Soulsavers

Σώστε την ψυχή σας, σώστε τη soul, μπασταρδέψτε την με rock, βροχερή lo-fi, χώστε καμιά country ακουστική κιθάρα μια στο τόσο, δώστε blues ατμόσφαιρες και βάλτε τον Mark Lanegan να σας εξηγήσει γιατί τελικά δεν έχει σημασία το πόσο μακριά πέφτεις, αλλά ο τρόπος που προσγειώνεσαι. Αν δεν το καταλάβεις από εκείνον, τότε από ποιόν; Αυτό ήταν το σκεπτικό των Rich Martin και Ian Glover (production team λέει, 'γω δεν τα δέχομαι αυτά τα νεωτερίστικα σε τόσο γήινες μουσικές) όταν αποφάσισαν να μας πιάσουν από τον γιακά με τους δίσκαρους "It's Not How Far You Fall, It's The Way You Land" και "Broken" που μέχρι και σήμερα βρίσκουν συχνά πυκνά τη θέση τους στο soundtrack των πιο μουντών ημερών μου. Ο πλήρως επιτευγμένος στόχος τους περιελάμβανε πνευματικότητα, ενδοσκόπηση και κάθαρση, τρία στοιχεία που συνοψίζουν πλήρως τα φαντάσματα που βγαίνουν από το συγκεκριμένο παλιατζίδικο γραμμόφωνο.

Τη σεζόν 2009-2010 οι Soulsavers περιόδευσαν ως support στους Depeche Mode. Ο Dave Gahan ερωτεύτηκε τη μουσική τους (welcome to the club), το φίλτατο ντουέτο έψαχνε να βρει άλλον guest κύριο τραγουδιστή για να κάνει την πρέπουσα αλλαγή/πορεία μπροστά και έτσι εγένετο "The Light The Dead See". Με άλλα λόγια -και αυτό που εκλαμβάνω εγώ από την εν λόγω κυκλοφορία- καινούριος δίσκος από ένα εκ των συναισθηματικότερων συγκροτημάτων των ημερών μας. Ομολογουμένως, το να καλείσαι να σκάψεις στις τρύπες που έχει ανοίξει το ειδικό βάρος της τεράστιας φωνής του Mark Lanegan μπορεί να θεωρηθεί από επικίνδυνη αποστολή μέχρι και καψώνι, ακόμα και αν είσαι κοτζάμ Dave Gahan. Επειδή ακριβώς όμως είσαι κοτζάμ Dave Gahan, καταφέρνεις να ακουστείς πανέμορφος και για κάποιο λόγο απόλυτα ταιριαστός. Να τολμήσω να το πω; Θα τολμήσω. Ελάχιστες φορές τον έχω ακούσει να τραγουδάει καλύτερα από εδώ πέρα, για τα προσωπικά μου γούστα πάντα.

Αν ο Lanegan σου κουδούνιζε τα παγάκια στο ποτήρι με το ουίσκι καθώς το έφερνε προς το μέρος σου, ο  Gahan σου έχει ήδη σερβιρισμένο σε κολονάτο ποτήρι ακριβό, κόκκινο κρασί. Η παραγωγή των Rich Martin και Ian Glover είναι σεμιναριακή -αυτή είναι και η δουλειά τους άλλωστε, άσχετα αν έχουν μεγάλο ταλέντο και στη σύνθεση- και προσθέτει φοβερό βάθος στα κομμάτια σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση και τα έγχορδα του μάστερ Daniele Luppi (ναι, αυτός που έβγαλε πέρσι το "Rome" μαζί με τον Danger Mouse). Χαρακτηριστικό της μαεστρίας τους, τα δύο μικρά, εξαιρετικά, soundtrack-ικά instrumental κομμάτια του δίσκου. Τα gospel backing vocals που πάντα αποτελούσαν μεγάλο ατού των Soulsavers είναι πάλι εδώ και δίνουν έμφαση στις διδαχές του Gahan, ο οποίος έχει εναρμονίσει τη στιχουργία του πλήρως με τις επιταγές της μπάντας: πνευματικές αναζητήσεις, εσωτερική ανησυχία, ηθικές αξίες... Φυσαρμόνικα, hammond, τσέλα, πιάνα, βιολιά, τρομπέτες παίζουν όλα το ρόλο τους σε μια ηχητική πανδαισία που ακούγεται ανεξήγητα δεμένη για κάτι το τόσο πολυεπίπεδο.

Όλοι οι δίσκοι των Soulsavers χρειάζονται τον χρόνο τους για να σου ανοιχτούν γιατί χαρακτηρίζονται από μια φαινομενική ομοιομορφία. Μόνο όταν γίνει εντελώς κτήμα σου το κάθε κομμάτι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι σιγά-σιγά την ουσία τους και να ενστερνίζεσαι την πανέμορφη αισθητική τους. Ναι, ο Mark Lanegan σου λείπει, θα ήσουν χαζός αν δε σου έλειπε. Όμως, θα ήσουν χαζός και αν έχανες έναν τέτοιο δίσκο. Αγαπημένα τραγούδια; Αρχικά θα σε κερδίσει το "Take Me Back Home". Έπειτα, θα εκτιμήσεις το εξαιρετικό single "Longest Day" που αν τύχαινε μιας σωστότερης προώθησης από αυτήν που είχε ο δίσκος θα εξέφραζε πολύ κόσμο. Στη συνέχεια θα λατρέψεις το ρεφρέν από χορωδία και τρομπέτες του φοβερού "Bitterman", ενδεχομένως να σε συνεπάρει και η σκοτείνια του "Take". Παρ' όλα αυτά, θα κατασταλάξεις στο "Gone Too Far" που όταν βάζει το βύσμα στην πρίζα ίπταται πραγματικά πολύ ψηλά. «You've gone too far, too far too soon.» Και αν μου επιτρέπετε μια συμβουλή, βάλτε το "The Light The Dead See" να κάνει παρέα με τη φετινή κυκλοφορία του Leonard Cohen. Θα τα πουν καλά, πιστεύω...