Palace In Thunderland

Θυμάμαι σαν σήμερα έναν «bootleg» δίσκο που είχε κολλήσει στο repeat στο στερεοφωνικό μου πίσω στο 2006. Επρόκειτο για το "Apostles Of Silence" κάποιων Palace In Thunderland, ανακάλυψη του αλήστου μνήμης Myspace. Η μπάντα το κατηγοριοποίησε ως ανολοκλήρωτο διπλό άλμπουμ που δεν μπορεί να θεωρηθεί επίσημη κυκλοφορία και μπορεί να το βρει κανείς πια μόνο στο Bandcamp. Έπειτα, μπήκαν στον πάγο ούτως ώστε ο frontman τους, Andy Beresky, να αφιερωθεί - και να κάνει όνομα - στους Black Pyramid, οι οποίοι ιδρύθηκαν το 2007 και κυκλοφόρησαν τρεις πάρα πολύ δυνατούς δίσκους πριν διαλυθούν το 2013...

Στον απόηχο της προαναφερθείσας εξέλιξης, οι Palace In Thunderland επαναδραστηριοποιήθηκαν. Το 2015 έπεσε μπροστά μου σε κάποιο αραχνιασμένο blog το πρώτο επίσημο full-length, προς μεγάλη έκπληξή, καθώς το όνομά τους δεν μου ήταν πια παρά μια αμυδρή ανάμνηση. Η αστρόσκονη μέσα τους δεν είχε χαθεί. Το ταλέντο να γράφουν κολλητικές heavy συνθέσεις εξακολουθούσε να είναι άπλετο (όπερ έδει δείξαι: "Decadent Decay"), με αποτέλεσμα να συμπεριλάβουμε το "In The Afterglow Of Unity" στο άρθρο μας με τις υπόγειες κυκλοφορίες του 2015.

Τέσσερα χρόνια μετά, πέτυχα το φετινό "The King Of The Empty Aeon" με έναν εξίσου απροσδόκητο τρόπο. Το εξώφυλλο πάλι τραβάει την προσοχή, όπως και του προκατόχου του. Ο Βασιλιάς του Κενού Αιώνα είναι ο Maitreya, ο μελλοντικός Βούδας που θα ανακαινίσει τη διδασκαλία και θα ανακαλύψει πάλι την πορεία προς τη Νιρβάνα, σύμφωνα με τη Βουδιστική Εσχατολογία. Δεν κατάφερα να βρω τους στίχους τους για επαλήθευση/εμβάθυνση, ωστόσο μια περιγραφή του όποιου concept μπορείτε να πάρετε από το Bandcamp τους.

Μουσικά, αποδεικνύουν ξανά γιατί οφείλουν να βρίσκονται εντός των ραντάρ κάθε λάτρη του δυναμικού heavy rock/metal. Οι συνθέσεις βασίζονται στη διπλή κιθαριστική δουλειά του διδύμου Andy Beresky-Monte Newman, οι οποίοι δίνουν ρέστα σε συνθέσεις σαν το ομώνυμο εναρκτήριο άσμα, καθώς επίσης και στα διπλά φωνητικά των ιδίων. Το ύφος ξεκινάει από Monster Magnet και φτάνει μέχρι Metallica, ενώ οι Baroness είναι πάντα εκεί λόγω των ματζόρε φωνητικών γραμμών. Το groove δίνει αρκετές φορές το «παρών», το ίδιο και μια πιο punk πτυχή τους μαζί με αρκετά stoner vibes. Στην Ελλάδα, θα το διαφημίζαμε κάτι σαν «για λάτρεις Clutch και Planet Of Zeus», αλλά δεν θα είχαμε και πολύ δίκιο. Θα ήταν δόκιμη και μια αναφορά στους Elder, στις πιο πολύπλοκες κιθαριστικές στιγμές τους.

Στα μελωδικά σημεία ("Float Away" και "The Word Unspoken") τα πηγαίνουν περίφημα. Τα δε ιντερλούδιά τους κρατούν το ενδιαφέρον - και τα τρία έχουν σύνδεση μέσω τίτλου ("What Is Human?", "What Is Sanity?", "What Is Reality?"). Το αρνητικό, πέραν του τετριμμένου τους ήχου που δεν δημιουργεί την αίσθηση μιας στιβαρής ταυτότητας, είναι πως τα χιτάκια ("Vicarious" και "Fragments") δεν καταφέρνουν να πετύχουν τον σκοπό τους. Μάλιστα, για το "Vicarious" κυκλοφόρησε και video clip τον Φλεβάρη - που δεν έφτασε ακόμα τις 1000 προβολές, άρα και πάλι θα διεκδικούσαν θέση στις υπόγειες κυκλοφορίες. Μικρό το κακό, τους αξίζει μια αυτόνομη καταχώρηση. Είναι ένας ακόμα ωραίος δίσκος, ωστόσο όχι το μεγάλο βήμα παραπάνω που θα έπρεπε/μπορούσαν για να ξεφύγουν από τα ρηχά νερά μιας αχνής δημοσιότητας.

Bandcamp