SOTO

Η ποιότητα της φωνής του Jeff Scott Soto είναι αδιαμφισβήτητη. Σε κάθε δουλειά που έχει συμμετάσχει, η χροιά του δίνει πάντοτε μια θετική ώθηση στο τελικό αποτέλεσμα. Βέβαια, δεν αρκεί μόνο αυτό. Υπάρχουν στιγμές, που ούτε η προσωπικότητα του τραγουδιστή δεν είναι ικανή να σώσει το μετριότατο σύνολο. Συγκεκριμένα, το "Damage Control" του 2012, ήταν μια τέτοια περίπτωση. Πιθανότατα, αυτός ήταν ο λόγος που οδήγησε τον Αμερικάνο να προσπαθήσει να επαναπροσδιοριστεί μουσικά, κυκλοφορώντας την επόμενη του δουλειά υπό τον «μανδύα» μιας μπάντας.

Αν και καθαρά μαρκετινίστικο τρικ, η αλήθεια είναι πως αυτή η επιλογή του βγήκε εντέλει σε καλό. Το πρώτο άλμπουμ του συγκεκριμένου project, "Inside The Vertigo" έδωσε στον Jeff Scot Sotto την ανάσα που χρειαζότανε, παρουσιάζοντας μας έναν καλοδουλεμένο μοντέρνο και βαρύ ήχο. Έτσι, ο διάδοχός του, που έρχεται φέτος, είναι επόμενο να αντιμετωπίζεται, προ της ακρόασης, με συγκρατημένη αισιοδοξία.

Τα κομμάτια που μας «σύστησαν» το άλμπουμ, ως single, είναι τα "Weight Of The World" και "FreakShow". Σοφά μάλιστα, μιας και αποτελούν εξαιρετική «βιτρίνα». Δυνατές κιθάρες, γεμάτος ήχος και μελωδίες ιδιαίτερες, που σου μένουν όμως στο μυαλό. Μάλιστα, τα δύο αυτά κομμάτια αποτελούν και τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου, οπότε αποτελούν και την ιδανική εισαγωγή σε αυτόν. Όμως υπάρχει μία παγίδα. Όταν τραβάς την προσοχή του ακροατή με δύο δυνατές πρώτες συνθέσεις, τότε αναπόφευκτα οι προσδοκίες για τη συνέχεια ανεβαίνουν αρκετά. Αλλά ας επανέλθουμε αργότερα σε αυτό.

Κατά τη διάρκεια του "Divak" ακούμε τον ίδιο ήχο πάνω - κάτω που ακούσαμε και στον προκάτοχό του. Δεν έχει πραγματοποιηθεί κάποια συνταρακτική αλλαγή, μιας και οι συνθέσεις παραμένουν σε ένα σύγχρονο ηχητικό πλαίσιο, στα όρια ανάμεσα στο metal και το hard rock. "Paranoia", "Misfired" και "SuckerPunch" αποτελούν εξαιρετικά παραδείγματα αυτού, ενώ δεν θα μπορούσε να λείπει και η μελωδική στιγμή. Το "In My Darkest Hour" είναι η μοναδική μπαλάντα του άλμπουμ, η οποία θα μπορούσε η αλήθεια να λείπει, μιας και δεν πρόκειται για κάτι το εξαιρετικό, ώστε να δικαιολογείται η παρέκκλιση από το στυλ του υπόλοιπου υλικού.

Η συνέχεια έπειτα από τα δύο πρώτα πολύ καλά κομμάτια λοιπόν, φτάνει τον πήχη που τίθεται ψηλά εξ αρχής; Η απάντηση είναι πως όχι. Οι πολύ καλές στιγμές που συναντάμε δεν είναι αρκετές σε αριθμό για να κάνουν το σύνολο του δίσκου να ξεχωρίσει. Έτσι, το "Divak" αποτελεί τελικά μία ικανοποιητική συνέχεια στο εν λόγω project, δίχως όμως να προσθέτει κάτι ιδιαίτερα ουσιαστικό και σίγουρα δίχως να ξεπερνά τον δίσκο που προηγήθηκε.