Revocation

Πόσο συχνά έρχεσαι σε πρώτη επαφή με ένα συγκρότημα και καταλαβαίνεις ότι θα το γουστάρεις από τα λίγα πρώτα δευτερόλεπτα; Προσωπικά μου συμβαίνει σχετικά σπάνια πλέον, όμως ήταν αυτό ακριβώς το συναίσθημα που μου δημιουργήθηκε όταν άκουσα Revocation για πρώτη φορά. Ο λόγος για την τρίτη τους δουλειά -και δεύτερη συνεχόμενη για λογαριασμό της Relapse- που τιτλοφορείται "Chaos Of Forms" και κυκλοφόρησε στο τέλος του περασμένου καλοκαιριού (ξέρω, ξέρω... άργησα).

Η στιλιστική φόρμουλα που ακολουθεί η μπάντα από τη Βοστόνη είναι όσο πρωτότυπη χρειάζεται ώστε να βγάζει έναν φρέσκο ήχο κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον, με το στοιχείο της έκπληξης να ρέει άφθονο. Κατά βάση, μιλάμε για τεχνικό thrash / death με κάποιες «ξένες» προσμίξεις και ακόμη περισσότερες μεταστροφές σε κλασικές heavy φόρμες. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις συνθέσεις έχουν στις κιθάρες, κι αυτό είναι πραγματική ευλογία για την μπάντα, με τον David Davidson να «κεντάει» με τις επιδόσεις του, ενώ ενίοτε δέχεται και την βοήθεια του νεοφερμένου δεύτερου κιθαρίστα, Dan Gargiulo.

Οι συγκρίσεις που μπορούν να γίνουν με διαφόρων ειδών μπάντες και είδη κυριολεκτικά δεν έχουν τέλος, αφού η φιλοσοφία της τετράδας βασίζεται σε ένα απροκάλυπτο μπαστάρδεμα των πάντων. Από την αμεσότητα των Annihilator και των Megadeth και τον τσαμπουκά των Pantera, μέχρι την εμπορικότητα των Scar Symmetry και την πολυπλοκότητα των Atheist και των Necrophagist, η μπάντα ξεδιπλώνει τις αρετές της και το «επιρροόμετρο» τρελαίνεται. Πιο στρωτά παραδείγματα αποτελούν τα δύο «χιτ», "No Funeral" και "Cradle Robber", όπου η ημι-καθαρή Triviumίλα των φωνητικών διαδέχεται την σφοδρότητα των blastbeat, δημιουργώντας ομολογουμένως έξυπνες αντιθέσεις. Ένα παρόμοιο pattern ακολουθείται και στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου, από τα οποία διακρίνεται το "Harlot" με το τίγκα στο wah-wah hardrockάδικο solo του, το "Dissolution Ritual" με τις εκτεταμένες jazz αναφορές και -κυρίως- το εκπληκτικό "The Watchers", που κλέβει εύκολα τις εντυπώσεις με τα «άκυρα» πνευστά και την πειστικότατη 70ίλα των πλήκτρων του.

Το πρόβλημα -γιατί δυστυχώς υπάρχει και τέτοιο- εντοπίζεται στην επιρρέπεια των Revocation να δανείζονται από κλασικές μπάντες, και μάλιστα χωρίς να προτίθενται να καμουφλάρουν τις επιρροές τους στο ελάχιστο. Pantera και Judas Priest είναι τα πρώτα «θύματα», με πολλά γνώριμα riff να εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα, ενώ οι κιθαριστικές φράσεις και το γενικότερο στυλ παιξίματος του Davidson φέρνουν αυτόματα στο μυαλό τον Jeff Waters (πρωτίστως), αλλά και τον Marty Friedman επί εποχής Cacophony. Για το, δε, "Beloved Horrifier" το μόνο που έχω να πω είναι ότι αν ήθελα να ακούσω το "Electric Eye", θα προτιμούσα το πρωτότυπο...

Ακούγοντας εκ των υστέρων τα "Empire Of The Obscene" και "Existence Is Futile" που προηγήθηκαν, γίνεται πλέον εμφανής η προσπάθεια της μπάντας να εξελίξει τον ήχο της, κάτι που μέχρι ενός σημείου το καταφέρνει μια χαρά. Ωστόσο, μειώνοντας κατά πολύ τα τεχνικά μέρη και εστιάζοντας στις πιο mainstream πτυχές τους, αυτό που πετυχαίνουν οι Revocation είναι να αλλοιώσουν αισθητά την ταυτότητά τους. Αναμφίβολα, το να τίθεσαι αντιμέτωπος με το ίδιο σου το hype αποτελεί ένα επιπρόσθετο βάρος, και πόσο μάλλον όταν θεωρείσαι -δικαίως- ένα από τα πλέον υποσχόμενα ταλέντα στον χώρο. Σε τελική ανάλυση, το "Chaos Of Forms" δεν παύει να είναι ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ, απ’ αυτά που χαίρεσαι να ακούς, απ’ αυτά που επιβάλλουν το περαιτέρω ψάξιμο στην μπάντα. Απλώς, για κάποιον λόγο, όσο πληθαίνουν οι ακροάσεις τόσο περισσότερο σιγουρεύεσαι ότι μπορούν και καλύτερα.