Leonard Cohen

Old Ideas

Sony (2012)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 27/01/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«...I love to speak with Leonard, he’s a sportsman and a shepherd, he’s a lazy bastard living in a suit...»

Οι πρώτοι στίχοι του "Going Home", με τους οποίους ο Leonard Cohen ανοίγει το νέο του άλμπουμ, δεν κρύβουν κάτι το ναρκισσιστικό που θα μπορούσε ενδεχομένως να υποδηλώνει η χρήση του τρίτου προσώπου. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Cohen αντιλαμβάνεται τον εαυτό του που οδεύει στη συμπλήρωση 78 ετών, δείχνοντας να έχει συμβιβαστεί πλήρως πως το «τέλος» είναι κοντά όπως διαφαίνεται κυρίως από τους υπόλοιπους στίχους του "Going Home", αλλά και από άλλα σημεία στο "Old Ideas". Ο Cohen ποτέ στην καριέρα του δε φοβήθηκε να βγάλει στα τραγούδια του τα εσώψυχά του και δεν υπήρχε περίπτωση να δίσταζε ακόμα και τώρα όταν το αναπόφευκτο «ταξίδι» μοιάζει όλο και πιο κοντινό.

Αυτός ήταν πάντα ο Cohen. Ένας ποιητής του έρωτα, της μοναξιάς, της αναζήτησης των ενδότερων σκέψεων του καθενός, ένας διανοούμενος, ένας φιλόσοφος της ζωής που μέσω της μουσικής η «ψυχή» των γραπτών του απέκτησε και «σώμα». Ήταν όμως και ανοιχτόμυαλος ως μουσικός καθώς ξεκινώντας από τη folk έφτασε στο σημείο να δοκιμάζει τις δυνατότητές του με παραγωγό τον Phil Spector, ενώ τη δεκαετία του ’80, που αποδείχθηκε παγίδα για πολλούς καλλιτέχνες, ο Cohen όχι μόνο την πέρασε αλώβητος, αλλά αντιθέτως παγίωσε και το status του ως μία από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα.

Άνθρωπος των βιωμάτων ο Cohen, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 αναζήτησε έμπρακτα τη θρησκεία όταν και κατέλυσε σε βουδιστικό μοναστήρι στις Η.Π.Α. αλλά το 2001 επέστρεψε στα εγκόσμια με το "Ten New Songs" και τρία χρόνια αργότερα με το "Dear Heather". Δεν ήταν ο ίδιος Cohen όμως, έδειχνε λιγότερο εμπνευσμένος (ασχέτως εάν η ερμηνεία του παρέμενε ανατριχιαστική) και η ενορχήστρωση που έντυσε και τα δύο προαναφερθέντα άλμπουμ ακουγόταν πρόχειρη. Μη μπορώντας φυσικά να αποτινάξει το γήρας από πάνω του ο Cohen και έχοντας βιώσει τα τελευταία χρόνια μια οικονομική καταστροφή που οδήγησε σε μια αποθεωτική περιοδεία, στο "Old Ideas" παίζει με το σωστό χαρτί.

Το χαρτί αυτό δεν είναι άλλο από τη συνειδητοποίηση της κατάστασής του. Όπως αναφέραμε, το "Old Ideas" σε αρκετά τραγούδια διακατέχεται από τον πλήρη συμβιβασμό του Cohen πως είναι θνητός σε εύθραυστη ηλικία. Όμως η ιδιοσυγκρασία του ιδιοφυούς καλλιτέχνη, η γεμάτη του ζωή από εμπειρίες τον κάνουν να μη φοβάται τον θάνατο και να αναφέρεται ευθέως σε αυτόν χωρίς όμως το άλμπουμ να καταλήγει σε πρώιμη προσωπική νεκρολογία, αλλά αντιθέτως να δείχνει και αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν για τον Cohen. Ότι δηλαδή υπήρξε ένας bon viveur, όχι απαραιτήτως με την έννοια πως έζησε πλουσιοπάροχα, αλλά υπό το πρίσμα πως απόλαυσε και απολαμβάνει την κάθε στιγμή της ζωής του ακόμα και αν αυτή πρόκειται για μια αναποδιά.

Η στιχουργική σιγουριά που αποπνέει ο Cohen ντύνεται και με τον κατάλληλο μανδύα. Η ενορχήστρωση του "Old Ideas" ευτυχώς επιστρέφει σε πιο φυσικούς ήχους σε σχέση με τα «πλαστικά» πλήκτρα και drums των δύο προκατόχων του. Όμως την παράσταση αναμφισβήτητα την κλέβει για άλλη μια φορά η βαρύτονη χροιά της φωνής του Καναδού που με το πέρας των χρόνων μεταβλήθηκε από κάτι σχετικά άχρωμο που ήταν στις αρχές της καριέρας του σε κάτι το απολύτως σαγηνευτικό. Στα περισσότερα κομμάτια, έχει δίπλα του και τις «μούσες» του να εμπλουτίζουν τα φωνητικά με αιθέρια αποτελέσματα όπως στο "Amen", το "Anyhow" και το ερωτικό "Come Healing".

Στο "Show Me The Place" ο Cohen καταθέτει μια συγκινητική ερμηνεία υπό τους ήχου του πιάνου, ενώ στο "Darkness" μάς λέει με «ατσαλάκωτο» ύφος «...I've got no future, I know my days are few...». Στο "Crazy To Love You" με τη συνοδεία μόνο μιας κιθάρας μάς θυμίζει έντονα την ατμόσφαιρα των πρώτων τριών άλμπουμ του, ενώ το "Old Ideas" κλείνει σε πιο up-tempo και χαλαρή στιχουργική με το "Different Sides" σε εντελώς διαφορετικό κλίμα από το εναρκτήριο "Going Home", σαν ο Cohen να «πετάει το γάντι» στο χάρο με στυλ «Ξέρω ότι είσαι εκεί και με κοιτάς, αλλά αδιαφορώ παντελώς, κάνε ό,τι νομίζεις...»

Το "Old Ideas", εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου, είναι και το τελευταίο δείγμα μουσικής γραφής που βλέπουμε από τον Cohen. Ο ίδιος δεν έχει αναφέρει κάτι περί αυτού, αλλά το όλο κλίμα του άλμπουμ βγάζει ένα farewell ύφος, το οποίο όμως, όπως προαναφέραμε, δε φέρει τη μορφή νεκρολογίας, αλλά τη μορφή μιας ματιάς του ίδιου του καλλιτέχνη στη γεμάτη ζωή που έζησε και ζει. Η αγάπη και η αποθέωση που εισέπραξε στην περιοδεία που πραγματοποίησε τα τελευταία χρόνια, επέβαλαν μια τελευταία κατάθεση ψυχής από τον Cohen πριν πέσει η αυλαία και αυτός μας την προσέφερε απλόχερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

«...I love to speak with Leonard, he’s a sportsman and a shepherd, he’s a lazy bastard living in a suit...»

  • SHARE
  • TWEET