Bob Dylan

Together Through Life

Sony (2009)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 11/05/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

"I'm listening to Billy Joe Shaver
and I’m reading James Joyce,
some people they tell me
I got the blood of the land in my voice."

Ο Billy Joe δάγκωσε το κάτω χείλος του και χτύπησε τρεις φορές τις παλάμες στα γόνατά του. Ο δείνα dylanολόγος χαμογέλασε πλατιά, μέχρις ότου κουράστηκαν τα ζυγωματικά του. Στο τριακοστό τρίτο άλμπουμ του Bob Dylan δε θα βρούμε τις υπεράνθρωπες στιχουργίες του "Visions Of Johanna", του "Highway 61 Revisited" ή του "Ballad Of A Thin Man", που άλλαξαν το ρου της νοημοσύνης των μουσικόφιλων θηραμάτων. Αυτό, όμως, το τετράστιχο αντικατοπτρίζει μια ωριμασμένη πραγματικότητα και μια ακόμη θεσμική ταυτότητα.

Ο Dylan ανέκαθεν τηρούσε μια απόσταση από το δικό του μύθο. Άλλοτε τον έτρεφε, άλλοτε τον πολεμούσε, άλλοτε απλώς αδιαφορούσε, αλλά ποτέ δεν του επέτρεψε να υποδουλωθεί στις μεσσιανικές ανάγκες των πληθών. Όμως, το μεγαλειώδες έργο του συντηρούσε πάντα εκατομμύρια ζηλωτές οπαδούς, με κατανυκτική λατρεία στο πρόσωπό του, ακόμη και κατά την αθέμιτη δισκογραφία της δεκαετίας του '80. Οι κάποιες εξέχουσες αναλαμπές των nineties οδήγησαν στη θεαματική του «επιστροφή», με το "Time Out Of Mind" (1997), ενώ τα δύο όμορφα άλμπουμ που το διαδέχτηκαν, "Love And Theft" (2001) και "Modern Times" (2006), αποθεώθηκαν, αλλά μάλλον υπήρξαν ετερόφωτα, καθώς έχαιραν της λάμψης της νέας περιόδου.

Όταν ο Γάλλος Olivier Dahan, εκείνος που σκηνοθέτησε το «Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο», τη συγκλονιστική βιογραφία της ιερής Piaf, ζήτησε από το Μέγα Bob μια μπαλάντα για την επόμενή του ταινία, ο τραγουδοποιός του αιώνα έπλασε ένα θεάρεστο "Life Is Hard". Τραγούδι αλάνθαστο, συγγενές του σύμπαντος του Tom Waits, με μια γλυκιά σερνόμενη μελωδία, μια λιγωμένη ανάμνηση, σαν την αγουροξυπνημένη ερωμένη που τεντώνεται μες στα σεντόνια. Αυτό αρκούσε για να τον παρασύρει στο στούντιο, για να ηχογραφήσει το άλμπουμ που θα το φιλοξενούσε, "Together Through Life", ξεκουράζοντας τη σκονισμένη παραγωγή στο γνωστό του ψευδώνυμο, «Jack Frost».

Η τέχνη του έχει πάψει να είναι δογματικά ιδιαίτερη. Φυσικά, το βαρύ φορτίο της μεγαλοπρεπούς του προσωπικότητας καθηλώνει και, ακολουθώντας την τάση των τελευταίων δίσκων, τα τραγούδια είναι στηριγμένα σε ένα αυθόρμητο συντηρητικό ψηφιδωτό αμερικανικής μουσικής ιστορίας, με κέντρο βάρους -προφανώς- τα blues. Ακούμε τo "My Wife's Hometown", χτισμένο στο "I Just Want To Make Love To You" του Willie Dixon, διατηρώντας την ενορχήστρωση του Muddy Waters, ενώ οι στίχοι του μεταμορφώνονται, για να αποδίδεται σαν ένα dylanικό γαμήλιο αστείο. Ακούμε το "Forgetful Heart" και η φλόγα του "The Thrill Is Gone" του BB King προσεγγίζει την αναγνωρίσιμη παραδοσιακή γραφή του Dylan. Ακούμε το "Beyond Here Lies Nothing" και το "Who's Been Talking" του Howlin' Wolf χορεύει μια λατινογενή δραματουργία.

Το μεξικανοτραφές στοιχείο του David Hildago των Los Lobos εξευμενίζει τις συνθέσεις, αν και αποτελεί, κατ εμέ, το λιγότερο μυστηριώδες προσωπείο του άλμπουμ. H κιθάρα του Mike Campbell, από τους Heartbreakers του Tom Petty, ικανοποιεί σφοδρά τον ορθόδοξο ρόλο της. Η στιχουργική συνεργασία με τον Robert Hunter των Grateful Dead μπουκώνει το στόμα του ξεχαρβαλωμένου ερμηνευτή με επιτηδευμένα λιτά, αδιαλείπτως ερωτικά και ιδιοφυώς ανιδιοφυή λόγια. Το "I Feel A Change Comin' On", φερ' ειπείν, προδίδει τις «αγωνιστικές» προσδοκίες που θα μαρτυρούσε ο τίτλος του, αλλά θυμίζει ακριβώς ποιά είναι η οπισθοδρομική σφραγίδα του Dylan της νέας χιλιετίας.

Ας επανέλθω σε εκείνο το τετράστιχο, για να το παρερμηνεύσω, όπως με βολεύει. Ο γερασμένος δημιουργός είναι ατάραχος, δεν υποφέρει υπό το βάρος των παρασήμων του. Τα ακουμπά στο τραπέζι και τα χαζεύει ανέκφραστος, σα να είναι ξένα. Έχοντας χορτάσει την πεινά της αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας, μόνο και μόνο με μεγαλοπρεπείς στίχους τραγουδιών, κάθεται στην ογκώδη πορφυρή βελούδινη πολυθρόνα του και σκοτίζει το νου του με τους μαιάνδρους της γραφομηχανής άλλων γιγάντων (βλέπε James Joyce). Σπαταλά την ακοή του σε παλιές πολιτιστικές αγάπες που ενσάρκωσε η πραγματική λαϊκή μουσική της αχανούς πατρίδος (άκου Billy Joe Shaver). Οι ενοχλητικές δάφνες του γρατζουνούν τα αυτιά, αφού το αγέρωχο έργο του ζούληξε τις καρδιές του κόσμου και εμείς, σαν επαίτες ουσίας, παιδεύουμε ξανά και ξανά κάθε χαμάδα βινυλίου. Δε θα υποχωρήσει. Δε θα περιηγηθεί στους ολοζώντανους δρόμους του "The Freewillin'", δε θα δαμάσει την ποίηση με ένα "Blonde On Blonde", δε θα ματώσει την ερμηνεία του με κάποιο άλλο "Blood On The Tracks". Θα περάσει ανέμελες ώρες ηχογραφώντας με πεπειραμένη άνεση ένα δίσκο ακόμη, σαν παλιό κρασί που αξίζει το βάρος τη μπάντας σε χρυσάφι.

  • SHARE
  • TWEET