Scorpions

Έχετε τελειώσει ποτέ μία μακροχρόνια σχέση, θέλοντας να κρύψετε όλες τις προβληματικές της πτυχές σε ένα απόμερο σημείο της ψυχής σας; Έχετε ξεμπερδέψει με τον Ε.Σ.; Αναπολείτε τα σχολικά σας χρόνια;

Η κοινή συνισταμένη που συνδέει τα παραπάνω (στα μάτια των περισσότερων τουλάχιστον) είναι η προσαρμογή της αντιμετώπισης μιας ανάμνησης όταν πλέον παρακολουθείς κάτι από απόσταση. Κάπως έτσι θα παρομοίαζα την προσωπική μου σχέση με τους Scorpions, το συγκρότημα που μου έδωσε το έναυσμα ώστε να ασχοληθώ με τον κόσμο της σκληρής μουσικής πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, αποτελώντας ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της προεφηβικής ζωής μου. Αυτό και μόνο έφτανε για να υποδεχθώ τη νέα τους κυκλοφορία έχοντας έστω και απειροελάχιστη ποσότητα ενδιαφέροντος, αφού ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μία συλλογή μισής ντουζίνας επανηχογραφήσεων κι άλλων τόσων διασκευών.

Στο πρώτο μισό του "Comeblack", οι Scorpions επιλέγουν να αναστηλώσουν επτά από τα πιο διάσημα οικοδομήματα τους, άπαντα προερχόμενα από τη δεύτερη και λαοφιλέστερη περίοδό τους. Η μοντέρνα παραγωγή και ο βαρύτερος ήχος σε κιθάρες και μπάσο αποσκοπούν στο φρεσκάρισμα που φαίνεται να είναι ο αυτοσκοπός, αφού συνθέσεις όπως τα "Rhythm Of Love", "No One Like You", "Rock You Like A Hurricane" και "Blackout" δε θα μπορούσαν εκ των πραγμάτων να επιδεχτούν οιασδήποτε βελτίωσης, πέραν ενός απλού ηχητικού λουστραρίσματος. Schenker και Jabs εκτελούν τα πάντα με τη δέουσα ακρίβεια, με εξαίρεση κάποιες lead προσθαφαιρέσεις σε λιγοστά σημεία του "The Zoo", που όμως λειτουργούν θετικά. Το rhythm section των Kottak / Maciwoda κρατάει σχεδόν αυτούσια τα μέρη των Rarebell / Buchholz, απλώς υπερτονίζοντάς τα όσο χρειάζεται.

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάνουμε στον Klaus Meine, ο οποίος δυστυχώς αποτελεί την πιο αδύναμη παράμετρο του όλου εγχειρήματος. Φυσικά γνωρίζω τι χρονιά έχουμε και θα ήμουν παράλογος αν περίμενα τις τσιρίδες του "Blackout" και τα ψηλά δεύτερα φωνητικά του "Rhythm Of Love". Κάποια από αυτά τα αναλαμβάνει ο Kottak -με μεγάλη διακριτικότητα- και πολύ καλά κάνει. Σύμφωνοι, τεχνικά η φωνή του Meine βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση, με τη χροιά του να παραμένει εκπληκτικά αναλλοίωτη. Είναι οι ερμηνείες του, όμως, που βγάζουν κάτι άνευρο και καταπονημένο και αντιτίθενται έντονα στην εικόνα ενός τραγουδιστή του μεγέθους του, καταδεικνύοντας παράλληλα το προχωρημένο της ηλικίας των Σκορπιών. Από αυτή την άποψη, οι πιο αξιοπρεπείς εκτελέσεις -πέρα από το αναφερθέν "The Zoo"- είναι τα "Wind Of Change" και "Still Loving You", το δεύτερο ευτυχώς άνευ ντουέτου με τη νικήτρια του γαλλικού reality «Pop Idol», Amandiner Bourgeois, αφού η εν λόγω συνεργασία συμπεριλαμβάνεται μόνο στη γαλλική έκδοση του άλμπουμ.

Αναλόγως, δίκοπο μαχαίρι είναι και η «δεύτερη πλευρά» του δίσκου, στην οποία συναντάμε έξι διασκευές σε τραγούδια-μνημεία των Beatles, Rolling Stones, Kinks, Gloria Jones, T-Rex και Small Faces. Όσοι δεν είχαν ποτέ πάνω από επιδερμική επαφή με τα "Across The Universe", "Ruby Tuesday", "All Day And All Of The Night", "Tainted Love", "Children Of The Revolution" και "Tin Soldier", ενδεχομένως να βρουν τις εκτελέσεις των Scorpions -αν μη τι άλλο- διασκεδαστικές, καθώς καταφέρνουν να ταιριάξουν τις περισσότερες με το σημερινό τους ύφος. Τουναντίον, οι πιο εξοικειωμένοι με τα '60s δύσκολα θα ενθουσιαστούν με τις σύγχρονες εκδοχές των Γερμανών, αν λάβουμε υπόψη και ότι οι συνθέσεις έχουν πειραχτεί αρκετά. Για να το θέσω αλλιώς, προσωπικά δε με πειράζει να ακούω τον στίχο «Jai guru deva om» συνοδευόμενο από τη χαρακτηριστική ένρινη γερμανίλα του Meine, πολλοί όμως πιθανόν να δυσανασχετήσουν.

Εν τέλει, πρωταρχικό ζήτημα σε μια κυκλοφορία σαν κι αυτή δεν είναι ούτε η ποιότητα / πιστότητα των επανεκτελέσεων, ούτε ο εκμοντερνισμός μερικών υπερ-κλασικών rock τραγουδιών, παρά μόνο η «αναγκαιότητα» της απόκτησής του από τους οπαδούς της μπάντας. Όντας του λόγου μου ένας τέτοιος, θεωρώ ότι το "Comeblack" δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ουσιώδες στη συλλογή μου. Άλλωστε, υπάρχουν τα "Best Of Rockers 'N' Ballads", "Deadly Sting" και καμιά εικοσαριά ακόμα συλλογές που εξυπηρετούν την ίδια σκοπιμότητα, με τη διαφορά ότι το κάνουν με λιγότερο προφανείς επιλογές και πολύ καλύτερα αποτελέσματα.