Peter Hammill

Consequences

Fie (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 05/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κοιτάζοντας πίσω στις δεκαετίες της μουσικής περιπλάνησης του Peter Hammill, είναι εύκολο να διακρίνει κανείς έναν καλλιτέχνη που πειραματίζεται, εξελίσσεται, ακροβατεί. Ακόμα όμως και αν τον βρούμε ως prog rock ήρωα με τους Van Der Graaf Generator ή new wave εξερευνητή με το δικό του K-Group, υπήρχε πάντοτε κάτι βαθύτατα προσωπικό που δεν καθορίζεται μόνο από την ιδιαίτερη και αδιανόητα ικανή φωνή του αλλά και από την δραματικότητα της μουσικής του. Από τη δεκαετία του 2000 και μέχρι τώρα φαίνεται σα να έχει απαλύνει όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του και να έχει επικεντρωθεί σε αυτό το αδιευκρίνιστο «κάτι», γεγονός που του έχει μάλλον δώσει την σταθερότερη ποιοτικά πορεία από τη δεκαετία του '70 και ύστερα.

Αυτό βέβαια δεν είναι χωρίς το τίμημά του. Δεν είναι εύκολο κάποιος περαστικός ακροατής να ξεχωρίσει από το ύφος τους τις συνθέσεις που συναντάει στο "Consequences", σε σχέση με αυτές του "Thin Air" τρία χρόνια πριν ή του "Singularity" έξι χρόνια πριν. Αυτό όμως είναι και το μόνο του «ελάττωμα». Γιατί κατά τα άλλα και φέτος ο Hammill δείχνει να ξεγυμνώνει την ψυχή του στους ακροατές οδηγώντας τους σε συναισθηματισμούς που όσο και αν, καλλιτέχνης και έμπειρος όντας γαρ, είναι κατασκευασμένοι με ποιότητα ηθοποιού, η ειλικρίνεια με την οποία ερμηνεύονται δεν αφήνουν αμφιβολία για την πηγαία προέλευσή τους.

Σε σκοτεινή και υποβλητική ατμόσφαιρα πάντα, ο Peter Hammill παίζει με (όλα) τα όργανα χρησιμοποιώντας τα για να παράγει ήχους. Όσο αυτονόητη και αν ακούγεται αυτή η φράση, η μουσική του δεν βασίζεται στην επίδειξη δεξιοτεχνικού παιξίματος ή στρωτής μουσικής ροής αλλά πάντα με το μυαλό στη μελωδία (μην πάει ο λογισμός σας σε avant garde δυσνόητα θέματα) χρησιμοποιεί τις ηχητικές δυνατότητες των οργάνων για να χτίσει μία δομή την οποία αυτοστιγμεί με μία δραματική τροπή μπορεί να ανατρέψει για να ξαναρχίσει τη διαδικασία πάλι από την αρχή. Συνένοχος σε μεγάλο βαθμό φυσικά οι φωνητικές χορδές του που, αν και με κάποια σημάδια πια της ηλικίας, μπορούν να γυρίζουν και να στρίβουν, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν με αναπάντεχους ελιγμούς. Ποιός θα μπορούσε για παράδειγμα να περιμένει τη στροφή που συντελείται στο 2:15 του "That Wasn't What I Said" και πώς μεμιάς αλλάζει όλο το κομμάτι; Και πώς ξανακάνει το ίδιο, στην ίδια σύνθεση με οδηγό το πιάνο αυτή τη φορά.

Ακόμα και στα πιο στρωτά και ενδοσκοπικά τραγούδια του όμως, δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα να καθηλώσει έχοντας σαν πολύτιμο βοηθό τους πάντα συναρπαστικούς και καθημερινά ποιητικούς στίχους του που δείχνουν να παίζουν με τον τίτλο του άλμπουμ: «Συνέπειες». Είτε μιλάει για την καθημερινή συμπεριφορά («And so here's a maxim for life you'd do well to observe - choose your words as if you were constantly οverheard») είτε για μία ερωτική σχέση που πήγε στραβά («When I heard of the stories she'd been spreading around, the malevolent fantasies, I broke off any contact, thought that was civilized.») έχει το χάρισμα να ταιριάζει απόλυτα τον εσωτερικό ρυθμό των λέξεων με αυτόν της μελωδίας του και να συναρπάζει ύπουλα.

Αιώνια γοητευμένος από την Τέχνη του κ. Hammill δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ για άλλη μία φορά στο αποτέλεσμα της αστείρευτης διάνοιάς του.
  • SHARE
  • TWEET