρι το "Spacewoman", σε μία διαστρική περιήγηση στην έννοια της μοναχικότητας- μπας και ξεχάσεις τους μετεγχειρητικούς πόνους για να ασχοληθείς με κάτι πιο υπαρξιακό.

Κάπου στη μέση, όπως σε κάθε δουλειά, εντοπίζονται αδυναμίες που ούτε κατά διάνοια δε μπορούν να συγκριθούν με τη θετική διάσταση του άλμπουμ για το οποίο διαβάζεις. Στο "Dawn: Making An Effort" θα χωθεί κάτω από το δέρμα σου ο στίχος "Dawn running us down" και το "Blues At The Acropolis" θα σου τραβήξει την προσοχή για τους ευκόλως εννοούμενους λόγους και η αναλογία που κρύβει θα σε κάνει να πατήσεις το replay και δύο και τρεις και πολλές φορές ακόμη.

Οι Breeders φόρεσαν και πάλι τη σύνθεση του 1993 χωρίς να βγάζουν κάποιο κακέκτυπο του "Last Splash". Το "All Nerve" είναι ατόφιο και αυθεντικό- σε δέρνει με φασαρία για να σε καθηλώσει με τη μυστηριώδη ιδιοσυγκρασία του. Εξάπτει τις νευρικές απολήξεις και να σου η ανατριχίλα, να σου η ταραχή, να σου η οδύνη για την ανθρώπινη συνθήκη. Και κάπου στο τέλος και το μειδίαμα, η παρηγοριά που όλο αυτό δε το περνάς μόνος- κι ίσως από ένα σημείο κι έπειτα να γίνεται και κάπως καλύτερο.

  • SHARE
  • TWEET