Snowy Dunes

Σαλονάτοι έγιναν οι Σουηδοί. Από τα υπόγεια του 2015, σε λίστα του 2017. Υπήρχε η προοπτική, ήταν ξεκάθαρο αυτό. Το θέμα είναι τι δρόμο θα διάλεγαν ν’ ακολουθήσουν τούτοι εδώ οι νεανίες. Δεν είναι θέμα υπέρβασης. Είναι θέμα εμπλουτισμού της αρχικής τους μουσικής δήλωσης και τα πήγαν περίφημα.

Είναι άκρως ψαρωτική η εισαγωγή του "Atlantis, Part II" και σε κάνει να αδημονείς για την συνέχεια. Το groove των My Sleeping Karma και η á la Colour Haze φωνή της ηλεκτρικής κιθάρας, σε πάνε αγκαζέ στο μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης μέχρι να σκάσει το σφύριγμα-γουέστερν. Σινιάλο για να γίνει heavy η σύνθεση.

Μήνυμα αν θες για το προσεχές blues ξεσάλωμα. Για την μετάβαση της ψυχεδέλειας στην τεράστια μουσική παρακαταθήκη του Jimi Hendrix. Εκεί που τα γκάζια της κιθάρας συμπαρασέρνουν τα φωνητικά και γίνονται ένα και το αυτό. Εκεί που γίνεται εμφανής η soul διάθεση της μπάντας κι αποτελεί τον τέλειο συνδετικό κρίκο για την συνέχεια.

Συνέχεια που δεν ξινίζει καθόλου. Τι σόι μπάντα θα ήταν αν δεν ευλογούσαν τα πάτρια γένια τους; Το "The Trident And The Moon" είναι ο πόνος που χαρίζουν απλόχερα στην δισκογραφία τους οι Graveyard. Ο πόνος εκείνος που κλιμακώνεται λεπτό με το λεπτό και στο τέλος τα σωθικά του ερμηνευτή βόσκουν περήφανα κατάχαμα στην σκηνή. Τέτοια παλιόπαιδα είναι.

Καθότι όμως εξακολουθούν να είναι μερακλήδες, κλείνουν τον δίσκο με το Part III του "Atlantis". Σου χτύπησε μήπως το Floydικό καμπανάκι; Αν ναι, καλώς. Αν πάλι όχι, κάνε υπομονή. Θα το ακούσεις, που θα πάει. Οι πιτσιρικάδες από την Σουηδία έχουν άπλετο χρόνο μπροστά τους και καλό θα ήταν να τους σιγοντάρουμε στην εκμετάλλευση αυτού. Steady as they go.