Steven Wilson

«Truth is individual calculation. Which means, because we have different perspectives there isn't just one single truth, is there?»

Η παραπάνω εισαγωγή, που προλογίζει το εναρκτήριο κι ομώνυμο τραγούδι του νέου άλμπουμ του Steven Wilson, ίσως αποδειχτεί πολύ χρήσιμη και για την ακρόασή του. Αν και στην πραγματικότητα επιχειρεί να δώσει το στίγμα της στιχουργικής θεματολογίας, μπορεί να ερμηνευθεί κι ως έμμεση επεξήγηση των προθέσεων του καλλιτέχνη, ο οποίος γνωρίζει ότι η νέα του δουλειά θα προκαλέσει πολύ συζήτηση.

Κι αυτό, διότι μετά από δυο δίσκους μεγαθήρια - που ειλικρινά πιστεύω ότι ο χρόνος όσο περνάει μόνο θα πιστοποιεί και θα ενισχύει την τελειότητά τους - ο Steven Wilson αποφασίζει να πάρει ρίσκα ως προς τη μουσική του κατεύθυνση. Όχι γιατί προσπαθεί να παίξει σε μουσικά χωράφια που δεν κατέχει, αλλά γιατί θα τεστάρει τα όρια ανοχής των πιο «επιλεκτικών» οπαδών της μουσικής του.

Ως γνωστόν, υπάρχουν πολλοί οπαδοί που θεωρούν ότι «ξέρουν καλύτερα», πόσο δε όταν μιλάμε για καλλιτέχνη που θεωρείται ηγέτης της progressive rock μουσικής στις μέρες μας. Την ίδια στιγμή, βεβαίως, υπάρχουν κι εκείνοι που θα ενθουσιαζόντουσαν κι από 80 λεπτά απουσίας μουσικής, αρκεί το έργο να έφερνε πάνω του τη σφραγίδα του ονόματός του. Είναι προφανές πως οι «διαφορετικοί υπολογισμοί» και οι «διαφορετικές οπτικές γωνίες» που αναφέρονται στον πρόλογο, που καθορίζουν τη «διαφορετική αλήθεια» του καθενός.

Ως εκ τούτου θεωρώ δικαιότερο να προσπαθήσει κάποιος να προσεγγίσει την εκάστοτε νέα δουλειά, με βάση την «αλήθεια» του δημιουργού της, παρά τη δική του. Κοινώς, να κριθεί γι' αυτό που είναι κι όχι γι' αυτό που θα ήθελε να ακούσει ο κάθε οπαδός.

Υποθέτω πως δεν θα εκπλαγεί κανείς από το γεγονός ότι το "To The Bone" είναι σημαντικά διαφοροποιημένο σε σχέση με ό,τι μας έχει παρουσιάσει ως σήμερα. Τόσο οι περιγραφές για την ηχητική του κατεύθυνση, όσο ακόμα περισσότερο τα δείγματα που έχουν προηγηθεί, έχουν προϊδεάσει κατάλληλα όσους το περιμένουν. Πράγματι, η βάση του άλμπουμ βρίσκεται στις progressive pop μουσικές των '80s και σε καλλιτέχνες όπως οι Kate Bush κι ο Peter Gabriel, ενώ έχω την αίσθηση πως οι απώλειες των David Bowie και Prince έπαιξαν κάποιον ρόλο, αν όχι μουσικά, τότε στη φιλοσοφία και στη συνθετική προσέγγιση.

Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ στην ολότητά του φέρει ξεκάθαρα την ταυτότητα του Wilson, άλλοτε υποβόσκουσα κι άλλοτε πιο ξεκάθαρα.

Αν φερ' ειπείν το συνθετικό DNA του Wilson πρέπει να αναζητηθεί κάπου στο εσωστρεφές περιεχόμενο των "Pariah" και "The Song Of I", τότε στο φορτισμένο "Refuge" με το Gilmourικό solo και στο εννιάλεπτο "Detonation" με το α λα "Ancestral" (στο πιο rock) τελείωμά του είναι εύκολα αντιληπτά τα δομικά στοιχεία και η προοδευτική προσέγγιση που χαρακτηρίζουν τις συνθέσεις του.

Κι αν η Abba/Daft Punk μίξη του "Permanating" είναι too much για κάποιους (εγώ το βρίσκω μια χαρά στη ροή του άλμπουμ), θέλω να πιστεύω πως η «πιο Geddy Lee δεν γίνεται» ερμηνεία στο verse του πανέμορφου "Nowhere Now" (η αγαπημένη μου σύνθεση στο άλμπουμ) θα ενθουσιάσει άπαντες, ισορροπώντας άψογα μεταξύ ποιοτικού και εμπορικού.

Υπάρχει και το δίλεπτο, ακουστικό, μίνι καταθλιπτικό ντουέτο με την Ninet Taybet στο "Tapes" και το πάντα ταιριαστά μελαγχολικό κλείσιμο, με το πιάνο based "Song Of Unborn", που θεωρητικά θα τύχουν θερμής υποδοχής άμεσα, κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν θα συμβεί με τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα "The Same Asylum As Before" και "People Who Eat Darkness", που ίσως ξενίσουν στην αρχή, αλλά κερδίζουν πόντους με κάθε ακρόαση και δίνουν χαρακτήρα στο άλμπουμ.

Στις περισσότερες συνθέσεις, τα διάφορα synth που χρησιμοποιούνται και το πιο «καθαρό» κιθαριστικό παίξιμο (σε ρυθμικά και lead μέρη) ενισχύουν το '80s feeling που εν τέλει διακατέχει το άλμπουμ. Ένα feeling που γίνεται ξεκάθαρο από το ομότιτλο τραγούδι, τον ωραίο ρυθμό του και την κολλητική μελωδία του.

Για μια ακόμα φορά πιάνω τον εαυτό μου να ακούει ξανά και ξανά τα τραγούδια που έγραψε ο μικρός θαυματουργός αυτός Εγγλέζος. Είτε με τη σειρά που τα παρουσιάζει, είτε μεμονωμένα (καθώς δεν μοιάζουν να δένονται από ένα αυστηρό πλαίσιο κάποιου concept) νιώθω πως όλα έχουν κάτι να μου πουν. Και το άθροισμά τους ακόμα περισσότερα.

Επίσης, μου αρέσει πολύ που φτάνει στο όριο να με ζορίσει και στο τέλος αντί να με χάσει με κερδίζει. Η επιφανειακή επαφή που έχω με τις μουσικές που αναφέρονται ως επιρροές του άλμπουμ, όχι μόνο δεν αποτελεί τροχοπέδη, αντιθέτως σκέφτομαι σοβαρά να μπω στο τριπάκι του να ακολουθήσω το νήμα προς τα πίσω. Κι αυτό κέρδος είναι.

Μπορεί το "To The Bone" να μην διεκδικεί θέση ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές του Steven Wilson, ούτε να έχει τη δυναμική να συγκλονίσει όσο οι προηγούμενες δουλειές του και πιθανότατα δεν θα αρέσει σε όλους. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι ο Wilson πέτυχε τον στόχο του: να φτιάξει ένα άλμπουμ που αναδεικνύει μια διαφορετική πτυχή της μουσικής προσωπικότητας του, διατηρώντας τα υψηλά στάνταρντ έμπνευσης και ποιότητας. Αν μετά από τόσα χρόνια και τόσες διαφορετικές μουσικές εκφάνσεις αυτό δεν είναι άξιο θαυμασμού, τότε τι είναι;