Pinkish Black

Razed To The Ground

Century Media (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 30/09/2013
Φανταστείτε το no-wave των Swans από τη δεκαετία του '80 συνδυασμένο με doom metal ταχύτητες να γίνονται soundtrack για cult ταινία τρόμου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το περσινό ντεμπούτο των Pinkish Black με έπιασε εξ' απήνης στα τέλη της χρονιάς και δυστυχώς δεν πρόλαβα να το συμπεριελάβω στη λίστα με τις καλύτερες underground κυκλοφορίες του 2012, μια θέση που του άξιζε σίγουρα. Αυτή που σίγουρα χειρίστηκε καλύτερα την υπόθεση τους ήταν η χεβιμεταλάδικη Century Media η οποία, κόντρα στο ύφος του roster της, έκανε την κίνηση ματ και υπέγραψε αυτή την πολλά υποσχόμενη νέα μπάντα. Και όταν λέω «κόντρα στο ύφος του roster της», εννοώ ότι ενώ η εν λόγω εταιρεία ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με metal μπάντες όπως οι Asphyx, οι Voivod, οι Napalm Death και άλλοι, υπογράφει τελικά μια μπάντα που αποτελείται απο δύο άτομα και παίζουν αποκλειστικά με synths, loops και τύμπανα. Αυτό βέβαια μόνο ως καλό το βλέπω εγώ, αφού αν και οι Pinkish Black βρίσκονται πολλά χιλιόμετρα μακρυά από το να χαρακτηριστούν «metal», σίγουρα η ένταση της μουσικής τους έχει το ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να ταιριάξει στο roster, όπως επίσης τους δίνεται και η ευκαιρία μέσα από μια τόσο μεγάλη δισκογραφική να προωθήσουν τη μουσική τους η οποία θα ήταν ευχής έργο να φτάσει σε περισσότερα αυτιά.

Οι Pinkish Black μας έρχονται από το Τέξας και όπως ανέφερα νωρίτερα αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους μετά το περσινό ομώνυμο ντεμπούτο τους. Το να χαρακτηρίσει κάποιος τη μουσικής τους είναι ένα μικρό κατόρθωμα αλλά θα κάνω μια προσπάθεια, μήπως και γίνει αντιληπτό το τι γίνεται εδώ: Φανταστείτε λοιπόν το no-wave των Swans από τη δεκαετία του '80 συνδυασμένο με doom metal ταχύτητες να γίνονται soundtrack για cult ταινία τρόμου. Αυτός είναι ο πιο σαφής χαρακτηρισμός που μπορώ να δώσω.

Εδώ έχουμε λοιπόν, πολυεπίπεδα drone synths, απόκοσμα και ατμοσφαιρικά, να ενώνονται σε ένα αέναο γαϊτανάκι αργών ρυθμών και gothic αισθητικής. Η ψηφιοποίηση έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, κάτι που τις περισσότερες φορές μου προκαλεί απέχθεια αλλά εδώ λειτουργεί θετικά, ενώ υπάρχουν στιγμές που το πιάνο σπάει όλη αυτή τη digital-ίλα, με μερικές ανατριχιαστικές στιγμές (όπως στο καταπληκτικό "Bad Dreamer"). Ο μινιμαλισμός επίσης έχει την τιμητική του, θυμίζοντας την ηχητική προσέγγιση των Horseback, με τη διαφορά όμως ότι οι Pinkish Black, ουδεμία σχέση έχουν με το black. Αντιθέτως, τα φωνητικά εδώ είναι αιθέρια και ατμοσφαιρικά, άλλες φορές αλλοπρόσαλα και σχεδόν πάντα τίγκα παραμορφωμένα από το delay και το distortion pedal, ενισχύουν την μελωδικότητα του δίσκου, εντείνοντας την ατμόσφαιρα σε σημεία που σχεδόν αιχμαλωτίζει.

Αν και το τελευταίο 11-λεπτο κομμάτι (επτά λεπτά στην ουσία με τέσσερα λεπτά σιωπής μετά) μοιάζει με απλή συρραφή από synth και ambient ήχων, καθιστώντας το το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, οι Pinkish Black συνθέτουν έναν γοητευτικότατο δίσκο, γεμάτο από όμορφους ήχους, heavy synth και ψυχεδελικές πινελιές. Αν δεν σας ενοχλήσει η έντονη ψηφιοποίηση, προχωρήστε άφοβα.
  • SHARE
  • TWEET