Silentium

«Όχι άλλο κάρβουνο» αναφώνησα σα σύγχρονος Άγγελος Κρεουζής στο «Ορατότης Μηδέν», και αν βάλεις όπου «ορατότης» το πέμπτο άλμπουμ των Φινλανδών Silentium, είσαι μέσα! Τελικά, στην παγωμένη Φινλανδία οι μισές μπάντες ασχολούνται με το gothic metal και οι άλλες μισές με το gothic συμφωνικό metal, δεν εξηγείται αλλιώς. Οι Silentium, εδώ και 14 χρόνια, εμπίπτουν στη δεύτερη κατηγορία και ποιος είδε την Tarja Turunen και δεν την προσκύνησε. Μην πιάσουμε αυτή την κουβέντα όμως, διότι είναι ατελείωτη - ας αρκεστούμε στο γεγονός ότι «Nightwish νούμερο δύο» δε σηκώνει το κλίμα (διότι είναι και στραβό) και ας αφιερώσουμε ένα μεγάλο, μπολνταριστό «έλεος» σε όλους τους κλώνους των.

Συνεχίζω: το πορφυρό και κοραλλοκεραμιδοκόκκινο "Amortean" είναι το νέο εγχείρημα των έξι Φινλανδών (άλλη μια φορά να γράψω κάτι σχετικό με την Φινλανδία, αυτό ήταν!) και με διάρκεια μόλις 50 λεπτών αναδεικνύει την περισσή χάρη και το ταλέντο στη συγγραφή κομματιών συμφωνικού ήχου για κονσέρτο female front performance, μόνο που εδώ δυστυχώς η Riina Rinkinen είναι λίγη. Ωραία παρουσία, καλή φωνή, αλλά απλά καλή: ούτε άστρο, ούτε εντυπωσιακά γυρίσματα, ούτε τίποτα. Όταν ο πήχης είναι ήδη ψηλά, το πείραμα με το σάλτο μορτάλε αποδεικνύεται περίτρανα ατυχές και ο ακροβάτης εκτίθεται.

Στα εννέα κομμάτια του άλμπουμ, πάλι, μην περιμένετε να βρείτε την έκπληξη που θα ακούτε ξανά και ξανά και που θα λιώσετε στο όνομα της Οσίας Tarja, διότι απλά δεν υπάρχει. Τα "Leave The Fallen Behind" και "Embrace The Storm" σαφώς και ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, ωσάν επικοί τυμπανοκράχτες, με κιθάρες που δείχνουν να έχουν διάθεση για ατέρμονα solos, όμως δεν έχουν το χρυσοκέντητο σημάδι που θα τα απογειώσει και μετά το ρεφρέν χωλαίνουν ασύστολα. Ίσως τα δεύτερα (τριτοτέταρτα στην πραγματικότητα) αντρικά φωνητικά του Matti Aikio να κάνουν λίγο τη διαφορά, αλλά μέχρι εκεί: το αεράκι που φύσηξε κατά την έναρξη του αποχαιρετιστήριου "La Fin Du Monde" ηχεί σαν εδεμική ανατολή στα αυτιά μου, μόλις όμως μπαίνει η φωνή της Riina όλα τελειώνουν και ξεκινά, για άλλη μια φορά, η ζώνη του λυκόφωτος.

Nightwish, Epica, Tristania, δε νομίζετε πως είναι αρκετοί; Άλλο ένα όνομα πώς ακριβώς κάνει τη διαφορά; Ή μήπως δεν είναι εκεί η ουσία, στη διαφορά; Πάω να ξανακούσω τους Dark The Suns (βλέπε κατηγορία ένα), που, αν και συμπατριώτες των Silentium, είναι χιλιόμετρα μπροστά για φέτος.