Power Quest

Happy Happy Helloweeen ωωω! Σίγουρα όσοι ασχολούνται με τη heavy metal μουσική και δη με το ευρωπαϊκό power metal, σύγχρονο ή παλιότερο, θα ξέρουν ή θα έχουν ακούσει ζωντανά το γνωστό σύνθημα που ακούγεται από το κοινό λίγο πριν η πολυαγαπημένη μπάντα βγει για show επί σκηνής. Θα μου πείτε τι σχέση έχει το ρητό με τους Power Quest. Και όμως έχει συνειρμικά.

Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει τρεις δουλειές, τα "Wings Of Forever" (2002), "Neverworld" (2003) και "Magic Never Dies" (2005), φέτος αλλάζοντας εταιρία κυκλοφορούν την τέταρτη δουλειά τους, "Master Of Illusion". Δυστυχώς δεν έχω ακούσει τις παλιότερες δουλειές τους για να έχω μέτρο σύγκρισης, οπότε θα επικεντρωθούμε στην καινούργια τους προσπάθεια.

Ο πρώτος λόγος του συνειρμού είναι ότι ακούγοντας τη νέα τους δουλειά σου έρχεται στο μυαλό η τεράστια μπάντα στην οποία αναφέρεται το σύνθημα. Ο δεύτερος λόγος που έρχεται το γνωστό σύνθημα στο μυαλό ακούγοντας τους είναι ότι οι δύο πρώτες λέξεις του συνθήματος σημαίνουν χαρούμενος, ένα συναίσθημα που αποπνέουν όλες οι συνθέσεις του καινούργιου album των Power Quest. Χωρίς να είναι ή να ακούγονται χαζοχαρούμενοι, οι συνθέσεις τους δεν περνάνε απαρατήρητες. Όλες έχουν ένα groove και tempo που δε σε αφήνουν να κάτσεις σε καρέκλα, αλλά θέλεις να είσαι όρθιος και να χορεύεις ή έστω να κουνάς το σώμα σου ρυθμικά σε όλα τα τραγούδια τους.

Όπως προείπα, οι Power Quest «προσκυνάνε», βάσει ήχου και ύφους τους, τους Helloween. Επίσης τα μέλη της μπάντας, ή τέλος πάντων αυτοί που έχουν συνθέσει τα κομμάτια, πρέπει να έχουν περάσει άπειρες ώρες με δίσκους των Stratovarius, Angra και συναφών μεγάλων του είδους, αφού οι επιρροές είναι φανερές. Ευτυχώς δεν κοπιάρουν, αλλά δανείζονται στοιχεία από όλους τους παραπάνω και έχουν δημιουργήσει ένα δίσκο που ναι μεν δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά σε κάνει να περνάς 50 λεπτά ευχάριστα.

Οι συνθέσεις τους, οι οποίες είναι και γρήγορες αλλά και αργές, έχοντας ωραίες ενορχηστρώσεις, πλήκτρα και κιθαριστικά solos που πρωταγωνιστούν όπως επιβάλλει το είδος, ανά στιγμές σε κάνουν να ταξιδεύεις τη σκέψη σου, ίσως και λόγω του γεγονότος ότι όλες έχουν βάση τη μελωδία και το feeling που κατά κάποιο τρόπο σε ξεκουράζει. Οι Power Quest δείχνουν αρκετά δεμένοι ως μπάντα, κάτι που φαίνεται σε όλες τις στιγμές του δίσκου, αφού εναλλάσσουν τους ρυθμούς και τη μελωδία αρμονικά, χωρίς να δημιουργούν ηχητικές παρενέργειες στο αυτί του κάθε ακροατή. Επίσης αντί να έχουν έναν τραγουδιστή που συναγωνίζεται τον εαυτό του πότε θα πιάσει την πιο υψηλή οκτάβα, έχουν έναν frontman, ο οποίος έχοντας πολύ συναίσθημα μέσα του δε σε αφήνει να σκεφτείς αρνητικά πράγματα, αλλά μόνο θετικά. Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε και την πολύ καλή παραγωγή, η οποία ούτως η άλλως υπάρχει τώρα πια σχεδόν σε όλα τα albums του χώρου, και θα έτσι θα έχετε έναν ακόμα αξιόλογο δίσκο του europower στη δισκοθήκη σας.

Το αν οι Power Quest θα αντέξουν στο χρόνο θα το δούμε. Σίγουρα όμως με την καινούργια τους δουλειά δεν θα αποτελέσουν τον Κύριο Της Ψευδαίσθησης για τον κόσμο, δίνοντας του κάτι ψεύτικο και χωρίς ουσία. Οι οπαδοί των προαναφερθέντων συγκροτημάτων αν τους ακούσουν δε νομίζω ότι θα τους δώσουν μια θέση δίπλα στα λοιπά τους cd. Μπορεί να μη μείνουν στην ιστορία για την πρωτοπορία τους στη μουσική, ίσως μείνουν όμως γιατί αυτό που κάνουν το πιστεύουν και τελικώς γίνεται και ακούγεται καλά. Ίσως ο ακροατής, που είναι και ο τελικός κριτής, να νοιάζεται περισσότερο για αυτό...