Siena Root

Κάτι παίζει με τη Σουηδία. Μάλλον οι άνθρωποι που «συνέλαβαν» νωρίτερα από πολλούς άλλους λαούς τα '80s, πρωτοπορώντας σε διάφορους μουσικούς τομείς (από τους ABBA στους Roxette και από τους Europe στον Malmsteen), βιώνουν εδώ και καιρό, με καθυστέρηση δεκαετιών, τα '70s. Δεν εξηγείται αλλιώς η πληθώρα συγκροτημάτων που ξεπηδούν σα μανιτάρια (πονηρό κλείσιμο ματιού για το είδος των μανιταριών) από την ξανθογέννα χώρα, ροκάροντας στο ύφος της συγκεκριμένης δεκαετίας και καβαλώντας το ξέφρενα καλπάζον άλογο του stoner. Αυτό πάντως που δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη είναι η υψηλότατη ποιότητα των περισσότερων εξ αυτών, ειδικά αν αναλογιστούμε την προϊστορία της Σουηδίας στις διάφορες μουσικές σκηνές.

Οι Siena Root είναι μία ακόμα από τις πολλές κορυφές των μουσικών οροσειρών της συγκεκριμένης χώρας. Η διαφορά τους είναι ότι αντί να επιδοθούν στην εκμοντερνισμένη αντίληψη του '70s hard και acid rock, που, φιλτραρισμένη μέσα από το πρίσμα των Sabbath, έχει αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά των περισσότερων stoner συγκροτημάτων, οι Siena Root πάνε ένα βήμα ...πίσω. Τα διδάγματα συγκροτημάτων, όπως των Bloodrock, των Grand Funk, των Captain Beyond ή ακόμα και των Birth Control, των Iron Butterfly ή των Trapeze, κάνουν τακτικές εμφανίσεις και το ημερολόγιο δείχνει κολλημένο κάπου στα '70-'73, όταν η ψυχεδέλεια γίνεται παρελθόν, όχι σε τέτοιο βαθμό όμως ώστε να έχει εκλείψει το στίγμα της στη μουσική που γεννιέται.

Το εκπληκτικό είναι ότι ενώ το ύφος των Siena Root συχνά αλλάζει από τραγούδι σε τραγούδι, η συνοχή του δίσκου διατηρείται και το αποτέλεσμα μάλλον καταδεικνύει την πληθώρα των επιρροών τους, παρά φανερώνει έλλειψη συγκεκριμένης κατεύθυνσης. Για παράδειγμα το εναρκτήριο "Dreams Of Tomorrow" με το μέγα-riff του που τσακίζει κόκαλα αντιδιαστέλλεται με το επόμενο "Waiting For The Sun" που ξεκινά με ένα εξωτικό sitar πριν μπει και πάλι η ηλεκτρική κιθάρα για να διεκδικήσει το ρόλο της, μόνο προσωρινά όμως μέχρι να έρθει η σειρά του μελωδικού ρεφρέν που σε στοιχειώνει για πολύ ώρα μετά το τέλος του cd. Το "Time Will Tell" επαναφέρει τα riff στο προσκήνιο, αυτή τη φορά όμως με μία έκπληξη, ένα φοβερό break στη μέση του κομματιού που αλλάζει τελείως την ατμόσφαιρα.

Αν όμως βαρεθήκατε να ακούτε τα riff παιγμένα από τη κιθάρα, έρχεται το "Almost There" να βάλει το mellotron σε πρωταγωνιστικό ρόλο για πρώτη φορά αλλά και το μπάσο να κλέβει ύπουλα την παράσταση. Η σχετικά μεγάλη διάρκεια του κομματιού (περίπου 8 λεπτά) θα επιτρέψει στους Siena Root να κάνουν και ένα soul/blues πέρασμα, όπου η φωνή του Sartez Faraj θυμίζει (ιεροσυλία, αλλά θα το πω) μία διασταύρωση ανάμεσα στον Glenn Hughes και τον τρισμέγιστο Tim Buckley.

Fuzz στο μπάσο, fuzz στις κιθάρες, fuzz και άγιος ο Θεός στο γεννημένο για «χιτάκι» "Two Steps Backwords", φυσαρμόνικα στο a la Deep Purple "Wishing For More", wah wah στην αρχή και φλάουτο στη συνέχεια στην πρώτη καθαρά ψυχεδελική στιγμή του δίσκου, "The Summer Is Old", και αν αναλογιστείτε το πόσα όργανα έχω απαριθμήσει έως τώρα δε θα σας κάνει εντύπωση το ότι οι Siena Root είναι επταμελής μπάντα. Το δε "Summer Is Old" είναι ένα ακόμα εκπληκτικό δείγμα του πως καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε μόλις 8 λεπτά να χωρέσουν επανειλημμένες αλλαγές ρυθμού, θεϊκές μελωδίες, στιβαρά ξεσπάσματα, ακόμα και ένα drum solo, όλα αυτά με κυκλικές επαναλήψεις και χωρίς ποτέ να χάνουν τον προσανατολισμό τους.

Ολίγη από Focus και Jethro Tull στη συνέχεια, στο ορχηστρικό "The Break Of Dawn", μια και το φλάουτο ήρθε για να μείνει και ο δίσκος κλείνει πολύ ταιριαστά με το magnum opus, το 10λεπτο "The Long Way From Home". Εδώ το mellotron είναι πλέον ο αδιαφιλονίκητος μπροστάρης και η εισαγωγή που φέρνει στο μυαλό Deep Purple εποχής Evans θα μας μεταφέρει σιγά σιγά σε ένα ονειρικό ταξίδι από μελωδίες και ήχους, ένα κράμα psychedelic και progressive rock, που αν δεν το έχετε ήδη κάνει μέχρι το σημείο εκείνο θα σας κάνει να αναφωνήσετε «Αλληλούια!».

53 λεπτά κύλησαν σα νεράκι και με άφησαν με μια λαχτάρα για περισσότερο.

Μου το πρότειναν και δικαιώθηκαν. Σας το προτείνω. Θα δικαιωθώ;