Sindrome

Resurrection: The Complete Collection

Centrury Media (2016)
Από την Ίριδα Κουκουβίνη, 02/08/2016
Ένας thrash metal δίσκος που άργησε να έρθει 25 χρόνια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το '80 ήταν η εποχή που αναπτύχθηκε στη metal σκηνή το είδος του thrash metal. Αν και ως κίνηση μετουσιώθηκε μέσω των γνωστών μεγάλων συγκροτημάτων, παράλληλα εκείνη την εποχή η underground σκηνή έσφυζε από διαμαντάκια του ίδιου ήχου. Μία από αυτές τις μπάντες ήταν οι Sindrome, που ξεπήδησαν από το Σικάγο περί τα τέλη του 1980, με την ιδιομορφία ότι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να κυκλοφορήσουν έναν ολοκληρωμένο δίσκο, λόγω συνεχών αλλαγών στο line up τους. Στα επτά χρόνια που παρέμειναν ενεργοί, το μόνο που πρόλαβαν να εκδώσουν ήταν δύο demos.

Οι Sindrome ήταν από τις μπάντες που εκείνη την εποχή είχαν μεγάλη απήχηση, και ενώ υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια labels που παρακάλαγαν για να εκδώσουν τη δουλειά τους ολοκληρωμένη και γυαλισμένη, έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια για να αναλάβει το έργο αυτό μία μεγάλη δισκογραφική, ώστε τα πρώην μέλη να είναι σίγουρα ότι το έργο της επανακυκλοφορίας θα γίνει με τη σωστή προσοχή.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, φέτος γίνεται η ανάσταση της μπάντας με το "Resurrection: The Complete Edition", το οποίο περιέχει κομμάτια από τα δύο demo των Sindrome και υλικό από τη συναυλία τους το 1988, όπου άνοιγαν για τους Death. Όσον αφορά τη live ηχογράφηση, η ποιότητα είναι επιεικώς άθλια, όχι ότι κάποιος θα μπορούσε να είχε μεγάλες απαιτήσεις από τέτοιο υλικό για εκείνη την εποχή, βέβαια. Παρ' όλα αυτά, δίνει μια ενδεικτική αίσθηση της δυναμικής της μπάντας.

Από εκεί και πέρα, τα κομμάτια που περιλαμβάνονται είναι ένα throwback στην άνθιση της thrash. Είναι εμφανής η ενέργεια, η ωμή σύνθεση και επιθετικότητα στον ήχο. Αυτό που ξεχωρίζει είναι πραγματικά η εκρηκτική ενέργεια της μπάντας. Είτε αυτή εκδηλώνεται μέσα από τα ανελέητα ντραμς, είτε από τα ιδιαίτερα φωνητικά. Πραγματικά, στα ντραμς υπάρχει απίστευτη οργή και τα φαντάζεσαι να κάνουν μαραθώνιο από την αρχή ως το τέλος. Όσο για τα φωνητικά μπορείς να αισθανθείς τον Troy Dixler να τα φτύνει στο πρόσωπό σου με μένος. Τα riff από την άλλη είναι μάλλον αδύναμα, χωρίς αξιομνημόνευτες στιγμές, αλλά εξακολουθούν να βγάζουν την ένταση.

Το compilation άλμπουμ αυτό, είναι η παρακαταθήκη μίας μπάντας που πέθανε πολύ νωρίς για να προλάβει να αναδείξει ό,τι θα μπορούσε να προσφέρει. Όλο αυτό το background της μπάντας δίνει στον ήχο της και μια μορφής νοσταλγία, που πιθανόν να εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους λάτρεις της χρυσής εποχής του thrash. Και ανεξάρτητα, όμως, αυτής, παραμένει ένας δυνατός δίσκος, που αξίζει κάποιος να ακούσει.

  • SHARE
  • TWEET