Pink Cream 69

Την περίοδο 1998-2004, από το "Electrified" ως και το "Thunderdome", οι Pink Cream 69 ήταν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, πιθανότατα η «παραδοσιακή» hard rock μπάντα που απολάμβανα περισσότερο από κάθε άλλη. Έκτοτε, τόσο το ενδιαφέρον μου για τον ήχο ατόνησε κατακόρυφα, αλλά και οι ίδιοι μπήκαν στο περιθώριο, κυκλοφορώντας μόλις δυο (μέτριες κατ’ εμέ) δουλειές σε μια δεκαετία. Τι έχουν, λοιπόν, να πουν το 2017;

Ομολογώ πως οι μηδενικές προσδοκίες βοηθάνε. Στις πρώτες ακροάσεις, μάλιστα, έδειχναν να επιβεβαιώνονται, αλλά στην πορεία των ακροάσεων του “Headstrong” συνειδητοποίησα πως με το να στεκόμουν στο ότι οι Γερμανοί παίζουν μια από τα ίδια θα τους αδικούσα. Ναι, όλα μοιάζουν φτιαγμένα by the book, αλλά η συγκεκριμένη είναι μια από τις περιπτώσεις που η απόδοση, η έμπνευση και η τεχνογνωσία ξεπερνούν τους ενδοιασμούς που δημιουργεί η μανιέρα.

Ο Dennis Ward διασφαλίζει το κρυστάλλινο του ήχου και το ιδανικό της παραγωγής, ενώ η φωνή του David Readman έχει χάσει λίγο από το εύρος, αλλά τίποτα από την χροιά και το χρώμα της, παρά την πάροδο των ετών. Ο δε Chris Schmidt στα τύμπανα αντικαθιστά άξια των Ζαφειρίου και το κιθαριστικό δίδυμο του (παλιού) Koffler και του (πιο νέου) Reitenauer προσφέρει όμορφες ιδέες και παίξιμο.

Τόσο οι up tempo στιγμές του ("We Bow To No One", "Walls Come Down", "No More Fear", "Path Of Destiny"), όσο και οι power ballads ("Man Of Sorrows", "Vagrant Of The Night", "The Other Man") του είναι δυνατές και μόνο στα mid-tempo τραγούδια, τύπου "Bloodsucker" και "Whistleblower" νιώθω τη δύναμη του skip να με κυριεύει, με εξαίρεση το συμπαθητικό "Unite And Divide".

Εν τέλει, το "Headstrong" είναι ένα πολύ δυνατό άλμπουμ για αυτό που είναι: παραδοσιακό hard rock με heavy κιθάρες, πιασάρικα ρεφραίν και καλές μπαλάντες. Δεν προσφέρει κάτι νέο, δεν πρόκειται να αλλάξει το στάτους της μπάντας ή να φέρει νέους ακροατές στον χώρο, αλλά αν κάποιος θέλει κάτι σε αυτό το ύφος, μπορεί να εμπιστευτεί τους Pink Cream 69 με κλειστά μάτια.