Saint Deamon

Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω μπάντες που έχουν κάνει ένα πολύ καλό μουσικό ντεμπούτο να κυκλοφορούν καινούργια δουλειά. Βλέπετε, τώρα πια η μουσική βιομηχανία έχει γεμίσει από πρόσκαιρα projects ή δουλειές του ενός δίσκου, είτε γιατί οι μουσικοί, ενώ ξεκινάνε με ένα στόχο, ανακαλύπτουν ότι τελικά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο, είτε γιατί οι πωλήσεις του album που έχουν κυκλοφορήσει δεν πήγαν καλά, οπότε δεν ξαναπροσπαθούν.

Οι Saint Daemon δεν ξέρω σε πια από τις δυο κατηγορίες ανήκουν. Σίγουρα όμως το γεγονός της καινούργιας τους κυκλοφορίας κάθε άλλο παρά δυσάρεστο είναι. Έτσι, μετά από ένα χρόνο έβγαλαν στο φως της δημοσιότητας τη δεύτερη δουλειά τους με τίτλο "Pandaemonium". Η πρώτη τους προσπάθεια, για όσους θυμούνται ή για όσους δεν την έχουν ακούσει καθόλου, ήταν γεμάτη από power metal τραγούδια, διανθισμένα με μελωδίες που σου έμεναν στο μυαλό, δίνοντας στο group μια μικρή προσωπική ταυτότητα. Έτσι και η νέα τους απόπειρα βαδίζει στα ίδια, καλά μονοπάτια.

Οι Saint Daemon για ακόμα μια φορά έχουν δημιουργήσει τραγούδια που είναι βουτηγμένα, εκτός της μελωδίας, στη δύναμη και τον τσαμπουκά που πρέπει να έχει μια μπάντα που επιλέγει να εκφράζεται μουσικά μέσα από τον πολύπαθο ευρωπαϊκό power ήχο. Στη νέα τους δουλειά ο οπαδός θα ξανασυναντήσει συνθέσεις που, όντας άλλοτε πιο αργές και άλλοτε πιο γρήγορες, δημιουργούν μια όξυνση στο αυτί για ακρόαση. Σίγουρα καμία από αυτές δε σε αφήνει ασυγκίνητο, κρατώντας ωραία ηχητική συντροφιά.

Βασικό στοιχείο είναι τα κοφτά, στακάτα κιθαριστικά riffs που πορώνουν σε κάθε άκουσμα. Οι συνθέσεις έχουν το καλό ότι κατά τη διάρκεια τους έχουν αρκετές εναλλαγές, οπότε δεν κουράζουν τον ακροατή, αλλά δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα που σε μαγεύει, φέρνοντας στο νου συγκροτήματα όπως οι Masterplan, οι Kamelot αλλά και αυτά του σουηδικού power. Η παραγωγή και σε αυτό το album παίζει πρωταρχικό ρόλο, αφού είναι τόσο καλή όσο χρειάζεται, ώστε ο ακροατής να απολαμβάνει τα κομμάτια.

Σε σύγκριση με την πρώτη τους δουλειά, η καινούργια είναι ένα κλικ πιο κάτω, αλλά και πάλι σε σχετικά υψηλά standards, κάτι που μάλλον θα χαροποιήσει για ακόμα μια φορά αυτούς που πίστεψαν στο group. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει, για ακόμα μια φορά, στο rhythm section του group αλλά και, ιδιαίτερα, στον τραγουδιστή Jan Thore Grefstad που είναι και σε αυτό το δίσκο απλά απολαυστικός, δίνοντας σε όλες τις συνθέσεις μια μοναδικότητα ερμηνείας με τη θεατρικότητα και το μπρίο της φωνής του. Εκτός αυτού, και οι υπόλοιποι έχουν δημιουργήσει ένα δυνατό σύνολο που δίνει την εικόνα καλοκουρδισμένης μηχανής.

Οι Saint Daemon ευτυχώς δεν είναι φωτοβολίδα. Αντίθετα, με την καινούργια τους δουλειά μάλλον δείχνουν ότι ένα νέο αστέρι γεννιέται. Το πόσο βεβαίως θα μείνει στον ουρανό εξαρτάται από τους ίδιους. Βάσει των δύο κυκλοφοριών τους, μάλλον το διάστημα θα είναι μεγάλο. Προσωπικά εύχομαι να είναι έτσι, ώστε η αγαπημένη μας μουσική να είναι γεμάτη από ωραίες μπάντες και όχι από σαβούρες.