Scar The Martyr

«Αφού το κάνει ο Corey Taylor με τους Stone Sour, γιατί να μην το κάνω και εγώ;», θα σκέφτηκε ο Joey Jordison. Γιατί όχι λοιπόν, και μετά τους Murderdolls έβαλε μπροστά τους Scar The Martyr. Μέχρι εδώ όλα ήταν φυσιολογικά καθώς ήταν απλά ένα side project όταν τον Δεκέμβριο  του 2013 ανακοινώθηκε η αποχώρησή του από τους Slipknot. Μπορεί για τους μυημένους στο στρατόπεδο των Slipknot η αποχώρηση να μην ήταν τόσο βόμβα, άλλα για τον πολύ κόσμο ήταν, καθώς το όνομά του ήταν συνυφασμένο με την θέση του πίσω από τα drums. Φυσικά μόνο υποθέσεις μπορούν προς το παρόν να γίνουν εάν οι Scar The Martyr ήταν η αιτία ή αφορμή για αυτό που έγινε, άλλα όταν στην ανακοίνωση διαβάζεις το κλίσε «προσωπικοί λόγοι» καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάτι περισσότερο.

Όπως θα περίμενε κάνεις, ο Jordison είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα καθώς ρυθμικές κιθάρες, μπάσο, drums και γενικότερα το 90% των συνθέσεων είναι γραμμένο από αυτόν με την συμπλήρωση μουσικών που ήταν στις τάξεις των  Nine Inch Nails, Strapping Young Land και Darkest Hour. Προς τιμήν του για τα δύσκολα, δηλαδή την θέση του τραγουδιστή, διάλεξε τον άγνωστο Henry Derek αποφεύγοντας την εύκολη λύση να πάρει κάποιον γνωστό. Η μουσική κατεύθυνση του CD είναι περισσότερο προς το industrial και λιγότερο προς το nu metal. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς πριν ακόμα το ακούσεις είναι ότι έχει μεγάλη διάρκεια και αρκετά τραγούδια σκεπτόμενος από μέσα σου την λέξη filler. Και όταν το ακούς η σωστή λέξη δεν είναι τόσο το filler όσο generic δηλαδή απλά ok τραγούδια. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Εάν πάρουμε και ακούσουμε τα δύο single, "Blood Host" και "Soul Disintegration", πέρα από τα drums που κακώς είναι λίγο πιο μπροστά από τα άλλα όργανα, είναι απλά δύο τραγούδια δίχως το κάτι εντυπωσιακό. Ίσως εάν είχαν κόψει λίγο από τα έξι λεπτά που διαρκεί το καθένα να ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα, καθώς κάπου τα βαρέθηκα γιατί υπήρχαν σημεία επαναλαμβανόμενα.

Πολλές φορές όταν χάνει μια ομάδα αυτός που φταίει είναι ο διαιτητής, μετά οι παίχτες και μετά ο προπονητής. Το δύσκολο είναι το πώς θα πρέπει να κριθεί το CD. Ως ένα προσωπικό project ή ως μια κανονική μπάντα. Εάν πάρουμε την πρώτη εκδοχή, θα λέγαμε ότι το έκανε στον ελεύθερό του χρόνο για να εκφράσει τις μουσικές του ανησυχίες και όλα τα κλισέ που λέμε σε αυτές τις περιπτώσεις με την υποσημείωση ότι δύσκολα κάποια από τα τραγούδια θα έβρισκαν θέση σε κυκλοφορία των Slipknot. Εάν πάρεις την δεύτερη επιλογή, τότε η κριτική θα ήταν αυστηρότερη, καθώς από το μέγεθος των μουσικών περιμένεις καλύτερα πράγματα. Ο μοναδικός που δεν φταίει είναι ο τραγουδιστής ο οποίος κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί όσο μπορείς να τον ακούσεις, καθώς όπως είπαμε τα drums και γενικότερα το rhythm section είναι πιο μπροστά από τα άλλα όργανα. Οι ευθύνες πέφτουν στα χέρια του Jordison. Αυτός θα πρέπει να αποφασίσει εάν καταρχήν θα υπάρχει συνέχεια στους Scar The Martyr και εφόσον υπάρχει ας στρωθούν σαν συγκρότημα και ας γράψουν καλύτερα τραγούδια. Τόσο απλά άλλα και συνάμα τόσο δύσκολα. Εάν όχι, δεν πειράζει , ποιά μπάντα είπαμε ψάχνει drummer;