Sedate Illusion

Η ιστορία των Κερκυραίων Sedate Illusion ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο περιόδους, καθώς η μπάντα πέρασε από το status του side project του Βαγγέλη Κακαρούγκα σε καθεστώς κανονικού σχήματος, με το προηγούμενο άλμπουμ τους, το αρκετά αξιόλογο "What Remains". Έτσι, δύο χρόνια μετά, οι δραστήριοι επτανήσιοι επιστρέφουν δισκογραφικά με το τέταρτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, συνεχίζοντας την αυτόνομη πορεία τους στον χώρο του προοδευτικού ήχου.

Λόγω καταγωγής και μουσικού ύφους, είχα ευτυχήσει να έρθω σε επαφή με το προηγούμενο υλικό που έχουν κυκλοφορήσει, έχοντας με αυτόν τον τρόπο την ευκαιρία να αντιληφθώ την συνεχιζόμενη καλλιτεχνική πρόοδο που επιδεικνύουν από δίσκο σε δίσκο. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ, με το "Glass Delusion" να μοιάζει ως το απαύγασμα των μέχρι τώρα εμπειριών τους, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που μπορεί εύκολα να κριθεί ως ό,τι πιο μεστό έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα.

Για όσους δεν γνωρίζουν το ποιόν του σχήματος, να πούμε πως έχουμε να κάνουμε με λυρικό progressive metal πρώτης διαλογής, το οποίο, παρά τις εμφανείς επιρροές του από κυρίαρχες μπάντες του προοδευτικού σιναφιού, όπως οι Symphony X και οι Dream Theater της '90s περιόδου, αλλά και οι post-"Alternative 4" Anathema, καταφέρνει και στέκεται σχετικά αυτόφωτο, χάρη στη ζεστή ερμηνεία του mainman Βαγγέλη Κακαρούγκα, η φωνή του οποίου θυμίζει ανά στιγμές την οικειότητα που απέπνεε ο Zachary Stevens, στις δουλειές του με τους Savatage.

Το υλικό καθαυτό οδηγείται από τις επιταγές των κυριαρχικών πλήκτρων, με τον ηγέτη των Sedate Illusion να μην μπορεί να κρύψει την αγάπη του για τους επικολυρικούς κόσμους που έχτιζαν, μέσω των keyboards τους, οι Michael Pinella και Kevin Moore, μέχρι και λίγο πριν την είσοδο της νέας χιλιετίας. Αναμενόμενα νοσταλγικός, λοιπόν, ο κόσμος του "Glass Delusion" είναι φιλόξενος για τον φίλο εκείνο του progressive metal, ο οποίος νιώθει απηυδισμένος από την πρόσφατη επιβολή του heaviness στις αγαπημένες του μπάντες, εις βάρος της μελωδίας.

Όσο για τα λοιπά χαρακτηριστικά της κυκλοφορίας, οφείλω να ομολογήσω πως το τελικό αποτέλεσμα είναι άκρως προσεγμένο, από το εξώφυλλο και την παραγωγή του δίσκου, μέχρι την επιμέρους απόδοση του κάθε συμμετέχοντα μουσικού, με την κιθάρα του Τάσου Κιμπιζή να ξεχωρίζει λίγο παραπάνω, χάρη στα καίρια lead μέρη που προσφέρει σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, μακριά από τεχνοκρατικές προσεγγίσεις που θα παραφόρτωναν τις συνθέσεις ασκόπως.

Είναι πραγματικά κρίμα πως η μπάντα μέχρι στιγμής δεν είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με κάποιο δισκογραφικό label, ώστε να διαδώσει τις ιδέες της περαιτέρω του στενού κύκλου ακροατών που έχει μέχρι σήμερα. Ακόμη κι έτσι, όμως, το "Glass Delusion", με τις κορυφές και τις ατέλειές του, περιμένει εκεί έξω, όντας ένα δημιούργημα μιας άλλης εποχής, όπου ο λυρισμός και το συναίσθημα επικρατούσαν του όγκου στο prog metal, προτού χάσουν αρκετές μάχες στο μέλλον.

Το ακούτε εδώ.