Royal Hunt

Αδυνατώ να αποκόψω το συναισθηματικό δέσιμο άλλων εποχών από την ακρόαση νέων κυκλοφοριών και κάθε φορά που μια μπάντα σαν τους Royal Hunt βγάζει νέο δίσκο, έρχεται να μου θυμίσει ότι είμαι εν μέρει δέσμιος της κατάστασης αυτής σε ένα βαθμό. Για καλό ή κακό...

Παρακολουθώ άλμπουμ προς άλμπουμ την πορεία των Δανο-Ρωσο-Σουηδο-Αμερικανών από τότε που το "Paradox" έπεσε στα χέρια μου πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια. Αν με ρώταγες μέχρι και τις αρχές του 2000 θα σου έλεγα ότι λίγες φωνές βάζω δίπλα σε αυτή του DC Cooper, έχοντας ψηλά ακόμα και το προσωπικό του άλμπουμ (μεν τον Tore Ostby στο πλευρό του μη ξεχνάμε) και παρόλο που ο West (κυρίως) και ο Boals έκαναν αξιοπρεπέστατη δουλειά, πάντα περίμενα την επιστροφή του Cooper στη θέση που δικαιωματικά του άξιζε...

...κάτι που έγινε με την προ διετίας επιστροφή του "Show Me How To Live", χωρίς να με ενθουσιάσει, ενώ ακόμα λιγότερο με άγγιξε η ζωντανή τους εμφάνιση. Όπως δεν ήταν πολλοί οι οπαδοί της μπάντας που συμμερίστηκαν την «απάθειά» μου προς τα αποτελέσματα του reunion αυτού, ενδεχομένως πολλοί να μη συμμεριστούν και την απλή συμπάθεια που μου βγάζει το "A Life To Die For", το οποίο τουλάχιστον αποδεικνύει πως δεν επρόκειτο για μια ευκαιριακή επανασύνδεση.

Πριν πάω στα «αλλά», αρχίζω με τα θετικά στοιχεία. Το άλμπουμ είναι σαφώς πιο ολοκληρωμένο σε σύνολο από τον -πιθανότατα βιαστικά- φτιαγμένο προκάτοχό του και σε γενικές γραμμές περιλαμβάνει εφτά συνθέσεις εκ των οποίων καμία δεν είναι μέτρια ή εξ' ορισμού filler. Επίσης, η χρήση πολυμελούς ορχήστρας και χορωδίας, χωρίς να κάνουν κάποια φοβερή διαφορά, ενισχύουν την πολύ καλή παραγωγή του Andersen δημιουργώντας ένα υπέρ του δέοντος άρτιο ηχητικά αποτέλεσμα και τέλος ο DC Cooper έχει κρατήσει την φωνή του εντυπωσιακά αναλλοίωτη, όντας ένας από τους ελάχιστους τραγουδιστές που το έχουν καταφέρει σε τέτοιο βαθμό.

Παρ' όλα αυτά, όσο καλό κι αν είναι το άλμπουμ, κινείται τόσο κοντά στη λογική, την νοοτροπία, την προσέγγιση και τον ήχο των "Paradox" και "Moving Target" που προσωπικά με κάνει να το αντιμετωπίζω ως έναν νοσταλγικό δίσκο. Έτσι λοιπόν, ανεξαρτήτως ποιότητας, αυτόματα συγκρίνεται με τα προαναφερθέντα άλμπουμ και (ενδεχομένως λόγω συναισθηματικού δεσίματος) χάνει αρκετούς πόντους στα μάτια μου. Ο Andersen έχει αποδείξει με άλμπουμ όπως τo "Collision Course" ή ακόμα και τα "Eye Witness" και "The Mission" πως έχει την ικανότητα αν θέλει να αποκλίνει ποιοτικά του χαρακτηριστικού πομπώδες ύφους του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση προτιμάει να πατήσει 100% πάνω σε αυτόν, δημιουργώντας ένα άλμπουμ που σε όλη τη διάρκειά του μου δίνει μια αίσθηση ότι έχω ξανακούσει τις ιδέες του.

Βεβαίως, οφείλω να παραδεχθώ πως η αρτιότητα των συνθέσεων γενικότερα, ρεφραίν όπως του "Running Out Of Tears" και ενορχηστρώσεις όπως στο ομώνυμο που κλείνουν τον δίσκο δε μπορούν να αφήσουν τελείως ασυγκίνητο ένα φίλο του ήχου, ενώ παράλληλα αυτή η δουλειά μπορεί πράγματι να αποτελέσει εφαλτήριο για έναν νέο ακροατή να αναζητήσει περεταίρω την πλούσια δισκογραφία της μπάντας, όντας παραπάνω από αξιοπρεπές σε πολλούς τομείς.

Ίσως και να είμαι ελαφρώς αυστηρός ή άδικος απέναντι στους Royal Hunt, αλλά η αίσθηση που μου αφήνει το "A Life To Die For" είναι πως μεσοπρόθεσμα θα είναι ένα ακόμα συμπαθητικό άλμπουμ που θα ακούω όλο και σπανιότερα, προτιμώντας και πάλι το συναισθηματικό δέσιμο των δουλειών πάνω στις οποίες βασίζεται. Πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια πιθανότατα να έβρισκε θέση ανάμεσα στα καλύτερα της χρονιάς, αλλά εν έτει 2013 προσφέρει μόνο μερικές ευχάριστες, νοσταλγικές ακροάσεις από μια μπάντα που δεν έπαψα ποτέ να εκτιμώ.