Strung Out

Είναι γεγονός πως από τη δεκαετία των 90s και έπειτα επικρατεί η άποψη πως το punk πλέον έχει πεθάνει. Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό δεν ισχύει επ' ουδενί για τον απλούστατο λόγο πως το punk, πέρα από είδος μουσικής αποτελεί και μια ιδεολογία και έναν τρόπο ζωής για πολλούς έφηβους ανά τον κόσμο μέχρι και σήμερα. Μπορεί πλέον να μην βγαίνουν οι δίσκοι σταθμοί από τα μεγαθήρια του χώρου, ωστόσο αυτό που εν ολίγοις πέθανε από το punk ήταν το mainstream στοιχείο που είχε αποκτήσει στην Αγγλία κυρίως, κατά τη δεκαετία των 70s.

Έτσι λοιπόν, με την πάροδο του χρόνου η punk μουσική συνεχίζει το δρόμο της, χωρίς να έχει στραμμένα πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας με πολλούς άξιους συνεχιστές, όπως είναι και στη προκειμένη περίπτωση οι Strung Out. Mε τίτλο, "Agents Of The Underground" οι Αμερικανοί κυκλοφορούν το 7ο full-length άλμπουμ τους και αυτή τη φορά φαίνεται πως δικαίως απολαμβάνουν διθυραμβικές κριτικές για την εν λόγω κυκλοφορία τους.

Από το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, "Βlack Crosses" ερχόμαστε σε επαφή με τα κύρια χαρακτηριστικά των Αμερικανών που δεν είναι άλλα από την ταχύτητα, την ενέργεια, τα μελωδικά φωνητικά και τις αρμονίες στις κιθάρες. Εντούτοις, οι Strung Out καταφέρνουν να ενώσουν με απόλυτη συνοχή τα παραπάνω στοιχεία που πρωτοστατούσαν επί εποχής "Τeenage Wasteland" με τα τεχνικά σημεία των "Exile" και "Twisted By Design" διατηρώντας μια πολύ όμορφη ισορροπία. Επίσης, ένα ακόμα πράγμα που μπορεί να παρατηρήσει κανείς από τις πρώτες ακροάσεις είναι ότι οι συνθέσεις, καθώς και οι φωνητικές γραμμές πάνω στις οποίες τραγουδάει ο Jason Cruz, σε ορισμένα τραγούδια ηχούν αρκετά πιο «βαριές» και «μεταλλικές» σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν τους, στο οποίο συμβάλει η εξαιρετικά κρυστάλλινη και καθαρή παραγωγή, χωρίς όμως να μπερδεύεται σε hardcore αρτηρίες.

Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω πως σε γενικές γραμμές τα κομμάτια παρουσιάζουν μεταξύ τους ομοιότητες κάτι που μπορεί να κουράσει τον ακροατή σε σύντομο διάστημα και να τον αποθαρρύνει από το να ακούσει τον δίσκο ολόκληρο, αν και είναι γεγονός ότι μέσα στα κομμάτια υπάρχουν αυτές οι λεπτομέρειες που τα κάνουν να ξεχωρίζουν μεταξύ τους.

Συμπερασματικά, είναι μάλλον κοινώς αποδεκτό ότι μιλάμε για τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο του συγκροτήματος ύστερα από δεκαπέντε χρόνια παρουσίας, όμως αυτό που μου προκαλεί ανησυχία είναι το επόμενο βήμα και αν θα προσπαθήσουν να εξελίξουν τη μουσική τους ή θα μείνουν στάσιμοι σε ότι έχουν κάνει μέχρι τώρα; Ίσως και να μην το επιχειρήσουν γιατί ουδέποτε αποτελούσε κανόνα στo punk η εξέλιξη της μουσικής του εκάστοτε γκρουπ. Μέχρι τότε όμως ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε από κοντά και να διαπιστώσουμε και ιδίοις όμμασι τη φήμη που τους κυνηγά, ότι δηλαδή κάνουν εξαιρετικά live.