Rush

Snakes & Arrows

Atlantic (2007)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 21/09/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η επιστροφή των Rush στη δισκογραφία είναι γεγονός. Και για να μην προσπεραστεί η προηγούμενη φράση, πρόκειται για πραγματικό γεγονός και όχι για cliche. Ένα άλμπουμ που είναι σύγχρονο, καταπιάνεται με ζητήματα του σήμερα και μουσικά αποτελείται από πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία, δεμένα άρτια, με μια φρέσκια και δυναμική παραγωγή.

Ξεκινώντας με τη δουλειά του Neil Peart στο στιχουργικό κομμάτι, δε μπορώ παρά να εξαίρω τη ματιά του πάνω στη ζωή το 2007. Από τη μια πλευρά δε γίνεται να ταυτιστώ απόλυτα με έναν 55χρονο, αλλά από την άλλη βλέποντας απόψεις τόσο φιλοσοφημένες και σύγχρονες το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους δώσω αρκετό χρόνο ανάγνωσης και μελέτης.

Ο Peart δεν επιλέγει ούτε το ανοιχτό και δριμύ κατηγορώ, αλλά ούτε και την παππουδίστικη αναπόληση που συναντάμε σε συνομήλικούς του ροκ ήρωες. Έτσι καταφέρνει και φαίνεται πιο ισορροπημένος και μεστός στις απόψεις του. Η ύπαρξη του καλού και του κακού μέσα μας, οι διαπροσωπικές σχέσεις, ο πόλεμος, η πίστη και η ζωή στα όρια είναι τα θέματα τα οποία κυριαρχούν στο "Snakes & Arrows". Προβληματισμοί που μας δίνονται αρκετές φορές σε μορφή ερώτησης σε πρώτο ενικό και πληθυντικό, δείχνοντας πως ο Peart δε μας καταθέτει παγιωμένες απόψεις, αλλά ανοίγεται προς τα εμάς ζητώντας κι αυτός απαντήσεις.

Εικόνες που ξεπετιούνται μέσα από τη φωνή του Geddy Lee και εμφανίζονται ολοζώντανες μπροστά μας. "As the waves crash in / On the western shore / It makes me feel uneasy / The spray that's torn away / Is an image of the way I feel" εξομολογείται στο "Spindrift", μεταφέροντάς μας στην εσωτερική του ακτή.

Εκτός από την ερμηνεία του Lee, καταπληκτική δουλειά έχει γίνει από το συγκρότημα στο μουσικό κομμάτι αλλά και σε επίπεδο παραγωγής, όπου ο κύριος Raskulinecz κάνει πολύ καλή δουλειά, αναδεικνύοντας τις πολύ καλές ενορχηστρώσεις . Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που δηλώνει και είναι μοντέρνος 100%. Ηλεκτρισμένα riffs, ακουστικές κιθάρες και φοβερή δουλειά στα τύμπανα, όλα δεμένα καταπληκτικά σε ένα πλήρες και χορταστικό άλμπουμ που καταλύει τη μόδα του «λίγα και καλά κομμάτια, πάρε και ένα dvd με το making of» και του «3 καλά τραγούδια και 7 συμπληρώματα» που απλά κρύβει από πίσω της το «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει deluxe digipack edition». Oι Rush μας το άργησαν λίγο, αλλά επέστρεψαν στη θέση του αφεντικού, ρίχνοντας κάτω από αυτήν πολλούς επίδοξους μνηστήρες.

Το "Snakes & Arrows" τα έχει όλα και συμφέρει. Υψηλή στιχουργική, μαζί με πανέμορφες συνθέσεις, εκτελεσμένες με ακρίβεια και συναίσθημα. Μην ξεχάσω και τα τρία καταπληκτικά instrumentals, με το εκπληκτικό "The Main Monkey Business" να ξεχωρίζει (θέλω να το ακούσω ζωντανά φανταστικοί διοργανωτές) με την εκτελεστική του αρτιότητα και το ηχητικό δέσιμο των ακουστικών με τις ηλεκτρικές κιθάρες.

Κλείνοντας, το "Snakes & Arrows" κόλλησε πολύ καιρό στο ηχοσύστημά μου (και θα παραμείνει για πολύ ακόμη) για τον απλούστατο λόγο του ότι είναι το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ που άκουσα εδώ και καιρό. Η ακρόασή του σε αφήνει πλήρη από εικόνες, ήχους και συναισθήματα. Οι τελευταίοι στίχοι του "We Hold On" ολοκληρώνουν την πεσιμιστική εικόνα με ένα κλείσιμο ματιού του στυλ «δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη», περιγράφοντας πως ενώ όλα δείχνουν γύρω χαμένα, για κάποιο λόγο συνεχίζεις να προσπαθείς. Μήπως αυτό το "...But we hold on" είναι η φράση της δεκαετίας; Όσο κοιτάζω γύρω μου, τόσο περισσότερο το πιστεύω.

  • SHARE
  • TWEET