School Of The Arts

Η πρώτη αντίδραση που είχα βλέποντας το εξώφυλλο είναι να αναρωτηθώ ποίοι είναι οι θρασύτατοι αυτοί τύποι που τολμούν να ονομάσουν το συγκρότημά τους School Of The Arts (Σχολή Καλών Τεχνών). Μια ματιά στο οπισθόφυλλο λύνει γρήγορα την απορία και επιβεβαιώνει του τίτλου το αληθές: ο T Lavitz (Dixie Dregs) στο πιάνο, ο Dave Weckl (Chick Corea) στα τύμπανα, ο Frank Gambale (Chick Corea) στην ακουστική κιθάρα, ο Jerry Goodman (The Flock, Mahavishnu Orchestra) στο βιολί, o John Patitucci (Chick Corea, Herbie Hancock, Wayne Shorter) στο μπάσο και ο γνωστότερος όλων στο ροκ κοινό Steve Morse (Dixie Dregs, Kansas, Deep Purple) επίσης στην ακουστική κιθάρα. Αν δεν μπορούν και αυτοί να ονομάσουν έτσι το project τους, τότε ποιος μπορεί; Οι δε συμμετοχές που αναφέρονται σε παρένθεση είναι ενδεικτικές, καθώς το βιογραφικό του καθένα είναι αρκετό για να σε ζαλίσει.

Η δεύτερη αντίδραση ήταν μια απέραντη ευτυχία που έπεσε στα χέρια μου (κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή χε χε!) το εν λόγω cd για σχολιασμό, καθώς και ένα δέος για το τι ακριβώς μπορώ να γράψω για μία ομάδα ανθρώπων που και μόνο ανά ζευγάρια ή τριάδες θα αποτελούσαν supergroups της jazz / fusion σκηνής, πόσο μάλλον και οι έξι μαζί. Προσθέστε σε όλα αυτά και την αγωνία μήπως τελικά απογοητευτώ από τις υψηλές μου προσδοκίες και θα έχετε μία ιδέα της ψυχολογικής μου κατάστασης την ώρα που το δισκάκι έπαιρνε τις πρώτες του στροφές.

Όλα αυτά κράτησαν μέχρι να ακουστούν οι πρώτες νότες του μπάσου που ανοίγουν το δίσκο και στη συνέχεια το πιάνο που ακολουθεί για να κυριαρχήσει τελικά στο δίσκο, υποδεικνύοντας και ποιος είναι ο ιθύνων νους του γκρουπ. Όλες οι συνθέσεις ανήκουν στον T Lavitz, πλην δύο που υπογράφει ο κύριος Gambale. Αν με αυτό νομίζετε ότι οι υπόλοιποι βιρτουόζοι είναι παραμελημένοι και δεν έχουν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους είστε γελασμένοι. Οι συνθέσεις είναι αρκετά ισορροπημένες και το σύνολο ομοιογενές με αποτέλεσμα ο κάθε μουσικός σα μονάδα να υπηρετεί τη σύνθεση αλλά ταυτόχρονα και να αναδεικνύεται από αυτή. Και ιδού το μεγάλο επίτευγμα του δίσκου. Περί της δεξιοτεχνίας των μουσικών δεν υπήρχε αμφιβολία, το εντυπωσιακό όμως είναι ότι παρουσιάζουν μία θαυμάσια και ολοκληρωμένη μουσική πρόταση.

Αξιοσημείωτο ακόμα το γεγονός ότι δε χάνονται σε ατέρμονους πειραματισμούς. Αντίθετα δείχνουν να έχουν πρωταρχικό σκοπό να περάσουν οι ίδιοι καλά και με τον τρόπο αυτό να διασκεδάσουν και τον ακροατή. Και το καταφέρνουν!

Εν κατακλείδι, οι φίλοι του fusion έχουν ήδη τρέξει να το αποκτήσουν με τυφλή εμπιστοσύνη στους συμμετέχοντες σε αυτό. Οι υπόλοιποι θα βρείτε μία χρυσή ευκαιρία να ακούσετε μία ταυτόχρονα ποιοτική αλλά και ευπρόσιτη πρόταση πάνω στο είδος αυτό και ίσως ξετυλίγοντας το κουβάρι προς τα πίσω να ανακαλύψετε έναν καινούργιο μουσικό κόσμο να σας περιμένει.