Smoke & Jackal

«She said I only came to give some head / She making messes in my bed.»

Τραγουδούν οι δύο μορφονιοί (θα μπορούσα να πω πως για τον έναν δεν είναι και τόσο εύστοχο το κοπλιμέντο μου) που έχουν κοινό παρονομαστή το Nashville του Tennessee. Όμως κάποιος θα έπρεπε να τους πει πως είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ του κάνω χαβαλέ και παίρνω το χρυσό βατόμουρο στιχουργίας, διότι δεν είναι και λίγοι οι σοβαροφανείς που δεν πρόκειται να καταλάβουν την μαγεία του κατεβάζω ένα σωρό μπουκάλια κρασί και γράφω παρεΐστικα  ότι μου κατέβει στο μυαλό αφημένος σε μια ακουστική περιπέτεια. Βέβαια υπάρχει και μια άλλη γραμμή η οποία χωρίζει το προωθώ έναν δίσκο και το γίνομαι γραφικός, για την οποία δεν είμαι σίγουρος πως έχει ακουστά ο Zane Lowe (μανούλα στο να προωθεί τέτοιου τύπου μπάντες) όταν ξεστόμιζε το βαρύ «Hottest record in the world» στο πρώτο airplay που πήρε το "No Tell".

Όμως με αυτά και με τ’άλλα ξέχασα να σας συστήσω το side project για το οποίο μιλάω που ακούει στο όνομα Smoke & Jackal και απαρτίζεται από το μπάσο των Kings Of Leon και την φωνή και κιθάρα των Mona. Ομολογουμένως, όσο και αν προσπαθώ να μην μπω σε μπαλαντοειδείς Kings Of Leon συγκρίσεις ή σε κάπως αλά rock n roll (;) romance Mona, δεν γίνεται. Στο βάθος το κόκκινο-ροζ βινύλιο του "Because Of The Times" με αγριοκοιτάζει μην πω κακό λόγο θυμίζοντάς μου πόσο αγάπησα το μπάσο του τρίτου στην σειρά Followill στην ενηλικίωσή μου. Δεν θα το κάνω διότι τούτο το EP δεν είναι κακό, επ' ουδενί όμως δεν είναι και ότι πιο hot αυτή την στιγμή που βγήκε από το στόμα του Zipper.

Το σύνολο αυτής της δουλειάς θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως τραγούδια ανάλαφρα για κοριτσόπουλα από τα χέρια κάποιου rock στιλιζαρισμένου τζόβενου του αμερικάνικου νότου (ναι, για τον Jared Followill μιλώ). Αυτό όμως δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερα αρνητικό και κυρίως δεν αναιρεί πως υπερευχαριστήθηκαν αυτό που έκαναν στην διακοπή που είχαν από τις μπάντες τους κάτι το οποίο φαίνεται και από τις δηλώσεις τους στις οποίες τονίζουν πως έβαλαν στην άκρη οποιοδήποτε «εγώ».

Από την πλευρά μου κρατώ το χαμόγελο ξαφνιασμού που μου προκάλεσαν ουκ ολίγοι στίχοι και γενικά τις στιγμές «δεν με νοιάζει όπως το πάρει ο καθένας» οι οποίες ίσως είναι υπεύθυνες για το ότι ακούγονται καλύτεροι από αρκετές μπάντες του είδους (δεν είναι και λίγες) που κυκλοφορούν εκεί έξω.