Sigur Ros

Kveikur

XL (2013)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 28/06/2013
«Μια παγωμένη επιφάνεια που πνίγεται από καταιγίδες. Οι Sigur Ros ξαναγεννήθηκαν»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

"Kveikur" σημαίνει άναμμα, φιτίλι. Ένα νέο ξεκίνημα. Μια νέα αρχή. Μια σπίθα που γεννάει μια νέα φωτιά. Μετά το "Valtari" και την παραλίγο διάλυση τους, οι Ισλανδοί έρχονται δυναμικά, λίγους μόλις μήνες μετά, με μια κυκλοφορία γεμάτη απόκοσμη και σαγηνευτική post-rock μουσική.

Όσοι ένιωσαν ότι η περσινή τους κυκλοφορία, ήταν ένα αδιέξοδο και όσοι πίστεψαν ότι παραήταν χαλαρό για αυτούς, ήρθε η ώρα να αναθαρρήσουν και να απολαύσουν εννιά παγωμένες συνθέσεις που έρχονται πιο επιθετικά, με κινητήριο ρυθμό, παραμορφωμένες κιθάρες και κάτι που μοιάζει αλλά δεν είναι συμβατική δομή...

Θλίψη, θυμός, μοναξιά και σύγχυση. Γήινες και εξωγήινες κραυγές θυμίζουν μεγάλες στιγμές από "Ágætis byrjun". Μελωδίες και ατμόσφαιρες μού φέρνουν στο μυαλό μουσικές εικόνες από το υπέροχο και ίσως αξεπέραστο "( )". Νομίζω ότι ήδη ανέφερα τους δύο καλύτερους δίσκους της μπάντας... και αυτό είναι καλό... μιας και οι Sigur Rós δεν γεννηθήκαν εχτές. Αυτός είναι ο έβδομος δίσκος τους και οι μουσικές τους δομές παραμένουν ίδιες. Η υφή, ο θόρυβος και η μελωδία της μουσικής τους είναι στη θέση τους. Ξαναγεννήθηκαν...

Ούτε ένα κομμάτι δεν μοιάζει με κάποιο άλλο. Μεγάλη υπόθεση για post-rock συνθέσεις. Εδώ πλέον δεν χρειάζεσαι βίντεο και εικόνες για να καταφέρεις να νιώσεις την ατμόσφαιρα και να εγκλιματιστείς. Απλά περιμένεις 22 δευτερόλεπτα feedback για να νιώσεις το βουητό και τις εκρήξεις του doom μπάσου στο εναρκτήριο "Brennisteinn".  Ο τίτλος του τραγουδιού μεταφράζεται σε «θειάφι», και τα τύμπανα, τα έγχορδα, η κιθάρα και τα φωνητικά, βάζουν την πρώτη φωτιά. Φωτιά που θα απλώσει το "Hrafntinna", μια συνθεση εσωτερική. Ένας διαλογισμός και μια σκοτεινή φαντασμένη υπόσταση που μετακινείται αργά και απροσάρμοστα με την βοήθεια κυμάτων αέρα.

Η συνέχεια οικεία, μιας και τα επόμενα κομμάτια, συνθέτουν μια παραδεισένια τριάδα. Μια σκοτεινή επιφάνεια ("Yfirbord" ) που πνίγεται από καταιγίδες και θύελλες ("Stormur"). Ήχοι και μελωδίες που σου κλείνουν τα μάτια, σε γυρνούν πίσω, σε μαγεύουν και σου γεμίζουν δάκρυα τα μάτια. Βουρκωμένος και χαμένος ψάχνεις να καταλάβεις που βρίσκεσαι... είσαι στην κορυφή ενός παγόβουνου ("Isjaki")... μόνος... και ταξιδεύεις στον παγωμένο ωκεανό.

Το ομότιτλο με τον δίσκο κομμάτι μπαίνει με industrial σαπίλα που επαναφέρει την έκρηξη του ξεκινήματος και σε ανατριχιάζει ευχάριστα. Βαδίζει ηλεκτρικά και θορυβωδώς προς το "Rafstraumur" που δένει και επαναφέρει παλιά και νέα Sigur Rós στιλ. Ρυθμός και ένταση πάνω στα κρουστά για να ξεφύγεις σε pop όνειρα. "Bláþráður" και "Var" κλείνουν το άλμπουμ σβήνοντας σιγά-σιγά το φιτίλι. Όντας σκληρά και τολμηρά καταφέρνουν να εκφραστούν σαν μια χορωδία αγγέλων. Ανεβαίνουν κι ανεβαίνουν μέχρι να μην υπάρχει άλλο οξυγόνο. Μέχρι να βγεις από την ατμόσφαιρα και να πετάς στο διάστημα. Μέχρι ν' ακούσεις επιτέλους πιάνο στο κλείσιμο και να σου κόψει την ναυτία ευχάριστα.

Είναι αναζωογονητικό όταν μουσικές και ήχοι πετυχαίνουν να ενοχλήσουν απάτητα εδάφη της ψυχής σου. Είναι εφιαλτικό το τοπίο που φτιάχνεται στ' αυτιά σου να σε καταπνίγει σαν τέρας. Είναι ένα σκοτεινό, ασφαλές και κρύο όπως πάντα ισλανδικό παραμύθι. Ξεκίνα το ταξίδι και δεν θα χάσεις τον δρόμο σου.

  • SHARE
  • TWEET