Rosetta

The Anaesthete

Debemur Morti (2013)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 25/10/2013
Η μπάντα τραβάει το post-rock απο τα μαλλιά και «ξεφτιλίζει», με την καλή έννοια, κάθε ακραίο hardcore παρακλάδι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το συγκρότημα απο τις Η.Π.Α. πιστό στις αρχές του επανέρχεται μετά απο τρία χρόνια απο την κυκλοφορία του ασύλληπτου "A Determinism Of Morality" και με μια πληρως αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθεια, γεμίζει τ' αυτιά μας με αυτό το ξεχωριστό και μοναδικό, κατ' εμέ, noise metal, το οποίο τόσο λείπει από τα ακραία παρακλάδια του ατμοσφαιρικού sludge metal.

Η μπάντα τραβάει το post-rock απο τα μαλλιά και «ξεφτιλίζει», με την καλή έννοια, κάθε ακραίο hardcore παρακλάδι. Τα τελευταια δύο χρόνια το συγκρότημα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, είχε κάποιες κακοτυχίες, αλλά παρ' όλα αυτά προσπάθησε και κατάφερε να κυκλοφορήσει την νέα του δουλεια. Μια δουλειά η οποία δυστυχώς θα δυσκολευτεί να «ξεπροβάλει» πίσω από την σκιά του προκατόχου της. Οι Rosetta δημιουργούν πανέμορφες συνθέσεις, αλλά είναι εμφανές οτι με αυτή τους την προσπάθεια δεν εξελίσσουν τον ήχο τους και δεν παρουσιάζουν κάτι τόσο διαφορετικό που μπορεί να ξεχωρίσει εις βάρος των παλιότερων δίσκων.

Το ξεκίνημα με το "Ryu/Tradition" είναι εντυπωσιακό. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες και πιο γεμάτες συνθέσεις που έχω ακούσει φέτος. Αργή εισαγωγή και κυμαινόμενο riff που αντηχεί μέσα από τα τύμπανα. Καθαρός ήχος που συνδυάζεται με ανάλογα delay και «ουρές», επιμηκύνοντας τα «κύματα» του ήχου τους. Στην συνέχεια κομμάτια σαν τα "Oku/The Secrets", "Ku/Emptiness" και "In & Yo/Dualities Of The Way" προσπαθούν να φτάσουν συνθετικά και ηχητικά το πρώτο κομμάτι, αλλα κάπου το «χάνουν». Κάπου τίθεται ένα θέμα κατασκευής και χτισίματος της σύνθεσης εις βάρος του χρόνου που τελικά καταναλώνει. Τα υπόλοιπα κομμάτια αν και μικρότερα διαθέτουν μια μεγαλύτερη αγριάδα και heavy / sludge περάσματα που δίνουν στην κυκλοφορία την σκληράδα που απαιτεί. Εκτός αυτών το "Hodoku/Compassion" αναλαμβάνει τον ρόλο του πιο γλυκού κομματιού της κυκλοφορίας και παραθέτει ένα από τα πιο όμορφα και μελωδικά σημεία του δίσκου.

Για να μην παρεξηγηθώ, ο δίσκος είναι υπέροχος, μπορεί να φιγουράρει σε λίστες και αγαπημένα της χρονιάς και να στρογγυλοκάτσει πολύ ψηλά δίπλα σε post-rock, noise-rock, sludge metal, hardcore και λοιπές φετινές δισκάρες. Αλλά σαν μεγάλος οπαδός του συγκροτήματος, δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικότερα και οφείλω να πω ότι αυτά που ένιωσα ακούγοντας τα "The Galilean Satellites", "Wake/Lift" και "A Determinism Of Mortality"  δεν μπόρεσα να τα νιώσω εδώ. Αν οι προηγούμενοι δίσκοι έπαιρναν δέκα με τόνο αυτό εδώ απλά θα πάρει γύρω στο εννιά. Οπότε υπολογίστε για τι επίπεδο μουσικής μιλάμε.

TheAnaesthete.bandcamp.com

  • SHARE
  • TWEET