Rosetta

Έχω γράψει πολλά καλά λόγια για τους Αμερικάνους, τόσο για την περσινή τους κυκλοφορία αλλά και για τον προ τετραετίας δίσκο τους. Σε ζωντανή τους εμφάνιση το 2009, παρ' όλες τις δυσκολίες με τον ήχο, είχα απολαύσει ένα από τα πιο εσωτερικά live της ζωής μου. Ό,τι και να γράψω και ό,τι και να θυμηθώ από αυτούς είναι κάλο. Και εντελώς υποκειμενικά, το αξίζουν και με το παραπάνω.

Οι συνθέσεις αυτής της κυκλοφορίας δεν απομακρύνονται πολύ από το "The Anaesthete". Αυτό το μοναδικά ταξιδιάρικο και προοδευτικό, ατμοσφαιρικό sludge metal τους, είναι εκπληκτικά ενδιαφέρον και δημιουργεί μια πρωτότυπη αίσθηση που μονάχα αυτοί προσφέρουν. Ό,τι αγαπάς, ό,τι λατρεύεις και ό,τι περιμένεις από τους Rosetta, το έχεις εδώ λοιπόν. Οι αστροναύτες αυτού του ήχου έγραψαν μερικά εκπληκτικά κομμάτια και σε πάνε σε άλλους γαλαξίες για μισή ωρίτσα περίπου. Φωνητικά σε δύο κομμάτια, μιας και τα άλλα δύο δεν έχουν τραγούδι, αν και αρκετά πίσω γραμμένα, δημιουργούν ατμόσφαιρα και δείχνουν πως μπορεί να δώσει έντασή, ακόμα κι έτσι, ο μπαγάσας ο Mike Armine στα κομμάτια. Μουσικές με ατμόσφαιρα, post-rock μέχρι ένα σημείο και σκισμένες λάσπες στην συνέχεια. Μοναδικές μελωδίες και ενορχήστρωση στις συνθέσεις που δείχνει ότι κάθε εμπνευσμένο κομμάτι μπορεί να διαρκεί αρκετά, αλλά δεν σε κουράζει με τίποτα.

Αν δεν έχεις ξανακούσει ποτέ αυτό το συγκρότημα, μπορείς με αυτό το EP να περάσεις την πύλη τους και να μείνεις για πάντα στο κάστρο τους. Μετά πέρνα μια βόλτα από τα διαστημικά "The Galilean Satellites" και "Wake / Lift" και θρονιάσου στα δύο τελευταία τους άλμπουμ για να τους λατρέψεις για τα καλά.