Type O Negative

Dead Again

SPV (2007)
14/03/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οσμή μούχλας αναδύεται από τους βάλτους, χρώμα πράσινο σαν των βρύων και των λειχήνων και μια απόλυτη μπάσα μελωδία ξεπροβάλλει από τα βάθη του στερεοφωνικού μου: η επιστροφή των Type O Negative είναι πλέον γεγονός και αυτή τη φορά μας εκπλήσσουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό, αφού είπαν να ξεφύγουν από το «ερωτικό-goth = απογοήτευση = σίγουρη επιτυχία» στυλάκι τους και να την «ψάξουν» λίγο περισσότερο συνθετικά. Το "Dead Again" (ωραίος τίτλος), άξιος συνεχιστής του "Life Is killing Me", είναι η έβδομη δισκογραφική δουλειά τους και οι διαφορές σε σύγκριση με τις προηγούμενες πολλές και ποικίλες.

Ο κατεστραμμένος εγκέφαλος (εάν τελικά υπάρχει) του κυρίου Peter Steele μεγαλούργησε για μία ακόμη φορά και έβγαλε στην επιφάνεια όλη τη διαστροφή που τον χαρακτηρίζει, αλλά και την αποστροφή του για τα κοινά, χαρίζοντας μας 10 τραγούδια με προσωπικότητα, όπου το μπάσο καλά κρατεί, αλλά η έκταση των πλήκτρων ξεπερνά κάθε προσδοκία και φαντασία.

Στους fans της μπάντας σίγουρα θα ξενίσει το πρώτο άκουσμα του "Dead Again" λόγω της διαφορετικότητας του από τα προγενέστερα αριστουργήματα "October Rust" και "Bloody Kisses" - οι υπόλοιποι θα το βρουν εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί ξεφεύγει από το κλασικό τους πρόσωπο και μεταμορφώνεται ανάλογα με τα κέφια του κύριου Steele: πότε πολύ αργό με doom διαθέσεις, πότε καταιγιστικό χάρη στα γρήγορα ρυθμικά μέρη και τα πιασάρικα riffs, πότε μονότονο και πότε μελαγχολικό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα έχει όλα και συμφέρει.

Ίσως το μόνο που του λείπει να είναι το concept ή η ταυτότητα, όπως θέλετε πείτε το. Πραγματικά, κάποιες φορές (γιατί το άκουσα πολλές, πιστέψτε με) μου έδωσε την αίσθηση του «λίγο απ' όλα», χωρίς βέβαια αυτό να είναι απαραίτητα κακό, απλά θα το προτιμούσα πιο συγκροτημένο και όχι γρήγορο / αργό / γρήγορο.
Καλύτερη στιγμή αδιαμφισβήτητα το "She Burned Me Down" (άνετα θα μπορούσε να είναι κομμάτι του "October Rust"), χωρίς βέβαια να παραλείψουμε και τα πολύ καλά "The Profits Of Doom", "September Sun" και "Hail And Farewell To Britain". Αδιάφορο το εναρκτήριο και ομώνυμο του άλμπουμ, κρίμα! Κάτι λιγότερο από 78 λεπτά και οι μακροσκελείς συνθέσεις είναι ένα ακόμη νέο χαρακτηριστικό γνώρισμα. Το θέμα είναι πάνω - κάτω γνωστό: απώλεια, ανεκπλήρωτος έρωτας (για να μην ξεχνιόμαστε), θνησιμότητα και παράνοια - δε νομίζω να χρειάζεστε και κάτι παραπάνω.

Έξυπνη και η προσθήκη γυναικείων φωνητικών στο "Halloween In Heaven", αν και θα προτιμούσα μόνο το αργό μέρος και όχι το up tempo ρεφρέν του - θυμίζει αρκετά punk διασκευή. Για το εξώφυλλο και τη γραμματοσειρά δε θα κάνω κανένα σχόλιο, βλέπετε και μόνοι σας... Μεγαλοφυίες ή σχιζοφρενείς; Μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και το "Dead Again" είναι σίγουρα η απόδειξη. Όπως και να 'χει, το διαφορετικό πάντα γοητεύει, γι' αυτό και θα του δώσετε και εσείς μια ευκαιρία. Ή κάνω λάθος;

* "...I can't believe I died last night, Oh God I’m Dead Again..."
(Ναρκωτικά; Ποιος παίρνει ναρκωτικά; Hey, Pete...)

  • SHARE
  • TWEET