Primordial

Redemption At The Puritan's Hand

Metal Blade (2011)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 05/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τί μπορεί να ζητήσει πλέον κάποιος από τους Primordial πέρα από το αυτονόητο; Το να συνεχίσουν να κυκλοφορούν ποιοτικούς δίσκους, όπως κάνουν τόσα χρόνια; Το να εξακολουθήσουν να μας επισκέπτονται για συναυλίες και να τους καμαρώνουμε κι επί σκηνής; Καμάρι... Ναι, είναι κι αυτοί τα καμάρια μας, όπως και λίγοι ακόμα, αλλά δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσουμε τί και πώς. Ανατριχίλες ψάχνω τα τελευταία χρόνια στους δίσκους των Ιρλανδών κι αυτό έπραξα και τούτη τη φορά, μόνο που δεν είχα κατά νου τη δόση αυτών που θα εισέπραττα και μάλιστα από το εναρκτήριο κομμάτι.

Το "No Grave Deep Enough" ήταν η πρώτη ανατριχίλα, η πρώτη προειδοποιητική βολή για το τί θα ακολουθούσε κι αυτό δεν άργησε να έρθει. Το "Bloodied Yet Unbowed" με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα από το φανταστικό κόσμο που είχα δημιουργήσει, όπου ο Abbath των Immortal ούρλιαζε κι έσκουζε «Oh Death, Where Are Your Teeth». Η Bathory-κή, επική του ατμόσφαιρα σήμανε κι επίσημα τη δεύτερη ανατριχίλα και κάπου εδώ συνειδητοποίησα, ένιωσα κι αφουγκράστηκα το πόσο μεγαλύτεροι μουσικοί έγιναν όλοι τους, με προεξέχοντα το απολωλός πρόβατο που ακούει στο όνομα Simon O'Laoghaire. Ξέρετε, είναι κάποιες φορές που αποζητάς να πιάσεις πάτο προκειμένου να αναγεννηθείς από αυτόν και να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό στην επιφάνεια, που τον είχες έτσι κι αλλιώς...

...αλλά το γαμημένο το βαρίδι σε κράταγε εκεί κάτω, εκεί που προφανώς έφτασε νωρίτερα απ' όλους ο Alan Averill και ακούγεται πιο ήρεμος από ποτέ μέσα από τη φουρτούνα που φέρνει στ' ακουστικά. Είναι άλλος άνθρωπος, δε με νοιάζει κακός ή καλός, μου είναι όμως πιο αρεστός από ποτέ κι ας καώ στην κόλαση για την παραδοχή μου αυτή. Εκεί που θα μου κάνουν παρέα όσοι ανατρίχιασαν για τρίτη φορά λόγω του riff στο 05:50 του "The Mouth Of Judas". Στο στόμα τον φίλησε τον Jesus κι όχι στο μάγουλο. Ανατριχίλα #4 κι αυτή τη φορά θρησκευτική και όχι μουσική. Στο σπίτι του αφορισμένου μιλάνε για αφορισμό; Αυτό που κατάφεραν οι Primordial με το "Redemption At The Puritan's Hand" είναι ανεκδιήγητο, μοναδικό και σαφώς μη αναστρέψιμο.

Είναι των άκρων, δεν έχει μέσες άκρες, μεσοβέζικες καταστάσεις. Έχει βαρετές στιγμές, μελωδίες αμήχανες, αλλά είναι αντρίκειο. Πάνω απ' όλα όμως έχει μερικές από τις σπουδαιότερες εμπνεύσεις των δημιουργών του που παραληρούν το μυαλό και μουδιάζουν το συναίσθημα. Ξεκίνα, μέτρα από την αρχή και μόλις φτάσεις τρία λεπτά μετά από τη μία ώρα, παρατήρησε το κορμί σου και θα δεις πως το τσουτσούριασμα θα είναι ακόμα εκεί. Το "Death Of The Gods" δεν κλείνει τυχαία το δίσκο και μη ρίξεις στην τύχη όλα αυτά που θα αισθανθείς κατόπιν... Τα πάντα έχουν λόγο ύπαρξης και νόημα, όπως ακριβώς και οι Ιρλανδοί στις καρδιές μας. "No Black Βush Is Much Enough"...

  • SHARE
  • TWEET