Superorganism

Σε μία προσπάθεια να μαντέψω τι σε έκανε να κλικάρεις την παρούσα κριτική θα κάνω μερικές υποθέσεις: σου άρεσε το artwork του εξωφύλλου. Η λέξη "superorganism" γαργάλισε την αδυναμία σου για τα superhero flicks, την οποία παίζει να καταπιέζεις ξοδεύοντας ώρες σε Φασμπίντερ και βιετναμέζικο κινηματογράφο. Μπορεί να ανακάλεσες το όνομα από κάποια μουσική στήλη γνωστής trend-defining πλατφόρμας του εξωτερικού (ναι, το ίδιο λέμε). Έξτρα βαθμοί αν συγκινείσαι με τις κολεκτίβες ρομαντικών καλλιτεχνών που ψάχνουν απνευστί το μουσικό ιερό δισκοπότηρο. Κι αν δε πέτυχα κανέναν από τους παραπάνω λόγους, καλώς ήρθες στον κόσμο της επόμενης μεγάλης βρετανικής μπάντας, το φετίχ των millenial και των demi avant-garde μανατζαρέων.

Η ιστορία τους ξεκινά το 2011, όταν και τα μισά μέλη της τρέχουσα σύνθεσης του συγκροτήματος έφτιαξαν τους The Eversons. Καθώς κυλούσαν τα χρόνια, όλο και περισσότεροι μουσικοί έκαναν στάσεις για να βάλουν και τη δική τους πινελιά στο υπάρχον σχήμα και κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία μίας κολεκτίβας. Ο όρος δε χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από αρκετό κόσμο, εδώ βέβαια μπορείς να ηρεμήσεις. Μη περιμένεις κάποια νέο-μποέμ μετά-καλλιτεχνική κλίκα masterminds που τη βρίσκει με ψυχοτρόπα και μοριακά βίγκαν κοκτέιλ.

Οι Superorganism είναι οχτώ άτομα με καταγωγή από πολλές και διαφορετικές χώρες και ηπείρους και βάση το Λονδίνο και το μόνο που διατήρησαν από την παρεξηγημένη έννοια της συνεργατικότητας είναι η συγκατοίκηση, η δημιουργική διαδικασία και τα θεατράλε κομμάτια- όπως η χρήση ψευδώνυμων και το εντυπωσιακό πάρτυ-τσιρκολίκι που στήνουν επί σκηνής. Όλα τα άλλα είναι σύγχρονα, γέννημα θρέμμα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα- λαμπιρίζοντα, δονούμενα, ιλιγγιώδη και εφήμερα. Ένα σχήμα απόλυτα αντιπροσωπευτικό του σήμερα φιλοδοξεί να γράψει μεγαλειώδη pop που θα ακούμε για όλο τον υπόλοιπο χρόνο- γιατί όχι, και για δύο-τρία χρόνια ακόμα. Μπορεί να διακρίνεις μία μικρή, τόση δα, ματαιοδοξία, αλλά τι να κάνεις που έτσι είναι τα παιδιά σήμερα;

Με στίχους χιουμοριστικούς και καυστικούς σατιρίζουν την αυτοματοποιημένη εποχή της βιτρίνας και του instant gratification και οι μελωδίες, επηρεασμένες από κάθε σκέλος της pop, εντοπίζονται κάπου ανάμεσα στους Unknown Mortal Orchestra, τους MGMT και την Charli XCX. Διάσπαρτοι ήχοι και samples εναλλάσσονται καλειδοσκοπικά κι ολίγον τι άναρχα, κι όμως το κάθε κομμάτι -παρότι φτάνει μάξιμουμ τα τρία λεπτά- έχει τη δική του ταυτότητα που δε συγχέεται με τα υπόλοιπα.

Όσο ενδιαφέρον προκαλεί η μουσική τόση ανία φέρνουν οι στίχοι. Ποια είναι η καλύτερη συνταγή για να γίνεις viral και relevant το 2018; Μα φυσικά να καυτηριάσεις. Κι όχι θέματα που δεν αγγίζουν συχνά οι μουσικοί, ούτε επιστρατεύοντας τρόπους πρωτότυπους. Στην αρχική τριπλέτα έχουν εξαντληθεί όλοι οι άξονες και ουσιαστικά περιορίζουν κατά πολύ το εύρος της κριτικής τους -αν τελικά δεχτούμε πως όντως έχουν περισσότερα να πουν. Χώσιμο στη κουλτούρα των αντικαταθλιπτικών (το είπε το "Prozac Nation" προ 20ετίας), ειρωνεία για την ψεύτικη ψηφιακή ευδαιμονία (τα είπαν και οι Arcade Fire πέρυσι), κακή, δαιμόνια τεχνολογία που μόνο αρνητικά μας φέρνει (ε, αυτό είναι πιο επίκαιρο με τα σκάνδαλα δεδομένων).

Αν είχε δοθεί  στους στίχους μόλις το μισό από το βάρος που δόθηκε στις συνθέσεις θα μιλάγαμε για ένα συναρπαστικό κεφάλαιο στη σύγχρονη indie pop. Οι Superorganism έχουν το χώρο, το χρόνο και το απαιτούμενο bounce στο κοινό για μας δώσουν ακόμα καλύτερες στιγμές στο μέλλον. Προς το παρόν ας αρκεστούμε στο ντεμπούτο με το καταπληκτικό εξώφυλλο και την ποικιλία ήχων, που μοιάζει με συμπύκνωση των μουσικών προσωπικοτήτων του Dan Snaith (aka Caribou, aka Manitoba κλπ κλπ), ενώ περιμένουμε τη συνέχεια.