Soundgarden

Η εποχή κυριαρχίας του grunge έχει αρχίσει προ πολλού να απομακρύνεται από τα μουσικά δρώμενα... Άλλωστε έχει περάσει σχεδόν μια δεκαπενταετία από τότε που έχει δηλωθεί επισήμως ο μουσικός θάνατος του είδους. Αυτό όμως δεν εμπόδισε σε καμία περίπτωση τους Soundgarden όχι μόνο να επανενωθούν στην αυγή του 2010, αλλά και να κυκλοφορήσουν φέτος το πρώτο live άλμπουμ στην ιστορία τους. Κακά τα ψέματα, το εν λόγω άλμπουμ έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει καιρό πριν. Για την ακρίβεια, η κυκλοφορία του είχε προγραμματιστεί για το 1997, ως φυσικό επακόλουθο της αμερικανικής περιοδείας τους. Δυστυχώς όμως η διάλυση τους σταμάτησε την όποια πρόθεση να φτάσει στα αυτιά των οπαδών τους.

Από πλευράς marketing, το "Live On I-5" φαίνεται να είναι πολύ έξυπνη κίνηση από το στρατόπεδο των Soundgarden, μιας και ήδη έχει ανακοινωθεί το ότι θα κυκλοφορήσουν φρεσκότατο υλικό. Από την πλευρά της λογικής, έρχονται να μας θυμίσουν ποιοι είναι στην πραγματικότητα. Δηλαδή πριν ο Matt Cameron γίνει drummer των Pearl Jam και πριν ο Chris Cornell πειραματιστεί με όποιο είδος μουσικής ξυπνούσε ακούγοντάς το το πρωί και απλά του άρεσε. Όποτε πολύ εύκολα το άλμπουμ αρχίζει να χτυπάει ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές. Ηχογραφημένο στο Oregon, την Washington, την California και το Vancouver και λίγο πριν τη διάλυσή τους, που για τα περισσότερα συγκροτήματα σημαίνει και γενικότερη αποσύνθεση, το άλμπουμ καταφέρνει να συλλάβει μερικές από τις καλύτερες «ζωντανές» στιγμές των πρωτοπόρων της σκηνής του Seattle. Τα live άλμπουμ που συλλέγουν υλικό από διαφορετικές συναυλίες τείνουν να πάσχουν από έλλειψη συνοχής. Αυτό όμως δε φαίνεται να επηρεάζει την περίπτωση που εξετάζουμε, γεγονός που αποδεικνύει πολλά για την ποιότητα και το δέσιμο της μπάντας σε γενικότερο επίπεδο. Σε αυτό οφείλεται και η μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο άλμπουμ και τα δεκαεπτά best of κομμάτια που το αποτελούν γίνονται η ζωντανή απόδειξη του λόγου ύπαρξης, επιτυχίας και αντοχής στο χρόνο των Soundgarden και σίγουρα δεν παραπέμπουν στη μετέπειτα «αυτοκαταστροφή» τους.

Το "Live On I-5" ανοίγει και κλείνει με δύο hits του συγκροτήματος, το "Spoonman" και το "Jesus Christ Pose". Δύο κομμάτια που δύσκολα θα έλειπαν από ένα τέτοιο άλμπουμ, αλλά τα κομμάτια που υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι και αυτά που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Για παράδειγμα, το "Searching With My Good Eye Closed" χτίζεται μέσα από ένα ρυθμικό σκοτάδι των βαριών μπασογραμμών του Ben Shepherd και των κρουστών του Matt Cameron. O Cornell μοιάζει να αιμορραγεί σε κάθε νότα της ερμηνείας του "Let Me Drown" και να απλώνει ένα πέπλο ψυχεδέλειας με τα φωνητικά του στο "Head Down". Ακούγεται σίγουρα διαφορετικός από αυτό που τον έχουμε συνηθίσει, τόσο ως μέλος των Soundgarden, αλλά και στη μετέπειτα καριέρα του, ως μέλος των Audioslave και στις solo δουλειές του. Πιο μακρόσυρτος, αλλά σίγουρα πιο παρανοϊκά συναισθηματικός, γίνεται η φωνή που τραβά όλη τη μπάντα πίσω χρονικά, εκεί κάπου στα '70s. Κι αν σε όλα αυτά συμπεριλάβουμε και το "Slaves & Bulldozers", βγαλμένο από το "Badmotorfinger", τότε ολοκληρώνεται η Sabbath-ικη, αν θέλετε, εποχή του συγκροτήματος, που ποτέ ξανά δεν είχε βγει προς τα έξω και φαίνεται ότι τους είχε κυριεύσει εκείνη την περίοδο. Ίσως να προσπάθησαν να το μεταδώσουν αυτό και στο κοινό τους με τις διασκευές του "Helter Skelter" των Beattles και του "Search And Destroy" των The Stooges, ότι δηλαδή προσπαθούσαν και οι ίδιοι να βγουν κάτω από την ταμπέλα του grunge, που από ό,τι φάνηκε τους βάραινε αρκετά και ίσως να ήταν κι ένας από τους λόγους διάλυσής τους. Πάντως, σίγουρα μία μικρή κάθαρση τη ζει ο ακροατής στο "Fell On Black Days", που όντως φαίνεται να είναι προσγειωμένο στην εποχή του και να αποδίδεται από το συγκρότημα σχεδόν με στουντιακή ποιότητα. Λίγο πριν το τέλος άλμπουμ, οι Soundgarden επέλεξαν να συμπεριλάβουν και το massive hit τους "Black Hole Sun", αλλά μόνο με μία κιθάρα και φωνή, που στόχο είχε μάλλον να κατευνάσει τα πνεύματα πριν κλείσουν με το "Jesus Christ Pose". Το drum section της αρχής, το γνωστό, γρήγορο, κοφτερό riff, τόσο του μπάσου όσο και της κιθάρας, ακολουθούν τις περίτεχνες κραυγές του frontman τους, που νομίζει κανείς ότι φτάνουν στον ουρανό, αγγίζουν το θείο και τέλος κατακρημνίζονται ανάμεσα στους πειραματισμούς των οργάνων που θα σημάνουν και το τέλος του άλμπουμ.

Συμπερασματικά, λοιπόν, το "I-5" είναι ένα άλμπουμ που αποδεικνύει την ύπαρξη των Soundgarden πέρα από «ταμπέλες», συγκεκριμένο ύφος και μουσικά όρια. Αποδεικνύει τις μουσικές αναζητήσεις που είχε το συγκρότημα κατά την ηχογράφηση του, τις οποίες το κοινό δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει κατά το παρελθόν, άρα δικαίως και θεωρούσε ότι δεν υπήρχαν. Λέτε να το έκαναν για να μας προϊδεάσουν για αυτά που μας ετοιμάζουν στο επερχόμενο άλμπουμ τους; Όπως και να 'χει, το "Live On I-5" είναι ένα live R-O-C-K άλμπουμ και κάπως έτσι θα πρέπει να το ακούσετε.