Pain

O πολύς Peter Tägtgren έχει βαλθεί τα τελευταία χρόνια να μας αποδείξει ότι, εκτός από πολύ καλός deathάς, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από φτασμένους μουσικούς του industrial ήχου. Έτσι άφησε για λίγο στο παρασκήνιο το σχήμα με το οποίο αγαπήθηκε και έγινε γνωστός, τους Hypocrisy, και έδωσε μεγαλύτερη βάση στην πρώτη του προτεραιότητα πλέον, τους Pain. Μια μπάντα, που, ενώ ξεκίνησε ως το project του Tägtgren, φαίνεται να αποκτά πλέον μια πιο συγκεκριμένη μορφή, στο πρόσωπο των Wallin, Bohlin και Husgafvel, οι οποίοι από το 2007 και μετά συνθέτουν τον κορμό των Σουηδών.

Αν και ξεκίνησαν μόλις τέσσερα χρόνια μετά τους Hypocrisy, η μεγαλύτερη προώθηση τους ξεκίνησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρείς τελευταίοι δίσκοι τους, συμπεριλαμβανομένου και του "You Only Live Twice", κυκλοφόρησαν από τις μεγαλύτερες εταιρίες παγκοσμίως, τη Roadrunner και τη Nuclear Blast. Πάμε, λοιπόν, στο δίσκο να δούμε τι έχει να μας πει αυτή τη φορά ο Peter και η παρέα του.

Όπως, συνήθως, συμβαίνει με τα περισσότερα single, το "Dirty Woman" δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Θα μπορούσα να πω με μεγάλη σιγουριά, όμως, ότι πρόκειται για το πιο διαφορετικό - για Pain, μιας και έχει έναν hard rock/southern αέρα, τόσο στα riff, όσο και στη φωνή του Tägtgren, στον οποίο δε μας έχουν συνηθίσει. Από τις πρώτες κιθάρες του "Let Me Out" καταλαβαίνει κανείς πως αυτή τη φορά υλικό που ίσως προοριζόταν για τους Hypocrisy τρύπωσε με κάποιο τρόπο στο νέο δίσκο των Pain. Και αυτό φαντάζει εξαιρετικό -και είναι- για τους φίλους και των δύο σχημάτων, αφού ποιός ξέρει πότε θα ακούσουμε κάτι νεότερο από τα μεγαλύτερα ξαδέλφια των Pain.

Όπως είπε και ο ίδιος ο μουσικός, το "You Only Live Twice" πάτησε γερά στις κιθάρες, ίσως για πρώτη φορά αποτέλεσαν το βασικό συνθετικό όργανο, κάτι που φαίνεται έκδηλα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Πιο βαριές συνθέσεις, χωρίς να χάνουν σε groove, συνδυάζουν άψογα την industrial βιομηχανική ατμόσφαιρα με την άγρια μελωδία των συνθέσεων του Tägtgren. Πολλή δουλειά φαίνεται επίσης να έχει γίνει στα φωνητικά του δίσκου, ο οποίος περιέχει την πιο πολύπλευρη απόδοση του Σουηδού καλλιτέχνη με το Buscemiκό παρουσιαστικό.

Δυνατές στιγμές του δίσκου το "The Great Pretender", που φέρνει στο νου τους Rammstein, ή καλύτερα, λόγω και του αγγλικού στίχου, τους Emigrate, το επικό "You Only Live Twice", το δυναμικό και συνάμα μελωδικό "Leave Me Alone" ή το Hypocrisy meets Slipknot "Monster". Και ούτε καν ανέφερα το "Dirty Woman", το οποίο μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι, ή το closing track, "Season Of The Reaper", που αποτελεί μια εκ των κορυφαίων συνθέσεων του δίσκου.

Το "You Only Live Twice" δεν ορίζει νέες μουσικές κατευθύνσεις, αλλά κανείς δεν το ζητά αυτό από ένα industrial σχήμα εν έτει 2011 - εκτός ίσως από τους Rammstein. Οι Pain προσφέρουν έναν άκρως ενδιαφέροντα δίσκο, ο οποίος, χωρίς να εντυπωσιάζει, θα καταφέρει να τραβήξει την προσοχή όσων έστω και λίγο ασχολούνται με το χώρο, μιας και είναι αρκετά «προσβάσιμος» στο ευρύ κοινό.