Sound Of Contact

Dimensionaut

Inside Out (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 16/05/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Κατά μάνα, κατά κύρη», λέει ο λαός, για τη σοφία του οποίου εσχάτως έχω κάποιες αμφιβολίες, αλλά εδώ δείχνει να επιβεβαιώνεται. Κι όταν λέω εδώ, αναφέρομαι συγκεκριμένα στον progressive rock/metal μουσικό κόσμο. Όπως λοιπόν πέρσι ο υιός του Rick Wakeman, Adam, κατάφερε να εντυπωσιάσει με τους Headspace, έτσι κι ο Simon, ο υιός του Phil Collins έρχεται να συνεχίσει την παράδοση, μέσω των Sound Of Contact.

Οι δυο περιπτώσεις παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες. Αρχικά, αμφότερες οι δύο προσπάθειες βρήκαν αρωγό και κοινό πεδίο ορισμού την Inside Out, της οποίας το εγκώμιο δε θα πλέξω εκ νέου και γίνω κουραστικός. Επίσης, αμφότερα τα τέκνα πριν «καταλήξουν» στις προοδευτικές ρίζες των προκατόχων τους είχαν δοκιμάσει την τύχη τους σε διάφορα -και δη πιο εμπορικά- μονοπάτια, χωρίς να καταφέρουν κάτι το ιδιαίτερα άξιο λόγου. Είναι σχεδόν ειρωνικό το πώς μέχρι πριν μερικά χρόνια η μουσική βιομηχανία πίεζε τους καλλιτέχνες να απλοποιήσουν τη μουσική τους, ενώ τώρα η κατάλυση των ως πρότινος ισχυόντων αναγκάζει ή προτρέπει τους μουσικούς να ακολουθήσουν ένα πιο καλλιτεχνικό / δημιουργικό ένστικτο, απευθυνόμενοι στο μικρό μεν, πιστό κοινό ενός πιο εξειδικευμένου μουσικού ιδιώματος ή χώρου.

Σε αντίθεση, όμως, με την τους Headspace, οι Simon Collins και Dave Kezner (πλήκτρα) δεν λοξοκοιτάζουν προς metal, μένοντας σε ξεκάθαρα rock τοπία και σε πιο βρετανικά δομικά στοιχεία, κοντά στα όσα πρέσβευε η μουσική του συγκροτήματος του πατέρα του Simon, δηλαδή τους Genesis. Ως γραμμή DNA, μέσα από το άλμπουμ «περνούν» ο Steven Wilson, οι It Bites, οι Pendragon και άλλα συγκροτήματα της γηραιάς Αλβιόνας, που με τα χρόνια αναπαράγουν δημιουργικά τις progressive διδαχές της σχολής της δεκαετίας του '70. Μιας σχολής που δεν περιόριζε μια ωραία μελωδία όταν τη συλλάμβανε, αλλά την αξιοποιούσε ως μέρος ενός μεγάλου καμβά, που ήταν το εκάστοτε άλμπουμ, δημιουργώντας μια περιπέτεια από την αλληλουχία πολλών μελωδιών και μέτρων.

Το κύριο προσόν του "Dimensionaut" είναι πως ρέει, κυλάει αβίαστα σαν άκουσμα, με τις συνεχόμενες μελωδίες του. Παραπέμπει αλλά δεν αντιγράφει. Είναι εμπορικό, αλλά δεν περιορίζεται. Γνωρίζοντας δε, πως ο γιος του Phil Collins βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο ο παραλληλισμός είναι άμεσος, με τη φωνή του Simon να παραπέμπει άμεσα στου πατέρα του, δίνοντας το σημείο αναφοράς του άλμπουμ, αν και δεν κρύβω πως σε λίγα σημεία μου φάνηκε λίγο generic και χωρίς απαραίτητες εξάρσεις. Άλλο ένα σημαντικό σημείο αναφοράς είναι τα πολλά πλήκτρα και οι ενορχηστρώσεις, τομείς που δείχνουν να έχουν δουλευτεί σε μεγάλη λεπτομέρεια, καθώς το άλμπουμ παρουσιάζει ομοιογενή ήχο και φυσικά concept θεματολογία.

Παράλληλα, αξίζει όσον αφορά στις συνθέσεις. Τι λείπει δηλαδή από το single "Not Coming Down" ή το "Remote View", στο οποίο εύκολα νομίζεις ότι συμμετέχει ο Steven Wilson; Τίποτα απολύτως. Το "Beyond Illumination" διακατέχεται από τη χαρακτηριστική αγγλική μελωδικότητα, έχοντας τη συνδρομή της Hannah Stobart σε γυναικεία φωνητικά και ένα verse χτισμένο πάνω σε reggae ρυθμό, ενώ και το "Closer To You" αποτελεί μια ακόμα επιτυχημένα πιασάρικη σύνθεση. Υπάρχουν και μικρά σε διάρκεια, αλλά εξίσου ενδιαφέροντα και πιο τεχνικά κομμάτια, όπως το "Cosmic Distance Ladder" ή το "Realm Of In-Organic Beings", αλλά όπως θα περίμενε κάθε υποψιασμένος prog ακροατής, το άλμπουμ καταλήγει σε μια επικής διάρκειας σύνθεση, όπως το “Mobius Slip”. Τα 20 λεπτά της διάρκειάς του -με τη λογική των «songs in song»- δίνουν την ευχέρεια για θεμιτό πειραματισμό και σχετική απομάκρυνση από τη νόρμα που παρουσιάζει η πλειονότητα των συνθέσεων στο άλμπουμ και τέτοιες συνθέσεις δεν χάλασαν ποτέ κανέναν οπαδό της progressive μουσικής. Διότι, κακά τα ψέματα, αν και μουσικά θα μπορούσε να απευθυνθεί και σε ένα πιο ευρύ κοινό, τόσο λόγω αναφορών, όσο λόγω εταιρείας το progressive είναι το target group των Sound Of Contact.

Θεωρώ πολύ δύσκολο κάποιος (ειδικά αν ανήκει στο προαναφερθέν target group) να μη μείνει ικανοποιημένος από τα 70 και πλέον λεπτά μουσικής που περιλαμβάνει το "Dimensionaut", που έρχεται από το πουθενά και μπαίνει στη λίστα των ξεχωριστών progressive κυκλοφοριών για το 2013. Αλήθεια, μήπως υπάρχει κι άλλος υιός αντίστοιχου μουσικού, τώρα που καλομάθαμε;
  • SHARE
  • TWEET