Robert Plant

Lullaby And... The Ceaseless Road

Warner (2014)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 15/09/2014
Ο Plant παραμένει ένας καλλιτέχνης «ζωντανός» και επίκαιρος, που, όσα χρόνια και να περάσουν, θα έχει πάντα «κάτι να πει»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έχει ειπωθεί αμέτρητες φορές ότι οι Led Zeppelin διαχειρίστηκαν την κληρονομιά τους καλύτερα από σχεδόν κάθε άλλο συγκρότημα αντίστοιχου βεληνεκούς. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για το συγκρότημα σαν σύνολο, αλλά για τα επιμέρους μέλη του. Βέβαια, την ώρα που ο Jimmy Page το κατάφερνε ακολουθώντας το δρόμο της σταδιακής και σιωπηρής απόσυρσης -έχουν περάσει πλέον 16 χρόνια από το "Walking Into Clarksdale"- κι ο John Paul Jones κινήθηκε κάνοντας μόνο ελάχιστες και επιλεκτικές συνεργασίες, ο Robert Plant ήταν σταθερά παραγωγικός, ενώ ταυτόχρονα δεν φοβήθηκε να αποποιηθεί όσο δυνατόν περισσότερο τον τίτλο του «πρώην frontman των Led Zeppelin». Γιατί; Διότι, απλά ήθελε να εξελιχθεί ως μουσικός, να δοκιμάσει καινούργια πράγματα και να πειραματιστεί.

Στα πλαίσια της συνεχούς αυτής αναζήτησης ανήκει και η νέα του δουλειά, "Lullaby And... The Ceaseless Road". Αφήνοντας πίσω σε αρκετά μεγάλο βαθμό τη folk / country / bluegrass αισθητική των "Band Of Joy" (2010) και "Raising Sand" (2007), ο Plant εμπιστεύεται εκ νέου τον πυρήνα των Strange Sensation, με τους οποίους το 2005 είχε κυκλοφορήσει το κορυφαίο ίσως solo άλμπουμ του, "Mighty ReArranger". Προφανώς και δεν αρκείται βέβαια σε μία απλή επανάληψη ή ανακατασκευή των τότε πεπραγμένων. Οι Strange Sensation μετονομάστηκαν σε Sensational Space Drifters και με την προσθήκη του Juldeh Camara από την Γκάμπια κινούνται σε μονοπάτια σαφώς πιο... εξωτικά.

Το "Lullaby And... The Ceaseless Road" στηρίζεται πάνω σε δύο μεγάλες αδυναμίες του Plant: Την Αφρικάνικη και την Κέλτικη μουσική. Και αν για το πρώτο ήμασταν υποψιασμένοι, βάσει της ηχητικής προσέγγισης των τελευταίων περιοδειών του, το δεύτερο αποτελεί μία καλοδεχούμενη «back to the roots» έκπληξη.

Την ίδια ώρα, σε αντίθεση με τον κάπως πιο ανάλαφρο ήχο των "Band Of Joy" και "Raising Sand", η νέα δουλειά είναι αισθητά πιο εσωστρεφής και ατμοσφαιρική, αντικατοπτρίζοντας  λογικά τον πρόσφατο χωρισμό του από την Patty Griffin. Δεν είμαι σίγουρος αν λόγω αυτού το "Lullaby..." μπορεί να χαρακτηριστεί ως το "Blood On The Tracks" του Plant, όμως αναμφίβολα σαν σύνολο αποτελεί έναν πραγματικά ιδιαίτερο και βαθύ δίσκο με μαγικές στιγμές, όπως το υποβλητικό "Embrace Another Fall", το συγκινητικό "A Stolen Kiss", καθώς και το πανέμορφο και ήδη αγαπημένο μου "House Of Love" (που παρεμπιπτόντως δεν έχει καμία σχέση με το "House Of Love" του "Walking Into Clarksdale").

Το "Pocketful Of Golden" ξεκινάει με τον στίχο «...and if the sun refused to shine». Δεν γνωρίζω αν η αναφορά αυτή στο "Thank You" από το μακρινό 1969 είναι εσκεμμένη, πάντως ο Plant δείχνει για άλλη μια φορά πως παραμένει ένας καλλιτέχνης «ζωντανός» και επίκαιρος που, όσα χρόνια και να περάσουν, θα έχει πάντα «κάτι να πει». Πόσοι συνομήλικοί του έχουν καταφέρει κάτι αντίστοιχο; Σίγουρα ελάχιστοι.
  • SHARE
  • TWEET