Sacred Steel

Heavy Metal Sacrifice

Cruz Del Sur Music (2016)
Από τον Γιάννη Δούκα, 16/11/2016
Η σημαία του metal δεν πέφτει ποτέ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα από τα πιο αξιόπιστα σχήματα του "true heavy metal" έφτασε στο ένατο ολοκληρωμένο άλμπουμ. Ο δε όρος "true" χρησιμοποιείται ως χρονικό κατευθυντήριο, σαν περιγραφικός του αταβιστικού φαινομένου που ξεκίνησε περίπου στα τέλη της δεκαετίας του '90. Οι Γερμανοί φαίνεται ότι ξεπερνούν τη μετριότητα που λεγόταν "The Bloodshed Summoning" και πιάνουν τα standard τους. Το ταρακούνημα που συνέβη με τη φυγή των Jorg Knittel και Oliver Grosshans αμέσως μετά το "Iron Blessings" μοιάζει πλέον ανάμνηση. Το πατατράκ αυτό ήταν υπεύθυνο για το βαρετό μισό "Hammer Of Destruction" όπου ακουγόντουσαν μπερδεμένοι, ενώ στο προηγούμενο τα πολλά σε αριθμό τραγούδια ήταν υπερβολή. Σαν να ξεζουμιστήκανε για να βάλουν ότι μπορούσαν μέσα.

Εν έτει 2016, οι Sacred Steel ακούγονται πιο μεταλλικοί και ατσάλινοι όσο σχεδόν ποτέ τα τελευταία πέντε χρόνια. Πατώντας στα χνάρια που έχουν βαδίσει πολλές φορές, βομβαρδίζουν με κλασικά κιθαριστικά θέματα παλαιάς κοπής, speed αστροπελέκια και ουκ ολίγους ύμνους για την τελειότητα της μουσικής που λέγεται heavy metal. Γραφικοί αλλά όχι αστείοι, με ατέλειωτη λατρεία και δουλειά γι' αυτό που κάνουν και μουσική που στοχεύει να σε κάνεις να φχαριστηθείς κοπάνημα και μπυροποσία.

Αν και έχουν δεχτεί ουκ ολίγες αρνητικές κριτικές στο παρελθόν είναι εντυπωσιακή η σταθερότητα τους. Η δε γκρίνια, κυρίως εστιάζεται στα φωνητικά και στην ατελείωτη a la Manowar παραφιλολογία για το metal. Ο Gerrit έχει όντως μια ιδιάζουσα χροιά η οποία σίγουρα ξενίζει αρκετό κόσμο. Όμως δεν γίνεται να αρνηθεί κάποιος ότι παλεύει και δουλεύει για τα τραγούδια. Τι εννοώ; Ακούστε πώς καταστρώνει τις μελωδίες του, πώς αλλάζει τα tempo ανάλογα με τα riff και κυρίως πόσο μα πόσο ιδρώτα βγάζει στο μικρόφωνο. Είναι σίγουρα αρκετά αδύναμη ώρες ώρες η φωνή του, αλλά ο τύπος έχει βγάλει απίστευτα πράγματα τόσα χρόνια. Πατώντας πάνω σε φωνές όπως τον John Birk στο πρώτο ep των Savage Grace και γενικά στον παλαιό κατάλογο της Metal Blade, ό,τι κάνει είναι απλός και αγνός φόρος τιμής στους ήρωες του παρελθόντος. Από όποια οπτική και να το δεις, είναι αδύνατο να μη σε πιάσει έστω και λίγο η αισθητική του όλου εγχειρήματος.

Έτσι για άλλη μια φορά οι φιλικές ορδές των Γερμανών θα πιάσουν τα σπαθιά, τα τσεκούρια ή τις air guitars και θα βγουν στον δρόμο. Σφυροκοπήματα ατέλειωτα στα "Heavy Metal Sacrifice", "Hail The Godz Of War", epic στιγμές στα "The Sign Of The Skull" και "Beyond The Gates Of Nineveh", ενώ η παρουσία του Gerrit στους Battleroar θα φέρει άλλον, σχεδόν θρηνητικό αέρα στο "Let There Be Steel". Το άλμπουμ δεν είναι τέλειο, αλλά τα αξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω. Σαφώς απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό αλλά πού ξέρεις, μπορεί οι καμπάνες των σκοτεινών λεγεώνων κάποια στιγμή να ακουστούν και σε μέρη που είναι παρθένα ακόμη.

  • SHARE
  • TWEET