QUOR

Με το που αντικρίζω το εξώφυλλο του δίσκου των QUOR σκέφτομαι πως έχει γίνει κάποιο λάθος. Σαν ντοκιμαντέρ του National Geographic μοιάζει αυτό εδώ παρά με metal δίσκο. Όπως, λοιπόν, το σωστό εξώφυλλο χάθηκε στη διαδρομή, έτσι χάθηκε και η πρωτοτυπία. Έχουμε να κάνουμε με ένα metal trio από το San Diego των Η.Π.Α. που φέτος κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο και, ενώ δεν υπάρχει κάτι άσχημο ή άστοχο, ο δίσκος δεν κατάφερε να με συνεπάρει. Τουλάχιστον όχι στα περισσότερα τραγούδια του.

Η συνολική διάρκειά του δεν ξεπερνάει τα 33 λεπτά και η παραγωγή είναι ικανοποιητική. Τυπική metal δηλαδή, που όμως καταφέρνει να γεμίζει τον ήχο της μπάντας παρά την έλλειψη της δεύτερης κιθάρας. Τα φωνητικά είναι αρκετά μπροστά και πρωταγωνιστούν στις εννέα συνθέσεις του δίσκου, ενώ ο τραγουδιστής παρότι δεν είναι εκπληκτικός δείχνει να προσπαθεί να βρει τον χαρακτήρα του. Επίσης τραγουδάει καθαρές μελωδίες χωρίς να υπάρχουν πολλά brutal σημεία ή screams. Δυστυχώς, όμως, οι ιδέες του δεν με ενθουσιάζουν. Σίγουρα υπάρχουν δυο-τρία καλά ρεφρέν, όπως αυτό του ομώνυμου και του "The Fragile Break", όμως ο δίσκος παραείναι συνηθισμένος για να αναδειχθούν περισσότερες ιδέες. Το πρόβλημα θεωρώ πως βρίσκεται στα riff, που είναι κάπως αδύναμα και άχρωμα.

Η έμπνευση δεν μοιράζεται αξιοκρατικά στο σύμπαν και αυτό είναι γνωστό, δυστυχώς το να αγαπάς απλώς αυτό που κάνεις δεν αρκεί. Η λύση νομίζω πως θα ήταν μια αλλαγή πλεύσης προς πιο alternative / hard rock λημέρια, που δείχνουν να ταιριάζουν στη φωνή του τραγουδιστή, όπως κάνουν στο ομώνυμο τραγούδι που είναι και το καλύτερο του δίσκου. Επίσης το τραγούδι "Guardian", όπως και το "Paradise" δείχνουν πως κάτι αξιόλογο θα μπορούσε να προκύψει αν είχαν περισσότερο θάρρος ή διάθεση για πειραματισμούς, ενώ η ερμηνεία στο "Watching You" είναι αρκετά αισθαντική και δένει με την ενορχήστρωση. Πρέπει να είναι όλοι τους αρκετά καλοί παίχτες διότι υποστηρίζουν τις συνθέσεις τους, τουλάχιστον στο στούντιο, και φαίνονται ωραίοι τύποι κρίνοντας από τις φάτσες τους στο video clip του thrashάτου"Let's Rise" που κλείνει τον δίσκο με ένταση.

Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία του σημερινού ραδιοφωνικού metal: mid-tempo τραγούδια, λίγα breakdown, διπέταλα, λίγα stoner riffάκια, μερικά αργά-καθάρια σημεία, μερικά speed metal και δυστυχώς έλλειψη πρωτοτυπίας και χαρακτήρα. Θυμίζουν λίγο Metallica, λίγο Pantera και αρκετά Nevermore. Σε κάθε πόλη του κόσμου, κάτω από κάθε πέτρα υπάρχει μία μπάντα που κάνει ακριβώς το ίδιο, όμως το metal και το rock είναι εδώ για να σπάνε τους κανόνες, όχι για να βγαίνουν μπάντες κλώνοι που ακολουθούν τις συνταγές της γιαγιάς. Προτιμώ μία αποτυχία σε κάτι ξεχωριστό, παρά κάτι απλώς καλό που παρόμοιό του έχω ακούσει χίλιες φορές. Έτσι περιμένω την εξέλιξή τους σε κάποια επόμενη κυκλοφορία, μιας και υπάρχουν αξιόλογα στοιχεία που οι fans του κλασικού metal θα εκτιμήσουν.