Surf City

Jekyll Island

Fire (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 13/07/2015
Έχοντας μία οδηγώ-την-ανοιχτή-Cadillac αισθητική συνδυάζουν shoegaze, ψυχεδέλεια και pop με μία uber-cool διάθεση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το να πει κανείς ότι ένα συγκρότημα που παίζει shoegaze αγγίζει και την ψυχεδέλεια είναι μάλλον πλεονασμός αφού από το πρώτο ακόμα κύμα του είδους αυτή η σύνδεση ήταν φανερή. Οι Surf City, όμως, ίσως έχουν ακόμα πιο άμεσες αναφορές να δείξουν, εξ ου και ο χαρακτηρισμός psychgazers που το δελτίο Τύπου τους αποδίδει. Πέρα από αυτά όμως, έχουν και ένστικτο για καλές μελωδίες όπως αυτές όμορφα φέγγουν μέσα από σύννεφα θολών, fuzz-αριστών κιθάρων.

Το "Jekyll Island" είναι το τρίτο τους άλμπουμ και, μη έχοντας εικόνα (ή καλύτερα ήχο) για τα προηγούμενα, ομολογουμένως δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος λόγος να μην είναι αυτό που θα τους καθιερώσει ως ένα από τα ονόματα που θα πρέπει από εδώ και πέρα να παρακολουθούμε. Με μία οδηγώ-την-ανοιχτή-Cadillac αισθητική που ταιριάζει σε ένα βαθμό και με το όνομά τους, καβαλάνε προς την εμπορική επιτυχία καταρχήν με τραγούδια όπως το καταπληκτικά ηλιόλουστο "One Too Many Things" που είναι άμεσα ερωτεύσιμο. Παρότι η pop πλευρά τους είναι κάτι παραπάνω από φανερή στον τρόπο που δομούν τα τραγούδια τους δεν χάνουν μία, ας πούμε, Jesus & Mary Chain πλευρά στον τρόπο που τα συνδυάζουν με μία uber-cool διάθεση.

Αυτός ο συνδυασμός είναι που δίνει και τις καλύτερες στιγμές του δίσκου και εντοπίζεται ακόμα σε τραγούδια όπως το "Spec City", το "Thumbs Up", το "Leave Your Worries" αλλά και (έστω και μόνο για τον τίτλο του) το "Jesus Elvis Coca Cola", ενώ για τους πιο φρικαρισμένους υπάρχει και το "Jekyll Island And Τhe Psychosphere".

Παρότι ανοιξιάτικη κυκλοφορία, ο δίσκος αυτός φοριέται πολύ καλά με καλοκαιρινή διάθεση και άνετα τρυπώνει ξανά και ξανά στο στερεοφωνικό. Κι αν αντικειμενικά δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για κάποιου είδους πρωτοπορία, για τις ακροάσεις που μπορεί να προσφέρει του αξίζει κάθε επιβράβευση.
  • SHARE
  • TWEET